Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1967 και μεγάλωσα στους Αμπελόκηπους, με γενναίες δόσεις από Κρήτη.
Από τη γειτονιά που μεγάλωσα θυμάμαι καθαρότατα κάποιες συννεφιασμένες Κυριακές αλλά και θαυμάσια ηλιόλουστα Σάββατα, βοηθούσα τη μάνα μου στα ψώνια, από τότε απέκτησα το μικρόβιο να ψάχνω και να συγκρίνω ποιότητες και τιμές.
Ο πατέρας μου ήταν βοηθός μικροβιολόγου και η μητέρα μου δούλευε στη Σχολή Αδελφών Νοσοκόμων του Ερυθρού Σταυρού. Η πιο έντονη παιδική ανάμνηση που έχω είναι το μουστάκι του πατέρα μου, οι καμπάνες που φορούσε η μάνα μου, τα παιχνίδια κάποιων παιδιών της πολυκατοικίας που ήταν πιο χαϊκλασσάτα, μια φίλη της μάνας μου που ήταν χορεύτρια σε βραδινό κέντρο και μιλούσε για τα πεσίματα που της έκαναν.
Μικρός μου άρεσαν τρομακτικά οι στάντμεν και οι ήρωες επιστημονικής φαντασίας. Δεν είχα την άνεση προσωπικού δωματίου οπότε και έκοβα φωτογραφίες του Ronnie James Dio και των Clash και τις κολλούσα πάνω στο γραφειάκι που είχα για διάβασμα.
Σπούδασα στην Οικονομική Σχολή Θεσσαλονίκης. Μου άρεσε διότι δούλευα στην Αθήνα και ανέβαινα για εξετάσεις κυρίως. Μετά πέρασα στην Αθήνα ξαναδίνωντας εξετάσεις. Βαρέθηκα στο 2ο χρόνο και τα παράτησα. Λάτρευα την οικονομική θεωρία αλλά σιχαινόμουν τα λογιστικά και ήμουν σκράπας στα μαθηματικά. Ήθελα να πάω Κοινωνιολογία αλλά ήταν πολύ υψηλές οι μονάδες.Πήγα μετά και δούλεψα σε χημικά εργοστάσια και σε χυτήρια μπρούντζου για 4-5 χρόνια. Εκεί μου ήρθε η ιδέα για τις performance. Έπρεπε να συνδυάσω τις διαφορετικές εκφράσεις που είχα στο κεφάλι μου με το αρχιτεκτονικό τοπίο που βίωνα.
Μεγάλωσα βλέποντας και διαβάζοντας τα πάντα και εξακολουθώ να το κάνω. Και Bruce Lee και Star Wars και αργότερα στα 13 μου την Έβδομη Σφραγίδα. Σινεφίλ είναι αυτός που βλέπει ολόκληρο το φάσμα της παραγωγής, τα άλλα είναι τσουρούτικοι εστετισμοί. Ακόμα και οι πατέρες της νουβέλ βαγκ λάτρευαν τον αμερικάνικο κινηματογράφο. Τα βιβλία τα καταβρόχθιζα με τρομακτικούς ρυθμούς. Τη δανειστική βιβλιοθήκη του τοπικού Κέντρου Νεότητας την ξετίναξα σε 1,5 χρόνο. Και Ιούλιο Βερν και Ντίκενς και όταν ήρθε ή ώρα όχι μόνο Θεοτοκά αλλά και τα χιουμοριστικά βιβλία του Φρέντυ Γερμανού. Όλα αυτά μέχρι τα 13-14. Μετά έπεσα σε πιο βαθιά νερά.Στο σπίτι μου ακούγαμε αποκλειστικά κρητική μουσική και ελαφρό ελληνικό τραγούδι των 70s. Από τον μεγαλύτερο ξάδελφο μου και από το γιο του εργοδότη του πατέρα μου έμαθα τους Sex Pistols αλλά και τους Paul Butterfield Blues Band.
