Μετά το τέλος ενός πολέμου, η στατιστική υπηρεσία μπορεί να υπολογίσει ακριβώς τους νεκρούς στρατιώτες. Αδυνατεί να κάνει το ίδιο με τον άμαχο πληθυσμό.
Έτσι γίνεται και με την κρίση. Μπορούμε να μετρήσουμε εύκολα το ποσοστό ανεργίας, τους εγγεγραμμένους στον ΟΑΕΔ, να υποθέσουμε το ποσοστό των ανθρώπων που ζουν στο όριο της φτώχιας. Δεν μπορούμε να υπολογίσουμε άλλα δεδομένα. Πόσοι άλλαξαν καριέρα, πόσοι εγκατέλειψαν τις σπουδές, πόσοι κρέμασαν τις φιλοδοξίες τους, πόσοι και πόσοι λένε τώρα «καλά εγώ τι φταίω για αυτό που γίνεται». Όταν έχεις εκατοντάδες χιλιάδες άστεγους από τη μία, πόσο ενδιαφέρον έχει αυτός που έφαγε μια μείωση; Καμία. Αλλά ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων από εσάς που διαβάζετε το κείμενο έχετε πετάξει φαγητό τη στιγμή που τα παιδιά στην Αφρική πεινάνε.
Είναι μια κατηγορία ανθρώπων που έκαναν κάποιες σπουδές, πήραν γρήγορα ένα μεταπτυχιακό, μπορεί να τελείωσαν και το στρατό και επειδή δεν υπήρχε οικογενειακή επιχείρηση είπαν να το ρίξουν στην καριέρα. Χωρίς υψηλές απαιτήσεις, μπήκαν τον καιρό των stage με χαμηλούς μισθούς με τη λογική «νέος, μόνος, με το ταπεράκι της μάνας» κάποια στιγμή θα τα καταφέρω. Δεν κάτσανε στα πανεπιστήμια για χρόνια, δεν έγιναν κομματόσκυλα των νεολαιών, δεν εξαργύρωσαν τα χρόνια τους στη ΔΑΠ ή στην ΠΑΣΠ με μια θέση στο μικρό και διεφθαρμένο «κράτος» των κομμάτων. Είναι παιδιά της γενιάς του ευρώ. Το πρώτο χαρτζιλίκι τους το έβγαλαν σε δραχμές, τον πρώτο τους μισθό τον πήραν σε ευρώ.
Έκαναν μια επιλογή όταν ο «αρχιερέας της διαπλοκής» Σημίτης έφευγε και όταν ο «σεμνός και ταπεινός» Κώστας Καραμανλής εισερχόταν θριαμβικά στο Μέγαρο Μαξίμου. Στην ευρωζώνη όλα πήγαιναν καλά, οι μισθοί ανέβαιναν, οι τιμές επίσης, η ανάπτυξη είχε παγιωθεί στο 2-3% και παντού υπήρχαν ιδέες, επιδοτήσεις και δάνεια. Τα δύο τελευταία πήγαν σε εκείνα τα μέρη που έπρεπε. Οι ιδέες έμειναν στα κεφάλια τους. Α, ξέχασα την επιλογή. Αποφάσισαν πως η παρουσία τους δεν έπρεπε να επιβαρύνει κανέναν. Την οικογένεια τους, αρχικά. Δεν στόχευσαν στο πορτοφόλι του μπαμπά, δεν επαναπαύθηκαν στην κληρονομιά της θείας, δεν θέλησαν να διαμορφώσουν το σπιτικό μπάτζετ. Δεν σπούδασαν μέχρι τα 34 τους και δεν βολεύτηκαν με τη σύνταξη της γιαγιάς ή με τα δύο «δυαράκια που νοικιάζουμε στους Αμπελόκηπους». Δεν είδαν όλες τις τηλεοπτικές σειρές της HBO μέχρι να «βρουν τη δουλειά, το μισθό και τις συνθήκες που τους αρέσει». Έφυγαν από τα σπίτια τους χωρίς να έχουν την πλάσμα τηλεόραση και τα κουφώματα αλουμινίου δεδομένα. Εκνευρίστηκαν με την έκφραση «χλιδάνεργοι» και μονολογούσαν συνέχεια πως «στη Φιλανδία διώχνουν τα παιδιά από το σπίτι τους στα δεκαεφτά».
