ΕΚΛΟΓΕΣ ΗΠΑ

Ντένη Βαχλιώτη: H πρώτη γυναίκα ενδυματολόγος του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου αφηγείται τη ζωή της

Ντένη Βαχλιώτη: H πρώτη γυναίκα ενδυματολόγος του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου αφηγείται τη ζωή της Facebook Twitter
Γίνεται η απελευθέρωση και ξαφνικά αλλάζουν όλα. Συχνάζω και γίνομαι μέλος της παρέας του Βυζαντίου, του θρυλικού καφέ, κάτι σαν μια λέσχη μιας σνομπ ναρκισσευόμενης νεολαίας αλλά και με όραμα για μια νέα Ελλάδα. Όλα τα φωτεινά μυαλά της εποχής πέρασαν από εκεί.... Φωτο: Γεράσιμος Δομένικος για το περιοδικό Symbol
8

Γεννήθηκε το 1922 στην Αθήνα και σπούδασε στο Παρίσι, στη Φλωρεντία και στη Ρώμη όπου και βρισκόταν όταν το 1955 της ανέθεσαν τα κοστούμια για την παράσταση «Ωραία Ελένη» του Ρουσέν στο Θέατρο Ρεξ- Κοτοπούλη σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυράτ και πρωταγωνίστρια τη Μελίνα Μερκούρη με την οποία συνδεόταν φιλικά από την εφηβεία της. Ακολούθησε η «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη και αργότερα οι ταινίες του Ζυλ Ντασσέν «Ποτέ την Κυριακή» και «Φαίδρα» για τις οποίες ήταν υποψήφια για Όσκαρ ενδυματολογίας. Επίσης, ως αποκλειστική ενδυματολόγος της Μελίνας υπέγραψε τα κοστούμια της στους «Νικητές» του Μίλος Φόρμαν, στο «Γλυκό πουλί της νιότης» του Τένεσυ Γουίλιαμς στο Θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία Κάρολος Κουν, στο Παρίσι στο «Φλώρα» των Μπρουζάτι – Μάουρι σε σκηνοθεσία Ντασσέν και στο «Τοπ Καπί».

Αργότερα το 1975 τη «Μήδεια» του Ευριπίδη για το ΚΘΒΕ σε σκηνοθεσία του Μίνωα Βολανάκη, το κοστούμι της οποίας έκτοτε εκτίθεται στο Μουσείο του Κόβεν Γκάρντεν και αναπαραγωγή του στο Θεατρικό Μουσείο του Τόκυο. Έκανε επίσης τις ταινίες «Ο δράκος» του Νίκου Κούνδουρου του 1956, «Οιδίποδας» του Φίλιπ Σέβιλ του 1967 με τους Κρίστοφερ Πλάμερ, Ντόναλντ Σάδερλαντ και Όρσον Ουέλς ενώ υπέγραψε σκηνικά – κοστούμια στη σειρά «Ακυβέρνητες πολιτείες» της ΕΡΤ σε σκηνοθεσία Ροβήρου Μανθούλη το 1986. Έγραψε δοκίμια για τη σύγκρουση των φύλων μέσα από τη μόδα και για την κοινωνιολογική σημασία του κοστουμιού στον κινηματογράφο. Ως θαμώνας του θρυλικού Καφενείου Βυζάντιο όπου σύχναζαν καλλιτέχνες και διανοούμενοι ανήκε στη μεταπολεμική γενιά που οραματίστηκε μια νέα Ελλάδα. Όπως και σε εκείνους που πίστεψαν ότι με τη Μεταπολίτευση μπορούσε να γεννηθεί ένας νέος ελληνικός πολιτισμός.

 