Η συναυλία που θυμάμαι πιο έντονα είνια οι Wipers αλλά και οι Fourgiven στο Club 22, αμφότεροι το 88. Για 3 ώρες οι πρώτοι με εξαίσια αισθητική ήχου ενώ οι 2οι αλώνισαν προσφέροντας το απόλυτο garage καρουσέλ πηγμένο από λυσσεργικό οξύ.
Αυτό που έχει καθορίσει την αισθητική μου είναι το έργο και ο λόγος του Marcel Duchamp. Τον έμαθα όταν κυκλοφόρησε το 89 εκείνο το καταπληκτικό βιβλίο «ο Αρχιμηχανικός του Χρόνου» από τις εκδόσεις Άγρα έμεινα αποσβολωμένος. Η στάση του είτε με τα ready mades είτε με τις δηλώσεις περί θεού, τέχνης και κίνησης μέσα στη ζωή με όρισαν.
Πέτυχα τα τελειώματα της Πλάκας και τα τελευταία ξύλα από τους rockers προς τους punks. Ήμουν λίγο διχασμένος διότι άκουγα παράλληλα Free και Clash. Συντάχθηκα με τους δεύτερους λόγω επικαιρότητος. Αργότερα ηρέμησαν τα πράγματα αλλά σε όλη τη δεκαετία παρέμειναν τα στεγανά και ας πηγαίναμε όλοι μαζί στις πρώτες συναυλίες (Police, Bauhaus, Birthday Party, Eric Clapton)…
Έφτιαξα την πρώτη μου μπάντα τo 86 με το φίλο μου τον Βαγγέλη τον Κουτσιούρη. Ήμασταν δύο ηλεκτρικές κιθάρες που επηρεασμένες από το ντεμπούτο των Jesus and Mary Chain βόμβιζαν. Το ονομάσαμε Feedbacking the Grass, μπήκαν στη φάση ένας ντράμμερ και ένας μπασίστας και αρχίσαμε συναυλίες και ηχογραφήσεις
Έχω βγάλει και μερικά fanzines. Ξεκίνησα το 88 με το Trash City (καθαρά μουσικό), μόνος μου. Το είχα ξανακάνει και είχα άνεση διότι στο Γυμνάσιο έβγαζα ένα τετρασέλιδο περί Επιστημονικής Φαντασίας. Στα μέσα των 90s έβγαζα το Σιδερένιο Ψωράλογο που ήταν πάνω στη σημειολογία της γλώσσας και των συλλαβών. Μπλέχτηκα και με το Fractal, μετά έκανα και τη φάση με ένα γραφίστα και βγάλαμε μαζί την Κόρη Οφθαλμού. Επίσης βγάλαμε και κάποιες περιοδικές εκδόσεις με τον Μάκη Παπασημακόπουλο κάτω από τον τίτλο Σπασίμπα/Πανούκλα Υποβρύχιο.
Με τον Ήχο μεγάλωσα. Στα τέλη των 90s άρχισα να γράφω στον Ήχο αλλά το σταμάτησα 1,5 χρόνο μετά διότι έπιασα δουλειά σε δισκογραφική και το βρήκα ανήθικο. Έχω γράψει στο Ποκ & Ροκ, έχω κάνει επιμέλεια ύλης στο περιοδικό Οξύ και στο DNA, τώρα γράφω και πάλι στον Ήχο και φυσικά στο Sonik.
