Τρίτη φορά συμμετείχα σε Gay Pride - η πρώτη ήταν στο Άμστερνταμ το 2004 και οι άλλες δύο, πέρυσι και φέτος, στην Αθήνα - κι αυτό που έχω να παρατηρήσω είναι πως πραγματικά η προσέλευση του κόσμου δεν είχε προηγούμενο! Οι διοργανωτές έκαναν λόγο για 15.000 άτομα και μάλλον είχαν δίκιο αν κρίνω κι από τον κόσμο που μέχρι αυτή την ώρα δεν έχει αφήσει σπιθαμή ελεύθερου χώρου στην πλατεία Κλαυθμώνος.
Θα μου πεις τραγουδάει κι η Μποφίλιου, το υπέρτατο gay icon της τελευταίας πενταετίας, και όσο και να το κάνεις, Μποφίλιου ειν' αυτή, εδώ στην Τεχνόπολη κάνει μια συναυλία και φέρνει 7.000 άτομα, στο Gay Pride δεν θα πήγαιναν άλλοι τόσοι για να θαυμάσουν ακριβώς το είδωλο τους;
Χιούμορ κάνω. Στο φετινό Gay Pride δεν είδα μόνο φαν της Μποφίλιου, γκέι ή στρέιτ, ούτε καν αποκλειστικά LGBT κοινό. Είδα αριστερούς συντρόφους από την εφημερίδα ''Η Εποχή'', γηραιές φεμινίστριες, έφηβους μακριμάλληδες χεβιμεταλλάδες, μέχρι και ζευγάρια που ακολουθούσαν την παρέλαση σέρνοντας το καροτσάκι με το μωρό τους.
Μόνο ως θετικά μπορώ να εκλάβω τα παραπάνω. Έχει φασιστοποιηθεί τόσο η νεοελληνική κοινωνία, βλέπεις, που ένας υγιώς σκεπτόμενος κόσμος αναζητά τη δική του αφορμή - και καλά κάνει - για να διαδηλώσει υπέρ της όποιας διαφορετικότητας: σεξουαλικής, πολιτικής, ψυχοκοινωνικής κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο πια.
Το Gay Pride είναι η μοναδική μαζική εκδήλωση που τοποθετεί τον Άνθρωπο σαν την υψηλότερη αξία στο σύμπαν τούτο. Δεν το φτάνει η τσίκνα απ' τα σουβλάκια, όσο κι αν προσπάθησαν οι ταλαίπωροι μικροπωλητές στην είσοδο της Κλαυθμώνος. Δεν καπελώνεται από κόμματα και ιδεολογίες, αν και σίγουρα δεν έχουν καμία θέση σ' αυτό οι φασίστες και οι θρησκόληπτοι.
Αν μάλιστα είχαμε και καλύτερες επιλογές στα της μουσικής του, πιθανώς να μιλάγαμε για το μοναδικό παρακλάδι ενός Woodstock που επιβιώνει και εξελίσσεται. Και εξηγούμαι:
Πολύ σκυλάδικο, ρε παιδί μου. Τόσοι άνθρωποι δουλεύουν κάθε χρόνο για το στήσιμο του Gay Pride, χάθηκε να φτιαχτεί ένας διαγωνισμός ''gay τραγουδιού'' με τον κόσμο να ψηφίζει και να βραβεύει το καλύτερο στο τέλος; Και μετά βάλε και τη Μποφίλιου και την Αρβανιτάκη και την Καίτη Γκρέυ και τη Μαρίκα Παπαγκίκα άμα θες για να κλείσουν.
Στο σημείο αυτό θα μου πει κανείς Άσε μας, ρε Bosko, ο κόσμος έρχεται να ξεδώσει και να γλεντήσει, τι θες ν' ακούσει, Η πεδιάς και το νεκροταφείον ή Κοπέλες του Μαουτχάουζεν, μην είδατε την αγάπη μου; και θά'χει χίλια δίκια. Διότι πάλι, ας μην είμαι γκρινιάρης, φέτος ειδικά η Katerine Douska με την κιθάρα της και την α λα Amy Winehouse ερμηνεία της ήταν εξαιρετική!
Στους Imam Baildi και στη Μποφίλιου δεν κάθισα, είχα και μετρό να προλάβω και συν τοις άλλοις δεν είμαι πια 20χρονος να αντέχω την ορθοστασία ή τα μπιρόνια στις πλατείες. Πρόλαβα όμως να συγκινηθώ με δυο-τρία πράγματα:
Με το αμοιβαίο σήμα της νίκης που έκαναν με τα χέρια τους οι εκπρόσωποι του LGBT κινήματος στους συμπαραστάτες στον δοκιμαζόμενο τουρκικό λαό μπροστά από το Ελληνικό Κοινοβούλιο. Με εκείνο το, φαινομενικά αστείο, μα στην πραγματικότητα τραγικό σλόγκαν στο t-shirt ενός νεαρού: Free your mind and your ass will follow..., μια και δυστυχώς ακόμη υπάρχει απόσταση να διανυθεί από το mind μέχρι τον ass του εκάστοτε ανθρώπου και δη του Έλληνα που τον γυρίσανε 50 χρόνια πίσω. Με τις παρουσίες, τέλος, της Πάολας Ρεβενιώτη και του Λύο Καλοβυρνά, ανθρώπων - σταθερές αξίες του εν Ελλάδι LGBT κινήματος.
Τέλος καλό, όλα καλά, και του χρόνου, ένα μόνο δεν κατάλαβα: Τι δουλειά είχε το περίπτερο της ΔΗΜΑΡ δίπλα σ' αυτό των διεμφυλικών ατόμων; Δεν της έφτανε η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην τρικομματική κυβέρνηση της μπατσοκρατίας και όλων των φοβικών συνδρόμων, το Gay Pride τη μάρανε!
Υ.Γ. Μόλις έμαθα ότι ο Καμίνης δεν πήγε στο Gay Pride, παρά την υπόσχεση - αναγγελία του.
