Παίρνοντας θλιβερή αφορμή από το θάνατο του Christopher Lee που ανακοινώθηκε χθες (πέθανε πριν πέντε μέρες), θυμήθηκα κάτι σχετικό και ενδιαφέρον…
Ήταν 7 Οκτωβρίου 2001, ημέρα Κυριακή – σχεδόν ένας μήνας μετά την 11η Σεπτεμβρίου (μία είναι η 11η Σεπτεμβρίου). Από νωρίς εκείνο το απόγευμα η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι –όχι στην Ελλάδα, στο μακρινό Αφγανιστάν– καθώς η «υπομονή» των Αμερικανών έδειχνε πλέον εξαντλημένη, αναλαμβάνοντας να σκορπίσουν στα τέσσερα τη φτωχότερη χώρα του κόσμου.
"The Wicker Man"
Σ' ένα απόμακρο νησί των ακτών της Σκωτίας φθάνει ένας αστυνομικός, ο οποίος αναζητά μια κοπέλα. Εκεί διαπιστώνει πως οι κάτοικοι του χωριού, απομονωμένοι σχεδόν από τον έξω κόσμο, δεν πιστεύουν στον χριστιανισμό, αλλά σε μιαν αρχαία θρησκεία, στην οποία η επαφή με το χθόνιο στοιχείο και η απόλαυση του σεξ έχουν ιδιαίτερη αξία. Η σύγκρουση με τον τοπικό άρχοντα και μύστη των παγανιστικών τελετών (Christopher Lee) είναι αναπόφευκτη...
Γνωρίζοντας από την εποχή του Κόλπου πως ο πόλεμος μέσα από την τηλοψία είναι μια ελεεινή υπόθεση, είχα αποφασίσει να κινηθώ προς κέντρο, θέλοντας να ευχαριστηθώ κάποιο φιλμάκι στο «Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου» της Ελευθεροτυπίας, που αναπτυσσόταν την ίδιαν ώρα στον Απόλλωνα. Η Αθήνα κάτι σαν Καμπούλ, έρημη και μόνη…
Ταινίες πολλές. Επιλέγω την τελευταία της βραδιάς, ένα θρίλερ με τον Christopher Lee (σε ρόλο «καλού») που είχε τίτλο “The Devil Rides Out” (μεταφρασμένος στα ελληνικά ως… «Η Ερωμένη του Διαβόλου»).
Λίγο πριν πέσουν τα φώτα, λοιπόν, σηκώνομαι να πάω στο μπαρ για ν’ αγοράσω ένα νεράκι. Κάνοντας ένα βήμα από τη θέση μου κινδυνεύω να πατήσω –ποιον νομίζετε;– τον ίδιον τον Christopher Lee!
Δεν μπορούσα να το πιστέψω! Ένα ευθυτενής, πανύψηλος γέροντας, με ωραία γενειάδα και παράξενο βλέμμα ήταν μπροστά μου! Άνοιξα περισσότερο τα μάτια μου και σχεδόν του χαμογέλασα. Δεν γνώριζα και νομίζω πως κανείς δεν γνώριζε περί της παρουσίας του Christopher Lee στη συγκεκριμένη προβολή (παρότι βρισκόταν τότε στην Αθήνα για να τιμηθεί).
Ήταν οπωσδήποτε μια ωραία έκπληξη –όπως και η ταινία του εξάλλου– εκείνη τη δύσκολη βραδιά, που φωτιζόταν κάπου αλλού μ’ έναν αληθινά τρομακτικό τρόπο. Όχι όπως στην… ερωμένη του διαβόλου.
Αν υπήρχε μια ταινία του Πανοράματος, που δεν ήθελα με τίποτα να χάσω (την είχα δει ήδη στην τηλεόραση, αλλά ποτέ στο σινεμά) αυτή ήταν το “The Wicker Man”. Ένα από τα ωραιότερα φιλμ του λεγόμενου «φανταστικού κινηματογράφου» από το 1973 σε σκηνοθεσία Robin Hardy και με πρωταγωνιστές τους Christopher Lee, Ingrid Pitt και Britt Ekland.
Δυστυχώς, όμως, και παρ’ όλη την προσμονή μου, ένα ξαφνικό ταξίδι δεν μου είχε επιτρέψει τότε να την δω. Την ξαναείδα, όμως, κάποια στιγμή, τα επόμενα χρόνια. Mε αφορμή και το κακό remake της από τον Neil LaBute, με τον Nicolas Cage, το 2006…
Ανακαλώ λοιπόν μερικά στοιχεία για το φιλμ, και μέσω του σάουντρακ που το είχα αγοράσει το 1998, όταν είχε κυκλοφορήσει για πρώτη φορά από την Trunk Records –και που αν το είχα μαζί μου εκείνο το βράδυ, ο Christopher Lee θα ένοιωθε «κάπως», μιας και όπως είχε επανειλημμένως δηλώσει ο «Αχυράνθρωπος» ήταν η πιο αγαπημένη του ταινία– έρχομαι να πω δυο λόγια για την υπόθεση…
Σ’ ένα απόμακρο νησί των ακτών της Σκωτίας, κάπου στις Εβρίδες, φθάνει ένας αστυνομικός, ο οποίος αναζητά μια κοπέλα. Εκεί διαπιστώνει πως οι κάτοικοι του χωριού, απομονωμένοι σχεδόν από τον έξω κόσμο, δεν πιστεύουν στον χριστιανισμό, αλλά σε μιαν αρχαία θρησκεία, στην οποία η επαφή με το χθόνιο στοιχείο και η απόλαυση του σεξ έχουν ιδιαίτερη αξία. Η σύγκρουση με τον τοπικό άρχοντα και μύστη των παγανιστικών τελετών (Christopher Lee) θα είναι αναπόφευκτη…
Το “The Wicker Man”, που ακόμη και με τα σημερινά δεδομένα είναι ένα ιδιαιτέρως παράξενο φιλμ, χρωστά πολλά στο score του Paul Giovanni. Πρόκειται, εν ολίγοις, για έναν έξοχο συνδυασμό τραγουδιών της βρετανικής υπαίθρου, αυθεντικών συνθέσεων στο πνεύμα του ψυχεδελικού folk και folk-rock της εποχής (“Willow’s song”), ηχητικών εφέ και «ελεύθερων» διαλόγων, που τονίζουν το μυστηριακό τοπίο της ταινίας, μέσα από το οποίο αναδύεται η στοιχειωμένη, αλλόκοτη και… φανταστικώς τρομακτική φιγούρα τού μοναδικού Christopher Lee.
σχόλια