Έχω κάνει διατριβή με θέμα "Περί Γεννητικών Οργάνων σε Φασιστικές και Δημοκρατικές Κοινωνίες. Μου ήρθε η ιδέα όταν είδα τον «Υπηρέτη» του Τζόζεφ Λόουζι το 89 αλλά και εξαιτίας της χρόνιας εμμονής μου με την ιστορία, ιδιαίτερα τη στρατιωτική. Η ενδυμασία των ηγετών στις παλαιότερες κοινωνίες (που ήταν πιο διακριτά τα χαρακτηριστικά κάθε κράτους και έθνους) ήταν δείχτες του πως αποθέωναν το πέος. Άλλοτε το κρύβουν και άλλοτε το επιδεικνύουν ως παγώνια. Στις δικτατορίες το πέος επιβάλλεται ενώ στις δημοκρατίες προσφέρεται. Και τα δύο έχουν κινδύνους σε επίπεδο ροπής. Αυτό επηρεάζει αλλά και επηρεάζεται από τη γενικότερη αισθητική της εποχής. Το σεξ είναι υπερεκτιμημένο ως αξία αλλά με απαρχή (?) το δίδυμο Κλεοπάτρα-Αντώνιος έθεσε το ζήτημα του συγκερασμού εξουσίας και σεξουαλικής απόλαυσης στα κιτάπια των ιστορικών. Δεν είναι τυχαίο ότι η αμερικάνικη πληροφοριών είχε ειδικό επί της ομοφυλοφιλίας από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο θέλοντας έτσι να δαμάσει την όποια σαρκική πτυχή θα μπορούσε να αποτελεί διαρροή των μυστικών της δρόμων.
Οι Κοψωκέφαλοι ήταν μία κατάσταση όπου ενώθηκαν 5 διαφορετικές μουσικές προσωπικότητες αλλά με σαφή τάση για εξερεύνηση των ορίων τους. Το μίγμα βρώμικου latin funk με σχιζοειδής κιθάρες και κλαρινέτο πασπαλισμένο με δόσεις θεατρικότητας έπιασε ακριβώς επειδή δεν υπήρχε κάτι ανάλογο. Οι Feedabcking the Grass είναι η πλέον συναισθηματική μπάντα μέσα μου. Οι Trypanosoma ήταν ένα εύηχο πυροτέχνημα που κάναμε με τον Μάκη Παπασημακόπουλο συνδυάζοντας τον ξεσκισμένο ρυθμό και το hardcore. Από τους Bayouda έφυγα όταν έκανα τους Κοψωκέφαλους γιατί είχαμε ξεκινήσει να μανιερίζουμε. Υπάρχουν ακόμα οι Phoenix Excrementi και οι Junkosa Conspiracy κάπου στις αρχές των 90s. Τώρα έχω τους Στυλιανός Τζιρίτας UNIT με 3 θαυμάσιους μουσικούς που με τιμούν με την παρουσία τους και περνάω εξαιρετικά.
Τα συγκροτήματα και οι μουσικοί που με έχουν επηρεάσει ειναι ο Ornette Coleman, οι Pussy Galore, o Ronnie James Dio και ο Howlin’ Wolf.
Από όσους ανθρώπους έχω πάρει συνέντευξη με έχουν εντυπωσιάσει ο Θάνος Μικρούτσικος με την ευγλωττία του, ο Peter Hammill για την ευγένεια ψυχής του, ο Μανώλης Μητσιάς για την ευθύτητα του, η Nicole Atkins για την φρεσκάδα της και η Lydia Lunch για τη γοητεία της (σε όλα τα επίπεδα).
Το βιβλιο μου "Βαμπιρ βάδιζε μόνος σου" είναι στην ουσία η καταγραφή ενός τραγέλαφου συναισθημάτων που κατακλύζουν ένα βαμπίρ που δε θέλει να είναι αυτό που είναι. Σιχαίνεται την αιώνια ζωή και αυτό αυτόματα του δίνει μια δραματική διάσταση.
Η πιο επιδραστική ταινία που έχω δει είναι σαφώς το Στάλκερ του Ταρκόφσκι διότι μένεις άναυδος όχι μόνο με τις φιλοσοφικές αναζητήσεις του αλλά και με τη φωτογραφία του.