Γεννήθηκα σε μια μονοκατοικία, Σκουφά και Ηρακλείτου, πρώτος δρόμος από την πλατεία Κολωνακίου. Η πλατεία είναι το σπίτι μου. Ο πατέρας, κορυφαίος δικηγόρος των Αθηνών, ήταν ένας ιδιόρρυθμος άνθρωπος, γένος Δεληγιάννη, γαλουχημένος με κατευθείαν μνήμες από τον παππού του από την επανάσταση. Είμασταν τρία αγόρια κι εγώ, μεγαλώσαμε με Γερμανίδα νταντά, καθώς κύριο μέλημα του πατέρα μου, ο οποίος είχε κάνει μετεκεκπαίδευση στη Χαϊδελβέργη, ήταν να ανατραφούμε με γερμανική πειθαρχία. Μια τάξη που θύμιζε την Αθήνα του Σλήμαν! Οι κουβέντες στο τραπέζι περιστρέφονταν πάντα γύρω από την πολιτική. Έπρεπε να μορφωθούμε στο έπακρον και οι μεν άντρες να πολιτευτούν, εγώ να κρατήσω μια μέρα επάξια το σπίτι ενός συζύγου πολιτικού. Εκείνη την εποχή, δεν υπήρχαν πολιτικοί που ξεφύτρωναν από το πουθενά. Ήταν όλοι επιστήμονες και είχαν μια βαριά γαλλική ή γερμανική κουλτούρα. Στον πατέρα μου οφείλω το ότι με εξόπλισε με ό,τι εξόπλισε και τα αδέλφια μου. Του ήταν αδιανόητο να γίνω διακοσμητικό στοιχείο σ'ένα γάμο, στον οποίο άλλωστε δεν πίστευε. Έπρεπε, όταν ερχόταν η στιγμή, να σταθώ επί ίσοις όροις.

Η «Στέλλα», το «Ποτέ την Κυριακή» και η «Φαίδρα» αντανακλούν τις αγωνίες και τη φιλοσοφία ζωής της Μελίνας. Συνέλαβε την ιδέα τους, συγκέντρωσε τους κατάλληλους ανθρώπους, τα ολοκλήρωσε. Αντιπροσωπεύοντας τόσο την ίδια όσο και την Ελλάδα.


Το πρώτο μου ενδυματολογικό σοκ ήταν η άφιξη της θείας μου της Αριάδνης, γυναίκας του θείου μου, στο εξοχικό μας στη Γλυφάδα. Έφτασε με μια πορτοκαλί φαρδιά πιτζάμα που δεν είχε καμία σχέση με τη μάνα μου και τις υπόλοιπες «Μπουμπουλινες» -υποταγμένες γυναίκες στον δεσποτισμό του άντρα τους, που με περιέβαλαν. Έτσι χάρη στη θεία Αριάδνη, της οποίας την πιτζάμα χρόνια αργότερα έβαλα στη «Φαίδρα», για πρώτη φορά, αφενός μου μπήκε η υποψία ότι υπάρχουν κι άλλου είδους γυναίκες, αφετέρου, κατάλαβα την κοινωνική εντύπωση που ασκεί το ρούχο-κοστούμι.


Τη Μελίνα τη γνώρισα το '43, μεσούσης της Κατοχής. Στο σπίτι της Μελινας και του Χαροκόπου, του πρώτου της άντρα, ένα από τα πλουσιότερα σπίτια της Αθήνας και συγχρόνως άντρο διανοούμενων, ανακάλυψα το θέατρο, τον έρωτα, τη μοντέρνα σκέψη. Η Μελίνα ασκούσε μια γοητεία αφάνταστη. Μιλούσαμε για τα πάντα. Δεν υπήρχαν κοινωνικοί κώδικες στο σπίτι της. Μπορούσες να πεις την άποψή σου χωρίς να δίνεις λογαριασμό σε κανέναν και χωρίς να έχεις να φοβηθείς τίποτα. Για την καθιερωμένη υψηλή αστική τάξη, όλα αυτά αποτελούσαν σκάνδαλο. Η Μελίνα υπήρξε το πρώτο πρόσωπο που ο χαρακτήρας της υπερκάλυψε την αξία της καταγωγής της.

Απεβίωσε η Ντένη (Θεώνη) Βαχλιώτη Facebook Twitter
Η «Στέλλα» ήταν μια πρωτοποριακή ταινία που απευθυνόταν σ' ένα ψιλιασμένο κοινό και όχι στη λαϊκή συνοικία όπου επικρατούσε η ελληνική ταινία που ήθελε τη γυναίκα Σταχτοπούτα.


