Το 1989 κάποιοι φίλοι με άκουσαν σε ένα μουσικό χώρο στο νησί μου, την Κέρκυρα, που τραγουδούσα και μου πρότειναν να με πάνε στον Μάνο Χατζιδάκι να με ακούσει. Τα ακούσματα οι επιρροές μου και τα τραγούδια που τραγουδούσα ήταν heavy metal, rock και διάφορες ελληνικές μπαλάντες που στα 18 μου αγνοούσα και ποιων συνθετών ήταν. Τελικά μετά την γνωριμία μου με τον Χατζιδάκι κατάλαβα πως τα περισσότερα εξ αυτών ήταν δικά του.
Με την άγνοια και το θράσος του 18χρονου παίρνω τα λίγα χρήματα που είχα μαζέψει και ξεκινώ το ταξίδι για την πρωτεύουσα των άπιαστων ονείρων.
Ένα ωραίο μεσημέρι με την συνοδεία του συνθέτη Δημήτρη Λέκκα εισέρχομαι στο σπίτι του συνθετη. Ένας ευγενέστατος και γλυκύτατος Μάνος Χατζιδάκις!
Κάθεται ο Δημήτρης στο πιάνο και του τραγουδώ Κάθε κήπος έχει και Διώξε τη λύπηπαλικάρι, θυμάμαι χαρακτηριστικά. Μετά την ακρόασή μου να λέει Μου κάνεις αγόγιμου, έτσι με το χαρακτηριστικό ψευδό ρο του.
Στις επόμενες συναντήσεις, αφού είχα πια ενταχθεί στο δυναμικό των τραγουδιστών του, μου είχε πει πως οι τραγουδιστές που πήγαιναν για ακρόαση απέφευγε να τραγουδάνε δικά του τραγούδια γιατί συνήθως τα έλεγαν φορτωμένα με τις φτηνές φιοριτούρες της αγοράς και δεν του άρεσε καθόλου.
Μετά ακολούθησαν συναυλίες και σχεδόν πολύ σύντομα ο πρώτος μου δίσκος από τον Σείριο σε μουσική του Νίκου Δανίκα, στίχους του Λευτέρη Τηλιγάδα και διεύθυνση δική του.
Θυμάμαι μια μικρή ιστοριούλα, με την αφέλεια και τη σοφία του μαθητή και του δασκάλου, στην ηχογράφηση του Δρομέα. Σε μια φράση είχα τη λέξη ναυάγιο και την πρόφερα με μια ελαφράδα και μετά από κάποια ώρα προσπάθειας του στιχουργού και του συνθέτη να με οδηγήσουν χωρίς αποτέλεσμα, λέει στον στιχουργό, πήγαινε μέσα και άλλαξε του το «υ» με «β» κι έτσι το ναυάγιο έγινε ναβάγιο και με την πρώτη επόμενη απόπειρα ειπώθηκε σωστά.
Η καθοδήγηση των ερμηνειών γινόταν με ένα μαγικό τρόπο! Στο μετέδιδε με τις απαλές κινήσεις των χεριών και τις εκφράσεις του προσώπου και φυσικά με την αύρα του και τη σιγουριά του. Το ίδιο συνεβαινε και στις συναυλίες. Δεν είναι τυχαίο πως καμιά σημερινή συναυλία με έργα του δεν έχει φτάσει τη μαγεία που ο ίδιος έβγαζε όταν βρισκόταν επί σκηνής μαζί με τους μουσικούς και τους διηύθυνε.
Ήταν ένας άνθρωπος τίμιος, ποτέ δεν στέρησε την ανταμοιβή στην προσπάθεια κάποιου.
Πάντα συζητούσε με τους συνεργάτες του ακόμα και για τα προσωπικά τους βάρη. Μου είχε προκαλέσει απορία μια φορά που με ειχε ρωτήσει αν συζητώ με τους φίλους και τι θέματα συζητούσαμε. Εντύπωση μου έκανε το μεγαλείο της ανθρωπιάς του. Θυμάμαι που ακόμα και με τους γονείς μου επικοινωνούσε να τους ενημερώσει και να τους καθησυχάσει για τη ζωή του παιδιού τους σε μια χαοτική πόλη αλλά και ένα ανισσόροπο επάγγελμα. Αυτά και πολλά άλλα μπορούν να ειπωθούν για τον απλό καθημερινό Μάνο Χατζιδάκι.
* Ευχαριστώ τον Βασίλη Γισδάκη για την παραχώρηση των φωτογραφιών από το προσωπικό του αρχείο
Στο βίντεο του post, ο Μάνος Χατζιδάκις διευθύνει τον Βασίλη Γισδάκη στη συναυλία του Σείριου στο Παλλάς (1989). Το τραγούδι είναι το ''Blue'', το μουσικό θέμα του Χατζιδάκι από το ομότιτλο γουέστερν του Sylvio Narizzano σε στίχους του Άρη Δαβαράκη. Ανέκδοτο μέχρι σήμερα.
Η συγκεκριμένη συναυλία μεταδόθηκε από το MEGA CHANNEL την πρώτη χρονιά της ιδιωτικής τηλεόρασης στην Ελλάδα. Τύφλα νά'χει η ΕΡΤ, για την οποία σήμερα είμαστε όλοι στους δρόμους...
σχόλια