Η pop κουλτούρα επηρεάζει ακόμα και τους αρνητές της. Κάποιες φορές ακούω κάποιους να θυμώνουν με την υπερέκθεση κάποιων hype ή προσώπων αλλά, αν και καταλαβαίνω, στα σίγουρα ξεχνάνε ότι ουσιαστικά έτσι γεννήθηκαν διάφοροι μύθοι που και οι ίδιοι αποθεώνουν. Εξάλλου, όταν έρχεται ή ώρα, ξεχωρίζει το αυθεντικό.
Τα σκυλάδικα δε με ενοχλούν. Ας κάνουν όλοι τη δουλειά τους σωστά και ας μην κατηγορούν τα μπουζούκια για τη μη άνοδο του ελληνικού underground. Άλλοι είναι οι λόγοι, και εμπεριέχουν ευθύνες για τους δεύτερους. Σε κάθε χώρα υπάρχει μεγάλο φάσμα μουσικής δομής. Ομολογώ ότι ενώ μου αρέσει το σκυλάδικο σιχαίνομαι το σκυλο pop της τελευταίας 12ετίας.
Θεωρώ ότι η πλήρης απαξίωση του κοινοβουλευτικού συστήματος οδηγεί στις εύκολες μικροαστικές λύσεις. Τουτέστιν λαϊκισμός, ημιμάθεια και εκκόλαψη φασισμού
Με ενδιαφέρει τρομακτικά το θέμα της πίστης ως γνώρισμα των ανθρώπων. Θεωρώ ότι είναι απαράδεκτο να μην υπάρχει τζαμί στην Αθήνα και πιστεύω ακράδαντα στο φιλοσοφικό και ουμανιστικό σύμπαν των λόγων του Χριστού. Αντιπαθώ σφοδρότατα το new age και δεν πιστεύω στη μεταθανάτια ζωή.
Θαυμάζω τη συγκρότηση του Εμμάνουελ Καντ και βαριέμαι το πρότυπο των μιντιακών γάλλων φιλοσόφων που προσπάθησαν ανεπιτυχώς (αλά Φουκώ) να εφαρμόσουν κάποιοι στην Ελλάδα. Άλλες είναι οι συντεταγμένες εκεί. Φιλοσοφικοί διάλογοι και διαξιφισμοί βρίσκουν τόπο στις κυριακάτικες εφημερίδες. Θαύμαζα τον Κώστα Αξελό για τη σαφήνεια του, ειδικότερα στις συνεντεύξεις του.
Σπούδασα performance σε Βερολίνο και Βαρκελώνη με υποτροφία. Έκανα την πρώτη το 1998 με τίτλο «Αν ήξερα ότι θα με δολοφονήσουν θα προτιμούσα την persona του Δικαστή Drend». Δεν κάνω εικαστική performance, είναι άλλος τόπος αυτός. Βασίζομαι σε κείμενα δικά μου και η αλήθεια είναι ότι είναι μια πρόκληση, ειδικότερα όταν παίζεις εκτός Αθηνών. Έχω παρουσιάσει συνολικά 8 performances και είναι κάτι που μου αρέσει διότι συνδυάζει πολλές εκφραστικές εκφάνσεις. Η επιστημονική φαντασία, ο πόλεμος, το αναπόδραστο του θανάτου, η ματαιοδοξία και η αίσθηση του χρέους είναι από τα ζητήματα που συνήθως πραγματεύομαι. Έχω κάνει και performances με καθαρόαιμα κωμικά στοιχεία. «Ο Διασκεδαστής #43 και οι Οδοντίατροι της Σελήνης» το 1999 ήταν μία μαύρη κωμωδία επιστημονικής φαντασίας.
Η γνώμη μου για την οικονομική κρίση είναι ότι χρειάζεται δουλειά, μούτζες στους βολεψάκηδες από το 81 και πέρα που με θρασύτητα παραπονιούνται και μποϋκοτάζ στους γελοίους επιχειρηματίες που κοιτάνε να θησαυρίσουν αυτή την περίοδο.