Γίνεται η απελευθέρωση και ξαφνικά αλλάζουν όλα. Συχνάζω και γίνομαι μέλος της παρέας του Βυζαντίου, του θρυλικού καφέ, κάτι σαν μια λέσχη μιας σνομπ ναρκισσευόμενης νεολαίας αλλά και με όραμα για μια νέα Ελλάδα. Όλα τα φωτεινά μυαλά της εποχής πέρασαν από εκεί. Οι παλιοί αστικοί κώδικες γίνονται «προπολεμικοί», οι νέοι επαναστατούμε, μπαίνει στη ζωή μας ο κινηματογράφος και η Αμερική. Με τη Μελίνα ανακαλύπτουμε τη δυναμική που είχαν τα κοστούμια στις ταινίες της Γκάρμπο, αλλά και τη διαφορά τους από τις υπόλοιπες σταρ της εποχής. Πως ο κινηματογράφος επηρεάζει τα γυναικεία πρότυπα και ως εκ τούτου τον ίδιο τον πολιτισμό. Τη δυναμική του κοστουμιού στην ερωτική πρόκληση και στο κοινωνικό προφίλ. Συνειδητοποιώντας πόσο σπουδαίο ρόλο παίζει στην ερμηνεία του κόσμου και της ιστορίας, αποφασίζω να το σπουδάσω, όχι ως κοστούμι θεατρικό, αλλά με την κοινωνική του διάσταση και το θέατρο μπορούσε να με εισάγει σ' αυτό ιδανικά.


Στην Ακαδημία της Φλωρεντίας ανακάλυψα την Ιταλία, την Αναγέννηση, τη Δύση. Ανακάλυψα ολόκληρο το σύστημα μηνυμάτων που κρύβεται πίσω από τους βωβούς συμβολισμούς στον «Δαβίδ» του Μιχαήλ Άγγελου. Η στάση του σώματος, η πόζα, ένα γυμνό άγαλμα που είναι ένα γυμνό σώμα, αλλά ένα γυμνό που προβάλλει ένα πολιτιστικό στίγμα. Αυτό το στίγμα είναι κοστούμι.! Με την έννοια ότι το κοστούμι είναι η αισθητική πανοπλία που συμβολοποιεί την ανθρώπινη πολιτισμική εμπειρία. Αυτή η διαπίστωση έγινε και η αφορμή για τη φιλοσοφική ερμηνεία του κοστουμιού και μόνο έτσι μ' ενδιέφερε να το προσεγγίσω.

Η πρόκληση μέσω της απόλυτης γύμνιας προδίδει μια ερωτική ψυχρότητα άνευ προηγουμένου. Και το ωραιότερο γυναικείο κορμί χάνει κάτι από το ιερό στοιχείο που έχει ένα ωραίο γυμνό σώμα. Πλήρης απομυθοποίηση. Ζούμε μια αντιερωτική και ταραγμένη εποχή.


Στη Ρώμη με προσέλαβαν σε μια εταιρεία παραγωγής για να δουλέψω για μια ιστορική ταίνια. Ήταν ο καιρός που η ιταλική κυβέρνηση χρηματοδοτούσε κινηματογραφικές παραγωγές με θέμα τις μεγάλες φάσεις της ιστορίας τους. Από το 1950 ήξεραν την τεράστια σημασία του εξαγώγιμου πολιτισμόυ! Εδώ, ακόμα να το καταλάβουν.
Πίσω στην Αθήνα, κάνω την πρώτη μου παράσταση στο REX, με τη Μελίνα στο «Ωραία Ελένη» του Ρουσέν. Η επιτυχία ήταν τόσο μεγάλη που ο Κακογιάννης μου αναθέτει αμέσως τη «Στέλλα».

Απεβίωσε η Ντένη (Θεώνη) Βαχλιώτη Facebook Twitter
Όταν έγινε δικτατορία, αποφάσισα να μην ξαναδουλέψω. Άλλωστε δεν ήμουν ποτέ ούτε ήθελα να γίνω επαγγελματίας ενδυματολόγος. Τη «Μήδεια» την έκανα λόγω έργου και λόγω Βολανάκη... Φωτο: Γεράσιμος Δομένικος για το περιοδικό Symbol


