Δεν είναι μικρό πράγμα να στήνεις μια παράσταση με τα ωραιότερα τραγούδια χωρισμού και να ματώνεις ψυχικά κάθε βράδυ μπροστά στο κοινό. Η Έφη Οικονομάκη, άλλωστε, δεν είναι μια τυχαία λαϊκή ερμηνεύτρια. Είναι πρωτίστως ηθοποιός που κάθε φορά ενδύεται τον ρόλο της για να υπηρετήσει το τραγούδι. Ένα τραγούδι ευθύβολο, εξωστρεφές μεσ' στη μελαγχολία των στίχων του, φτιαγμένο από μαστόρους που αφουγκράστηκαν με ευφυΐα την ανάγκη του κόσμου να κάνουν τον πόνο τους χαρά, κατά πώς θά'λεγε και ο Νίκος Γκάτσος.
Η Έφη Οικονομάκη είναι μια εντυπωσιακή ξανθιά, πάντα κομψά ντυμένη, που θυμίζει τη γυναικεία συντροφιά στο πάλκο δίπλα στον Βασίλη Τσιτσάνη. Μια παρουσία δωρική, ικανή να συνδέσει το παρελθόν με το παρόν, μια μάγκισσα - ματσαράγγισσα με ατόφια όμως τη θηλυκότητα της, όποτε τραγουδάει το Δικό σου το μαράζι του Μητσάκη και το Πρώτο φθινόπωρο του Κορακάκη.
Την παρακολουθούσα να λέει λαϊκά τραγούδια ζωντανά και από την οθόνη, πότε έγχρωμη και πότε ασπρόμαυρη, ιέρεια μιας νυχτερινής διασκέδασης που ουσιαστικά δεν έλειψε ποτέ από τη ζωή των Νεοελλήνων. Αν ζούσε ο Παύλος Τάσιος και γύριζε το remake της Παραγγελιάς του, σίγουρα την Οικονομάκη θα διάλεγε να κινηματογραφήσει μεσ' στο Χαμάμ. Εντάξει, λείπει και η Κατερίνα Γώγου βέβαια, οπότε το εγχείρημα θα ήταν καταδικασμένο εξ αρχής.
Το Χαμάμ, απ' την άλλη, είναι ένας χώρος, μια ζεστή μουσική σκηνή, ταυτισμένος μέχρι πρότινος με πιο χαμηλότονες παραστάσεις, αν και ιστορικά έχει φιλοξενήσει μοναδικά λαϊκά προγράμματα. Γιατί, παρ' όλο που το λαϊκό τραγούδι είναι μια επικίνδυνη υπόθεση - ξέφραγο αμπέλι, όπως μού'χε πει κάποτε η Δήμητρα Γαλάνη, εφόσον χωράει τα πάντα -, μια μουσική επιμέλεια με αξιώσεις είναι συνήθως αρκετή για να ξεπεραστούν οι σκόπελοι. Στην περίπτωση της Οικονομάκη, μόνο καλά τραγούδια θ' ακούσεις, σφραγισμένα από μεγάλες φωνές που δε βρίσκονται πια ανάμεσα μας. Αυτή τη φορά την καλλιτεχνική επιμέλεια του προγράμματος είχε η ίδια, στοιχείο που επίσης φανερώνει τη γνώση και κυρίως την αγάπη της για το είδος.
Καθώς η Οικονομάκη αφιέρωνε τραγούδι στον Γιώργο Χρονά, ο ποιητής σχολίαζε πως αυτά είναι τα τραγούδια της φθοράς και του ονείρου, τα οποία θα λάτρευε ο Καβάφης. Τραγούδια παρακμής και ψυχικής φθοράς που προξενούν τρόμο στους αριστερούς, μια και δεν έχουν ίχνος επαναστατικότητας - κατά τον Χρονά, πάντα.
Αλλά και η Κάρμεν του Bizet δεν πρέσβευε τον έρωτα ως τη μεγαλύτερη επανάσταση; Ο Λαπαθιώτης ρεμπέτικα τραγούδια δεν έγραψε πέραν των ποιημάτων του; Μας επανέφερε στην τάξη ο ηθοποιός Κώστας Κόκλας, με τον οποίο άρχισα να συζητάω για την περίφημη συναυλία στο Άκτιο, το ελληνικό Woodstock! Που κολλάει τώρα αυτό; Ο Κόκλας κάποτε με τον Παύλο Σιδηρόπουλο, αναχώρησαν με μοτοσικλέτα για να πάνε στο Άκτιο, όπου θα εμφανιζόταν ο συχωρεμένος rocker φίλος του!
Εδώ η Έφη Οικονομάκη με τη Μαρίνα Ασλάνογλου, τον Κώστα Κόκλα και τον Νίκο Ψαρρά. Χάρηκα πολύ που ξανάδα τον Ψαρρά από το 2000 που είχαμε δουλέψει παρέα σε μια βραβευμένη μικρού μήκους ταινία. Ευτυχής θα πρέπει να ένιωσε η Οικονομάκη με τόσους σημαντικούς φίλους που έπσευσαν να τιμήσουν την πρεμιέρα των παραστάσεων της! Για να είμαι ακριβής, ήταν η πρώτη φορά που βρισκόμουν σε μία αμιγώς καλλιτεχνική λαϊκή παράσταση κι έβλεπα ένα τόσο εκλεκτό κοινό: Από τον Γιάννη Σπανό και την Αρλέτα,
τη Μάρθα Καραγιάννη και τη Μαρίζα Κωχ μέχρι την Αιμιλία Υψηλάντη και την Ελισάβετ Κωνσταντινίδου. Κι ακόμη, τους Γιάννη Βόγλη, Τάκη Παπαματθαίου, Θέμη Ανδρεάδη, Δημήτρη Μαυρόπουλο, τη συγγραφέα Ελένη Γκασούκα, τον σκηνοθέτη Δημήτρη Μαλισσόβα και τους συνάδελφους Δημήτρη Μανιάτη, Βασίλη Μπουζιώτη και Κώστα Μπαλαχούτη.
Μια γυναίκα φεύγει...έδωσε ως τίτλο στις παραστάσεις της η Έφη Οικονομάκη καταθέτοντας φόρο τιμής στο πιο έντιμο και αυθεντικό λαϊκό τραγούδι. Και γι' αυτό θέλησαν να επικροτήσουν την προσπάθεια της τόσο η Βάσω Καζαντζίδη, η χήρα του Στέλιου, όσο και η Άννα Μπιθικώτση, η κόρη του Γρηγόρη. Νομίζω πως πιο εύστοχη ατάκα δε θα μπορούσε να έχει γραφτεί ως promo για το πρόγραμμα: Και πονάμε και γλεντάμε κάθε Παρασκευή βράδυ στο Χαμάμ (Δημοφώντος 97, Άνω Πετράλωνα) με την Έφη Οικονομάκη.
