Πέφτοντας πάνω στα έργα του Γάλλου Zilda, ένα βράδυ στο τέλος του καλοκαιριού, το πρώτο πράγμα που ήθελα να κάνω ήταν να επικοινωνήσω μαζί του. Δεν με εντυπωσίασε μόνο η δουλειά του αλλά και ο τρόπος που χειριζόταν την καταστροφή των έργων του. Φωτογράφιζε τις σχισμένες εικόνες και τις ανέβαζε στο blog του. Λες και η ίδια η καταστροφή ήταν από μόνη της ένα είδος τέχνης. Το λέει και ο ίδιος παρακάτω, του αρκεί που η τέχνη του υφίσταται έστω για μια στιγμή.
Οι περισσότερες από τις φωτογραφίες που ακολουθούν δημοσιεύονται για πρώτη φορά.
"Το πτυχίο μου είναι οι σφραγίδες στο διαβατήριο μου"
Μπορείς να θυμηθείς τις πρώτες σου δημιουργίες ως παιδί;
Έκανα tagging(?) στους τοίχους του ορφανοτροφείου μου
Γιατί παράτησες το σχολείο;
Δεν πήγα στο πανεπιστήμιο καθώς βρέθηκα στα όρια ενός σχολικού οβερντόουζ. Τόσες πολλές βαρετές τάξεις, τόσες πολλές θεωρίες… Διάλεξα αντί για αυτό να πακετάρω τα πράγματα μου και να αναπνεύσω τον καθαρό αέρα της ζωής. Το μόνο μου πτυχίο είναι οι διάφορες σφραγίδες στο διαβατήριο μου. Ταξίδεψα σε όλη την Ευρώπη είτε περπατώντας, είτε κάνοντας ωτοστόπ. Για να ζήσω σχεδίαζα πορτραίτα σε παμπ, περπάτησα τρεκλίζοντας κάτω από στύλους, μεθυσμένος κάτω από τα αστέρια, κοιμήθηκα στα παγκάκια και ήταν τόσο φοβερά που στο τέλος απόλαυσα τη ζωή χωρίς αλυσίδες
Πώς ανακάλυψες το πάθος σου για τις ταινίες του Pier Paolo Pazolini;
Το ανακάλυψα τυχαία στις πρώτες του ασπρόμαυρες ταινίες στις οποίες μιλούσε για τους φτωχούς ανθρώπους της Ρώμης. Μέσα στα χρόνια παρακολούθησα τις δημιουργίες του μέχρι το Salo ή όπως είναι γνωστό «120 ημέρες στα Σόδομα».
Τι είναι αυτό που αγαπάς στις ταινίες του Παζολίνι;
Αυτό που μου αρέσει στην σκηνοθετική ματιά του Παζολίνι είναι η επαναστατικότητα του, οι ριψοκίνδυνες θέσεις του, ο τρόπος με τον οποίο έμπαινε «απέναντι». Ο Παζολίνι έκανε ταινίες ενάντια στις μάζες, ενάντια στην αισθητική των μαζών και ενάντια σε όλες αυτές τις μαζικές μπούρδες. Προτίμησε να κάνει ταινίες για μια μικρή μερίδα του κόσμου η οποία θα ήταν σε θέση να κατανοήσει το περίπλοκο καλλιτεχνικό του σύμπαν παρά να μιλήσει στους απαίδευτους, σαρκάζοντας την ίδια στιγμή το κοινό της τηλεόρασης και της μαζικής διασκέδασης.
Ποιο είναι το καλύτερο και το χειρότερο στην τέχνη του δρόμου;
Το καλύτερο είναι όταν κάποιος ξεσκεπάζει τον εαυτό του. Αυτός που σκέφτεται για τον κόσμο με ένα λογικό, ειλικρινή, μοναδικό τρόπο, που είναι απρόβλεπτος και αναστατώνει τον κόσμο, χωρίς να έχει προσχεδιάσει το παραμικρό, με στόχο την ομορφιά του. Το χειρότερο στην street art είναι να έχεις στο μυαλό σου κάποιο σχέδιο. Το να είσαι αρεστός στους πολλούς μέσω ενός συμβατικού τρόπου σκέψης ή μια ρηχής πολιτικής δημαγωγίας η οποία διευκολύνει την κοινή γνώμη που έρχεται σε επαφή με κάτι που ήδη γνωρίζει. Είναι επίσης άσχημο ο υπερβολικός ναρκισσισμός της street art, η υπογραφή κάποιου που έχει μια τιμή, το κολακευμένο εγώ του καλλιτέχνη από μια δεσμίδα χαρτονομίσματα.
Έχεις πει σε μια συνέντευξη σου ότι: «Πριν ενδιαφερθώ για την ζωγραφική έχω υπάρξει πανκ, ζητιάνος, καταθλιπτικός, ακτιβιστής και βιβλιοθηκάριος». Πες μας περισσότερα για εκείνη την περίοδο της ζωής σου.
Δεν υπάρχουν πολλά να πω. Αυτό είναι το ταξίδι κάποιου που είχε ναυαγήσει για χρόνια, ψάχνοντας το νόημα της ζωής, μια σπίθα ανθρωπιάς, μέσα σε έναν ανύπαρκτο πολιτισμό, σε έναν κόσμο που έμοιαζε με ένα τεράστιο ανοιχτό σουπερ μάρκετ. Ίσως είναι το ταξίδι κάποιου που έγινε ζωγράφος για να μην τρελαθεί εντελώς. Εξακολουθεί να μην μου κάνει αίσθηση αυτός ο πολιτισμός, ούτε οι συνήθειες εκατομμυρίων δίποδων που μοιάζουν να περπατούν προς την ίδια κατεύθυνση, με ένα κινητό τηλέφωνο κολλημένο στο χέρι, παραπλανημένοι, ελκυόμενοι από την ίδια κενότητα, με την μάταιη αντανάκλαση του ειδώλου τους στον καθρέφτη, με τις ψευδαισθήσεις της ύπαρξης τους σε γ@#$#ενη θέα, με ένα ψεύτικο ορίζοντα ο οποίος δεν έχει καμία σχέση να κάνει με αυτό που είναι πράγματι η ζωή.