Η «Στέλλα» ήταν μια πρωτοποριακή ταινία που απευθυνόταν σ' ένα ψιλιασμένο κοινό και όχι στη λαϊκή συνοικία όπου επικρατούσε η ελληνική ταινία που ήθελε τη γυναίκα Σταχτοπούτα. Η Στέλλα έχει μακρινή συγγένεια με τις τραγικές ηρωίδες και υψώνει το ανάστημα της στο κατεστημένο, αρνείται να γίνει Πηνελόπη, αντιμετωπίζοντας στο τέλος τις συνέπειες των επιλογών της. Η «Στέλλα» ήταν η ταινία που άνοιξε τις πύλες της Μελίνας και του Κακογιάννη στο εξωτερικό. Στο «Ποτέ την Κυριακή», έχουμε την υπέρβαση, του Αμερικάνου να αναμορφώσει τον κόσμο, που εντέλει σπάει τα μούτρα του, γιατί δεν υπολόγισε ότι βρίσκεται σε μια χώρα όπου τα προβλήματα τα αντιμετωπίζουμε με τη χαρά της ζωής. Η Ίλια δεν είναι μια συνηθισμένη πόρνη που έχει τον ρουφιάνο για Θεό της. Ο παγκόσμιος θρίαμβος της ταινίας ήταν ο θρίαμβος της Ελλάδας και η καταξίωση της προσωπικότητας της Μελίνας που ή ίδια είχε καλλιεργήσει και διαμορφώσει.


Με το «Ποτέ την Κυριακή» κέρδισα την πρώτη μου υποψηφιότητα για Όσκαρ, γιατί οι Αμερικάνόι κατάλαβαν ότι δεν επρόκειτο για decorative αλλά για character costumes. Η επόμενη υποψηφιότητα ήρθε αμέσως μετά με τη «Φαίδρα». Η Φαίδρα είναι μια σύγχρονη βασίλισσα του διεθνούς τζετ σετ. Ξέρει τη σημασία της διεκδίκησης της εξουσίας τόσο στο κοινωνικό όσο και στο πεδίο του έρωτα.Η Φαίδρα διεκδικεί απόλυτη κυριαρχία και ξερει ότι σ' αυτόν τον άνισο αγώνα, κερδίζεις ή πεθαίνεις. Την ώρα που γυρίζαμε τη σκηνή στου Dior, στο διπλανο σαλόνι γίνονταν τα αποκαλυπτήρια του νυφικού της Φαρά Ντιμπά. Μια ηθελημένη αποτίμηση της αυτοκρατορικής εσθήτας της Ζοζεφίν στη στέψη του Ναπολέοντα. Στην άκρη της έντεκα μέτρων ουράς δοξολογούνταν το μοντέλο της γυναίκας του Καίσαρα. Την ίδια ώρα η Φαίδρα, με αντρική ρεντικότα, επίσημη περιβολή του City του Λονδίνου, επιδείκνυε την εξουσία του ρυθμιστή στο κοινωνικό πόλεμο του έρωτα, μετατρέποντας τον Ιππόλυτο σε ποντικάκι. Η μια γυναίκα υποτελής στον Καίσαρα, η άλλη να κινεί τα σκοινιά της εξουσίας. Η τελευταία σκηνή, όπου είναι ντυμένη σαν κολώνα, είναι η κάθαρση της.

Απεβίωσε η Ντένη (Θεώνη) Βαχλιώτη Facebook Twitter
Με το «Ποτέ την Κυριακή» κέρδισα την πρώτη μου υποψηφιότητα για Όσκαρ, γιατί οι Αμερικάνόι κατάλαβαν ότι δεν επρόκειτο για decorative αλλά για character costumes.


Η «Στέλλα», το «Ποτέ την Κυριακή» και η «Φαίδρα» αντανακλούν τις αγωνίες και τη φιλοσοφία ζωής της Μελίνας. Συνέλαβε την ιδέα τους, συγκέντρωσε τους κατάλληλους ανθρώπους, τα ολοκλήρωσε. Αντιπροσωπεύοντας τόσο την ίδια όσο και την Ελλάδα.


Όταν έγινε δικτατορία, αποφάσισα να μην ξαναδουλέψω. Άλλωστε δεν ήμουν ποτέ ούτε ήθελα να γίνω επαγγελματίας ενδυματολόγος. Τη «Μήδεια» την έκανα λόγω έργου και λόγω Βολανάκη. Στις «Ακυβέρνητες Πολιτείες» ήθελα να βγάλω όλη εκείνη την ατμόσφαιρα «τέλους εποχής» όπως και στο «Laughter in the Dark» που δεν βγήκε ποτέ στις αίθουσες, γιατί το μπλόκαρε ο πρωταγωνιστής του, Μικ Τζάγκερ. Επιλέγω και αναλαμβάνω δουλείες με κριτήριο το μήνυμα και την άποψη που θέλει να περάσει ο σκηνοθέτης. Τα τελευταία χρόνια έχω αφιερωθεί κυρίως στην όπερα και σε έργα που έχουν αφετηρία την Αρχαία Ελλάδα.


