Καθώς η Κρίση συνεχίζεται οι ίδιες ερωτήσεις για τον κόσμο των media παραμένουν: Πως μπορεί αυτός να είναι «σταρ της ενημέρωσης» το 2013 όταν πριν χρόνια έφερνε μια οβίδα στο στούντιο και έβγαζε μάνα raver στα τηλέφωνα; Πως είναι δυνατόν ένας κυριούλης με μπουρδολογίες για την Μέρκελ, με γκριμάτσες επιπέδου νηπιαγωγείου μπροστά στην κάμερα, με ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές που θυμίζουν νούμερα κακής επιθεώρησης να συνεχίζει χρόνια τώρα απτόητος «να τα λέει έξω από τα δόντια»; Πως καταφέρνουν και είναι στην πρώτη γραμμή δημοσιογράφοι που αλλάζουν θέση συνεχώς ανάλογα με το που θα κάτσει η βάρκα; Γιατί την Νέα Εποχή ο Παλιός Κόσμος δεν είναι ναυάγιο αλλά ο καπετάνιος ενός σάπιου καραβιού που μπάζει από παντού;
Λυπάμαι, αλλά δεν ταυτίζομαι με τη θεωρία συνωμοσίας «Τους βάζουν οι καναλάρχες, τα σκοτεινά συμφέροντα και οι Μασόνοι για να μας κατευθύνουν». Η απάντηση στις ερωτήσεις για εμένα είναι μια: Πουλάνε ακόμα σερβιέτες και απορρυπαντικά. Δεν τους κρατάνε τα σκοτεινά κυκλώματα αλλά τα νούμερα τηλεθέασης που τους δίνεις. Και όχι, το ίντερνετ δεν είναι εχθρός αλλά «φίλος» τους. Tα Hashtags που τους αφιερώνεις κάθε φορά που βγαίνουν στο γυαλί είναι ένα «μήνυμα αγάπης». Ξέρεις γιατί ο κύριος με την οβίδα έχει στήλη για το twitter; Γιατί ξέρει ότι τον βλέπεις. Με γυρισμένο ανάποδα το στομάχι αλλά τον βλέπεις.
Και ξέρουν επίσης ότι οι περισσότεροι ταυτίζονται μαζί τους. Ξέρουν ότι ο λαϊκισμός πουλάει γιατί και ένα μεγάλο μέρος του κόσμου εκεί έξω λαϊκίζει. Δυστυχώς, η τηλεόραση είναι και καθρέφτης της πραγματικής ζωής. Άναρθρες κραυγές, ουρλιαχτά, «εμένα θα πεις ρε» και για όλα φταίνε οι άλλοι. Μακάριοι όσοι μπορούν να κινούνται αποκλειστικά και μόνο στην ασφάλεια του μικρόκόσμου τους. Έξω όμως από την ασφάλεια των λίγων ένα μεγάλο μέρος του κόσμου θυμίζει κακή τηλεόραση. Και δεν μπορείς σε αυτή την περίπτωση να πατήσεις και το off...
σχόλια