Πόσο χρόνο σου παίρνει να κάνεις μια εικόνα;
Είμαι όλο και περισσότερο απαιτητικός με τον εαυτό μου. Η δημιουργική μου πρόοδος γίνεται όλο και περισσότερο σχολαστική. Πρώτα κάνω κάποια προσχέδια και στην συνέχεια κάνω την ζωγραφική… Όχι, θα προτιμούσα να μην μετράω τις ώρες που ξοδεύω δουλεύοντας πάνω σε ένα έργο, διότι αυτό που μετράει δεν είναι ο χρόνος που ξόδεψες αλλά το αντίκτυπο που έχει το έργο στο δρόμο. Και δεν με νοιάζει εάν η δουλειά μου καταστραφεί ή κλαπεί λίγα λεπτά μετά την τοποθέτηση της στον τοίχο. Αυτό που μετράει είναι ότι υφίσταται, έστω και για μια σύντομη στιγμή, έστω και για ένα δευτερόλεπτο
Από όλα τα προτζεκτ που έχεις κάνει με ποιο έχεις μείνει περισσότερο ικανοποιημένος;
Η μεγαλύτερη ικανοποίηση δεν έχει έρθει ακόμα. Οπωσδήποτε έχω πάρα πολύ ζωηρές αναμνήσεις από την τοποθέτηση των εικόνων μου σε μια εγκαταλελειμμένη εκκλησία της Νάπολης. Είναι μια μοναδική εμπειρία το να δουλεύεις επώδυνα στα ερείπια αυτού του ιερού μέρους, χωρίς την εξουσιοδότηση των νόμων και του Θεού.
Ποιοι είναι οι ήρωες σου και γιατί;
Είναι όλοι αυτοί οι καταραμένοι ζωγράφοι, όλοι αυτοί οι τρελοί και το σύμπαν τους το οποίο μου έδωσε έμπνευση και μίλησε στην φαντασία μου: Carlos Schwabe, Jean Delville, Elihu Vedder και εκατοντάδες άλλοι οραματιστές οι οποίοι είναι κάτι σαν αδέρφια για εμένα… Όμως αν έπρεπε να πω ένα όνομα θα έλεγα τον ποιητή Jean De Boschere επειδή δεν μπορώ να ξεχάσω κάποιον που μου έσωσε την ζωή. Αν δεν είχα συναντήθει με αυτή τη φωνή του σκοτεινού πρίγκιπα της ακραίας μοναξιάς, αν δεν είχα διδαχτεί από το μεγαλείο των στίχων του, την πιο απεγνωσμένη απομόνωση τους, δεν θα είχα καταλήξει στην δική μου ανυπόφορη απόγνωση και δεν θα είχα προσπαθήσει να βρω τον τρόπο έτσι ώστε να την μετατρέψω σε μια παγκόσμια ωδή.
Κάνε μια λίστα με πέντε αγαπημένα σου κομμάτια
Αυτή την στιγμή ακούω:
Murcof -“The death and the maiden”
Programme : “Une vie”
Gabriel Fauré : “In paradisum”
Yom : “L’école de l’exode ( Ramses)”
Léo Ferré : “Avec le temps
Ποια είναι η γνώμη σου για τον Banksy;
Κάνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό το οποίο κάνω εγώ, όμως δεν έχω κάτι εναντίον της δουλειάς του.
Πες μας λίγα πράγματα σχετικά με την αγάπη σου για την Ελληνική μυθολογία
Αισθάνομαι σαν κάποιος αγγελιοφόρος αυτών των μύθων, είναι ανθρώπινοι και ταυτόχρονα θεϊκοί μύθοι. Πιστεύω ότι έχουμε υποτιμήσει την σημασία της Ελληνικής μυθολογίας και το αποτύπωμα που άφησε μέσα στους αιώνες κάτι που συνεχίζεται και στις μέρες μας, επηρεάζοντας τις πράξεις μας και δίνοντας νόημα στην ανθρώπινη κατάσταση. Για εμένα δεν υπάρχει τίποτα σημαντικότερο από το να μπολιάζω το ιπτάμενο όνειρο του Ίκαρου με την σκληρότητα της σημερινής πραγματικότητας.
Τι έμαθες για τον εαυτό σου κάνοντας street art?
Δεν μπορώ να το εξηγήσω με λεπτομέρειες είναι κάτι πολύ προσωπικό.. Όμως κοιτώντας πίσω τα έργα μου, ανακάλυψα κάποιες αναμενόμενες ανησυχίες για τα πράγματα τα οποία, ενάντια σε όλες της προβλέψεις, μου συνέβησαν χρόνια αργότερα. Πάντα πίστευα στην λογική, στενή, απερίγραπτη, εύληπτη γλώσσα της ζωγραφικής. Δεν γνωρίζω αν καταφέρνεις να βρεις κάποιες απαντήσεις μέσα σε αυτή, όμως γνωρίζω ότι μπορείς να βρεις ένα νόημα, κομμάτια του εαυτού σου και συναισθήματα που μπορείς να τα μοιραστείς με τον υπόλοιπο κόσμο.
________________
Περισσότερα για τον Zilda και τις δουλειές του στο blog του
Το πιο πρόσφατο βίντεο του Zilda γυρισμένο στην Νάπολη. Όλα εδώ:
σχόλια