Σήμερα δεν υπάρχει αστική τάξη. Η Αμερική έχει επιβάλει μια παγκόσμια μικρομεσαία τάξη. Ενδυματολογικά ο κόσμος βρίσκεται σε μια παραζάλη. Η πρόκληση μέσω της απόλυτης γύμνιας προδίδει μια ερωτική ψυχρότητα άνευ προηγουμένου. Και το ωραιότερο γυναικείο κορμί χάνει κάτι από το ιερό στοιχείο που έχει ένα ωραίο γυμνό σώμα. Πλήρης απομυθοποίηση. Ζούμε μια αντιερωτική και ταραγμένη εποχή.

 

Θέατρο
8

ΕΚΛΟΓΕΣ ΗΠΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Οι Αθηναίοι / «Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Η ηθοποιός Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου θυμάται τα χρόνια του Θεάτρου Τέχνης, το πείραμα και τις επιτυχίες του Χυτηρίου, περιγράφει τι σημαίνει γι' αυτή το θεατρικό σανίδι και συλλογίζεται πάνω στο πέρασμα του χρόνου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

The Review / Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Γιώργος Βουδικλάρης μιλούν για την παράσταση «Ο Χορός των εραστών» της Στέγης, τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει το κείμενο του Τιάγκο Ροντρίγκες και τη χαρά τού να ανακαλύπτεις το next best thing στην τέχνη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το «Κυανιούχο Κάλιο» είναι μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων 

Θέατρο / «Κυανιούχο Κάλιο»: Μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Όχι μόνο σε ανελεύθερα ή σκοταδιστικά καθεστώτα, αλλά και στον δημοκρατικό κόσμο, η συζήτηση για το δικαίωμα της γυναίκας σε ασφαλή και αξιοπρεπή ιατρική διακοπή κύησης παραμένει τρομακτικά επίκαιρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

Θέατρο / Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

«Εκείνο που με σπρώχνει να δημιουργώ θεατρικούς χαρακτήρες είναι ο έρωτας», έλεγε ο Ουίλιαμς, που πίστευε ότι ο πόθος «είναι κάτι που κατακλύζει πολύ μεγαλύτερο χώρο από αυτόν που μπορεί να καλύψει ένας άνθρωπος». Σε αυτόν τον πόθο έχει συνοψίσει τη φυγή και την ποίηση, τον χρόνο, τη ζωή και τον θάνατο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Οι δυο Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ

Όπερα / Οι δυο βραβευμένες Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ ανεβαίνουν σε περίοδο πολέμου

Λίγο πριν σηκωθεί η αυλαία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για τις δύο εμβληματικές όπερες του Γκλουκ, ο σημαντικός Ρώσος σκηνοθέτης εξηγεί τις σύγχρονες παραμέτρους της θυσίας της αρχαίας τραγικής ηρωίδας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Θέατρο / Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Περίπου στις 17:30 το απόγευμα του Σαββάτου τόλμησα να ανέβω στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για να συμμετάσχω σε έναν αδιανόητο 24ωρο θεατρικό μαραθώνιο, πλάι στο θηρίο υποκριτικής που ονομάζεται Στεφανία Γουλιώτη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Στο Σώμα της

Θέατρο / Ένα έργο στο Εθνικό Θέατρο για την περίοδο, την εμμηνόπαυση, την κλειτορίδα και τον γυναικείο αυνανισμό

Μαζί με άλλες 22 γυναίκες, η Ελένη Ευθυμίου, η Σοφία Ευτυχιάδου και η Νεφέλη Μαϊστράλη ανεβάζουν ένα έργο για ζητήματα που θεωρητικά μπορούν να συζητηθούν ανοιχτά, αλλά στην πραγματικότητα όχι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Σπύρος Παπαδόπουλος: «Δεν μου αρέσει να φαίνομαι, κι ας κατέληξα να παίζω μπροστά σε κόσμο»

Θέατρο / Σπύρος Παπαδόπουλος: «Δεν μου αρέσει να φαίνομαι, κι ας κατέληξα να παίζω μπροστά σε κόσμο»

