«Καθώς οι μέρες, οι ώρες, οι εβδομάδες γλιστρούν , αποδεσμεύεις τον εαυτό σου απ’ τα πάντα. Ανακαλύπτεις, με κάτι που μερικές φορές μοιάζει με ευθυμία, πως είσαι ελεύθερος, πως τίποτα δε σε βαραίνει κάτω, τίποτα δε σε ευχαριστεί ή δυσαρεστεί. Βρίσκεις σε αυτή την ζωή, την απαλλαγμένη από φθορά και δίχως συγκίνηση εκτός από αυτές τις μετέωρες στιγμές, μια σχεδόν τέλεια ευτυχία, συναρπαστική, περιστασιακά πρησμένη από νέα αισθήματα. Ζεις σε μια ευλογημένη παρένθεση, σε ένα κενό γεμάτο υπόσχεση κι από το οποίο δεν περιμένεις τίποτα.
Είσαι αόρατος, διαυγής, διάφανος. Δεν υπάρχεις πλέον: στις ώρες που περνούν, την διαδοχή των ημερών, την πομπή των εποχών, τη ροή του χρόνου, επιβιώνεις δίχως χαρά και λύπη, χωρίς μέλλον και χωρίς παρελθόν, έτσι ακριβώς: απλά, προφανώς, σα μια σταγόνα νερού που φτιάχνει λιμνούλα πέφτοντας απ’ την βρύση, όπως 6 κάλτσες που μουλιάζουν σε ένα ροζ πλαστικό λεκανάκι, όπως μια μύγα ή ένα μαλάκιο, όπως ένα δέντρο ή ένας αρουραίος. Στην πορεία του χρόνου η ψυχρότητα γίνεται φοβερή.
Τα μάτια σου έχουν χάσει το τελευταίο απομεινάρι της σπίθας τους, η σιλουέτα σου καταρρέει τώρα με τελειότητα. Μια έκφραση ηρεμίας μετά την κόπωση, χωρίς πικρία, παίζει στις γωνίες του στόματος σου. Γλιστράς μέσα στους δρόμους, ανέγγιχτος, προστατευμένος από την συνετή φθορά του ρούχου σου, απ’ την ουδετερότητα του βηματισμούς σου. Τώρα οι κινήσεις σου είναι απλώς επίκτητες χειρονομίες. Προφέρεις μόνον τις λέξεις που είναι αυστηρά αναγκαίες. Δε λες ποτέ ευχαριστώ, παρακαλώ, γεια σας, αντίο. Δε ρωτάς αν έχασες τον δρόμο. Περιπλανιέσαι γύρω. Βαδίζεις. Όλες οι στιγμές είναι ισοδύναμες , όλοι οι χώροι όμοιοι. Δε βιάζεσαι ποτέ, ποτέ δεν χάνεσαι. Δε νυστάζεις. Δεν πεινάς. Αφήνεσαι, επιτρέπεις στον εαυτό σου να παρασυρθεί.»
________________
Απόσπασμα από την αφήγηση στο Γαλλικό φιλμ του 1974 Un Homme Qui Dort (αγγλικός τίτλος: The man who sleeps) το οποίο βασίζεται στην νουβέλα του George Perec , A Man A sleep και είναι σκηνοθετημένο από τον ίδιο και το Bernard Queysanne. Πρωταγωνιστεί ο Jacquess Speisser στον ρόλο ενός φοιτητή που διασχίζει το Παρίσι βυθισμένος σε ένα σκοτεινό, εσωτερικό ταξίδι, απόλυτης παραίτησης. Στο φιλμ δεν ακούγεται λέξη από τον πρωταγωνιστή, μόνο οι ήχοι και η αφήγηση σε δεύτερο πρόσωπο.
Το βλέπεις και συνειδητοποιείς την δύναμη που έχει η εικόνα στον κινηματογράφο όταν πετυχαίνει να αγγίξει τον συναισθηματικό σου κόσμο. Μια δύναμη που είναι πάνω από τις ίδιες τις λέξεις και τους ήχους. Κάποιος έγραψε σε ένα σχόλιο για το φιλμ: «Εκπληκτικό. Θέλω τώρα να το δω δεύτερη φορά χωρίς υπότιτλους. Να βυθιστώ ακόμα περισσότερο στις εικόνες». Θέλω το ίδιο. Το "The Man who Sleeps" είναι ένα ποίημα με εικόνες.
Ένα απόσπασμα με αγγλικούς υπότιτλους:
(Ολόκληρο το φιλμ με ελληνικούς υπότιτλους στο εξαιρετικό κανάλι στο youtube του Grigoris Pilidis)
σχόλια