Οι τελευταίες ημέρες της Πομπηίας

Από το blog του Νίκου Δήμου

Όλες αυτές οι προφητείες για την επερχόμενη καταστροφή της Ελλάδας σε επηρεάζουν, όσο κι αν αμύνεσαι.  Δεν είναι μόνο τα σενάρια της δραχμής αλλά και οι άλλοι μάντεις που προφητεύουν πως δεν σωζόμαστε μέσα ή έξω από το ευρώ. Το χρέος μας δεν είναι διαχειρίσιμο, το έλλειμμα μεγαλώνει, πρωτογενές πλεόνασμα δεν φαίνεται ούτε με τηλεσκόπιο. 

Θυμάμαι κάτι τύπους με πανό κρεμασμένα μπρος πίσω (sandwichmen) που κυκλοφορούσαν στους δρόμους της Νέας Υόρκης προφητεύοντας το τέλος του κόσμου. THE END OF THE WORLD IS NEAR, έγραφαν τα πανό.

Βέβαια η Πομπηία θάφτηκε ξαφνικά, χωρίς προειδοποιήσεις και προφητείες. (Δεν υπήρχαν τότε και σεισμολόγοι). Αλλά οι συγγραφείς, που έγραψαν αργότερα για την καταστροφή, δημιούργησαν μία ατμόσφαιρα ανησυχίας και πάθους για τις τελευταίες της μέρες. Κι εγώ νιώθω τώρα τον κόσμο αγριεμένο μπροστά στην προοπτική του άγνωστου. Κάτι φίλοι το έριξαν στην κατανάλωση (ξέρεις αν θα μπορούμε αργότερα να αγοράσουμε τέτοια πράγματα;). Οι πότες στοκάρουν ακριβά malts, οι υποχόνδριοι κάθε είδους φάρμακα.  Άλλοι θάβουν τις οικονομίες τους κι άλλοι τις εξάγουν. Κι αυτοί που δεν έχουν τίποτα να χάσουν, εναποθέτουν τις ελπίδες τους στην καταστροφή. Όλοι, με κάποιον τρόπο, έχουν αλλάξει συμπεριφορά.

Ξέρω πως σίγουρα δεν έρχεται το τέλος. Κι αν ακόμα βουλιάξουμε θα είναι μία περίοδος σκοτεινή που θα διαρκέσει μερικά χρόνια. Έλα όμως που μερικοί (όπως εγώ) δεν έχουμε πολύ χρόνο μπροστά μας. (Να γιατί οι νέοι ψηφίζουν αλλιώς). Τι να το κάνω εγώ αν η ανάκαμψη έρθει σε δέκα χρόνια;

Κι είναι η ωραιότερη εποχή του χρόνου, ανάμεσα άνοιξη και καλοκαίρι. Φως γλυκό, μεγάλες ημέρες, θερμοκρασία τέλεια: ούτε ζέστη ούτε κρύο. «Για δες καιρό που διάλεξε…».

Η εικόνα: Πίνακας του Ρώσου ζωγράφου Καρλ Μπριούλοφ (1833)