Παρά τις προσπάθειές του να το αποφύγει, μια σειρά από συμπτώσεις τον οδήγησε στο θέατρο. Οι «Απαράδεκτοι» δεν συνεχίστηκαν λόγω δικής του απόφασης, το «Στην υγειά μας, ρε παιδιά» σταμάτησε όταν κουράστηκε ψυχολογικά. Ο δημοφιλής κωμικός ηθοποιός είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Οι θρυλικοί Trocks στην Αθήνα για την επέτειο των 50 χρόνων της ομάδας τους

Χορός / Trocks: Η θρυλική και διαφορετική ομάδα μπαλέτου έρχεται στην Αθήνα

Άντρες χορευτές ντυμένοι με τουτού και πουέντ ερμηνεύουν μεγάλα κλασικά αλλά και μοντέρνα μπαλέτα, παρωδώντας τις πολύπλοκες χορογραφίες και τις παραξενιές των μπαλαρίνων της παλιάς, αλλά και της νέας, εποχής.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιώργος Καραμίχος: Αν δεν εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, αρρωσταίνουμε 

Θέατρο / Γιώργος Καραμίχος: «Αν δεν εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, αρρωσταίνουμε»

Στο θέατρο υποδύεται έναν συγγραφέα που επιστρέφει στον τόπο του για να δηλώσει ανοιχτά την ταυτότητά του στην οικογένειά του. Θα αλλάξει η ζωή και η πορεία των ανθρώπων που αγαπά;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Alvin Ailey: Ο συναρπαστικός καλλιτέχνης που άλλαξε για πάντα τον σύγχρονο χορό

Χορός / Alvin Ailey: Ο συναρπαστικός καλλιτέχνης που άλλαξε για πάντα τον σύγχρονο χορό

Η ζωή, το έργο και η κληρονομιά του Alvin Ailey, του πρώτου μαύρου χορογράφου σύγχρονου χορού, παρουσιάζονται στην πρώτη μεγάλης κλίμακας μουσειακή έκθεση προς τιμήν του στο Whitney Museum of American Art.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

σχόλια

5 σχόλια
Μπράβο Χρήστο, ωρσιότστο και διαφωτιστικό κομμάτι για μια γυναίκα που είχα συναντήσει και γνωρίζω από πρώτο χέρι πόσο δούλεψε πάνω στην υπόσταση και τη διάσταση του ρούχου
Ας το ξεκαθαρίσουμε γιατί απ' ό,τι βλέπω σε παλιότερες δημοσιεύσεις σχετικά με το θάνατο της Θεώνης Βαχλίωτη- Ώλντριτζ υπάρχει απόλυτη σύγχυση ως προς ποια ήταν η μία και ποια η άλλη. Η Theoni V. Aldredge έφυγε για την Αμερική αμέσως μετά την αποφοίτηση της από το Κολέγιο του Ελληνικού και πήγε να σπουδάσει στο Σικάγο ενδυματολογία. Η Ντένη Βαχλιώτη δεν εγκατέλλειψε ουσιαστικά ποτέ την Ελλάδα πέρα από ένα μεγάλο διάστημα που έζησε κυρίως στην Ιταλία για σπουδές. Σχετιζόταν από νωρίς με τη Μελίνα και τον κύκλο της και έτσι έκανε όλες τις πρώτες ταινίες εκείνης ως - ας πούμε - του "προοδευτικού" Κολωνάκι της εποχής: Στέλλα, Φαίδρα, Ποτέ την Κυριακή, Τοπ Καπί. Το αμερικανικό σάιτ IMDB τα έχει όλα λάθος και επί χρόνια προσπαθούσε να βρει τρόπο να το διορθώσει αλλά στάθηκε αδύνατο. Είχε επίσης δουλέψει στο ελληνικό θέατρο, από το Θέατρο Τέχνης και το Εθνικό μέχρι στην Βουγιουκλάκη. Ζούσε επί της οδού Αλωπεκής στην υπέροχη μεζονέτα όπου εγκαταστάθηκε η Μελίνα και ο Ντασέν όταν επέστρεψαν από την εξορία. Υπήρξε πολτικό ον και προσωπικότητα λαμπερή - τρομερά ενημερωμένη για τα πάντα μέχρι τέλους.