Δεν επιβάρυναν τους εργοδότες τους. Δεν μπήκαν σε μισθολόγιο, έβγαλαν μπλοκάκια, δούλεψαν με λιγότερα, δούλεψαν με μαύρα, δούλεψαν περισσότερο από όσο έπρεπε και πήραν λιγότερα. Δεν επιβάρυναν τους συνεργάτες τους. Δέχτηκαν στωικά ότι η παραπάνω γενιά αξίζει περισσότερα. Χωρίς λόγο. Έπαιρναν 1.000 για 8 ώρες, τη στιγμή που άλλοι έπαιρναν τα τριπλάσια για παρτ τάιμ ξεπέτες. Δεν επιβάρυναν τα ταμεία τους, ασφαλίστηκαν, τα «έσκασαν» και σήμερα επειδή δεν ενόχλησαν και ποτέ τους εργατοθειόυς τους, έχουν μείνει αμανάτι, χωρίς να έχουν διαπραγματευτικές δυνατότητες στη μεγάλη σφαγή. Δεν επιβάρυναν την κοινωνία αφού δεν έκλεψαν, δήλωσαν όλα τα κέρδη τους και πλήρωσαν το φόρο τους. Δεν επιβάρυναν το πολιτικό σύστημα. Δεν ασχολήθηκαν ποτέ με αυτό. Τους άφησαν να κάνουν τη «δουλειά» τους. Και αυτή μπορεί να είναι η σημαντικότερη ευθύνη τους.
Δεν ενόχλησαν με την παρουσία τους το lifestyle. Κατανάλωσαν αλλά με μέτρο. Δεν έχουν επτά πιστωτικές κάρτες. Δεν ξόδεψαν αρκετά χωρίς λόγο. Έμαθαν να ζουν με λίγα. Άντε ένα ταξίδι στο Βερολίνο, ένα xbox, ένα box set και δύο τρία γερά μεθύσια το μήνα.
Όπως όλοι, κάπως, κάπου, κάποτε περίμεναν ότι θα εξαργυρώσουν αυτή την «ευγενική» διάθεση που έδειξαν απέναντι στα δομικά τοτέμ της ελληνικής κοινωνίας. «Δεν σας πειράξαμε εμείς, μην μας πειράξατε και εσείς». Αλλά η κρίση δεν είναι διαφορετική από τον πόλεμο. Δεν ξεχωρίζει σε «στρατιώτες» και άμαχο πληθυσμό. Μόνο οι «στρατηγοί» την βγάζουν καθαρή. Απλά χαλάει λίγο η επιδερμίδα τους.
Η ιστορία αυτή δεν τελειώνει πουθενά. Απλά αυτοί οι άνθρωποι, και την εποχή της κρίσης, δεν επιβαρύνουν κανέναν γιατί δεν αφορούν και κανέναν. Δεν χρωστάνε 932 εκ ευρώ στο κράτος από τη μία και δεν κοιμήθηκαν στο γυμναστήριο του Ρουφ με τον προηγούμενο χιονιά, οπότε ποιος ο λόγος να ασχοληθούμε μαζί τους. Απλά, καλό είναι να ξέρουμε, πως εκτός από τους πρωταγωνιστές της κρίσης, υπάρχουν και όλοι αυτοί που αισθάνονται προδομένοι, δεν ξέρουν που να δώσουν άδικο και που δίκιο και μαζεύουν τα κουράγια τους να ξεκινήσουν ξανά.
I: Τα δύο σκίτσα είναι του Μάριου Περάκη από την έκθεση "Happy Doodles" που ξεκίνησε χθες στο Booze.
σχόλια