Στην Αθήνα μου αρέσει να πηγαίνω με τον γιο μου τον Οδυσσέα στην ψαραγορά. Στο παζάρι του Μοναστηρακίου είμαι θαμώνας από 17 χρονών. Μου αρέσει να ανακαλύπτω καφενεία στο κέντρο της Αθήνας, μέσα σε στοές.
Πως ακούω ένα δίσκο; Αν μιλάμε για δίσκους όπως του David Sylvian επιβάλλεται η απόλυτα συγκεντρωμένη ακρόαση. Τους Whitesnake τους ακούς και πλένοντας πιάτα. Πάντως πάντα τεστάρω 3 φορές του δίσκους, σε διαφορετικά τοπία. Κομπιούτερ, στερεοφωνικό και στα ακουστικά στην πόλη για να δω τη ζύμωση τους με το καθημερινό γίγνεσθαι.
Το πιο προβοκατόρικο πράγμα που έχω κάνει είναι ότι τάισα spacecake το σόι μου.
Υπάρχει ένα έργο τέχνης που με κάνει να κλαίω. Είναι ο Σκύλος του Τζιακομέττι. Όταν εκτέθηκε μαζί με άλλα έργα του καλλιτέχνη στην Άνδρο στο Μουσείο Γουλανδρή ήμουν καθισμένος απέναντι στο έργο για 20 λεπτά, αποσβολωμένος όχι μόνο από την κίνηση που του εμφύσησε ο Ιταλός αλλά και από την απόγνωση. Ουδόλως τυχαίως ο δημιουργός το εμπνεύστηκε από μία μοναχική βόλτα του στο Παρίσι όπου όπως είπε ένιωσε απροκάλυπτα αποκομμένος από τον κόσμο..
Ο αγαπημένος μου ποιητής είναι ο Wallace Stevens διότι κατάφερε να εμφυσήσει τεχνική, συναίσθημα και την αίσθηση του ριζοσπαστικού σε ποιήματα όπως το «Μεταφορές Μεγιστάνος».
Τώρα ετοιμάζω ένα βιβλίο για τον Γιώργο Νταλάρας. Δεν κάνω κάποια βιογραφία του. Όπως και στο βιβλίο που κάναμε για τους U2 μαζί με τον Χάρη Συμβουλίδη και τον Θέμη Πέλλα όπου ασχοληθήκαμε με τη σημειολογία της πορείας των Ιρλανδών, αυτό που με ενδιαφέρει το πώς στο πρόσωπο του, στις ερμηνείες και στους στίχους που τραγούδησε η Ελλάδα που τρανσφορμαριζόταν στο διάσελο των δεκαετιών αναζήτησε την αστική δομή της. Είμαι γεννημένος από γονείς που ήταν εσωτερικοί οικονομικοί μετανάστες και βίωσα το μετασχηματισμό αυτόν με έναν συναρπαστικό τρόπο τη δεκαετία του 70. Ο Νταλάρας είναι ένας τραγουδιστής που συνδυάζει τη γνώση, το απροσπέλαστο, το μυθικό, το οριακό. Εξετάζω τη σημειολογία των ερμηνειών του από την πρώτη του δισκογραφική παρουσία έως το 1986 όπου και κάνει τον εμβληματικό τελευταίο δίσκο μαζί με τον απέθαντο Σταύρο Κουγιουμτζή. Δεν είναι τυχαίες οι στρατιές των οπαδών του σε πολύ μεγάλο ηλικιακό φάσμα. Όπως και στην περίπτωση των U2 δε με απασχολούν σε καμία περίπτωση οι φήμες που ακούγονται δεξιά και αριστερά γι αυτόν, είναι εκτός του θέματος που εξετάζω.
Από σημερινά πράγματα ομολογώ ότι ακόμα και επαγγελματικώς δεν παρακολουθώ το R&B. Από την ελληνική μεριά των πραγμάτων μου αρέσει ο Biomass και οι Kuup. Εκτιμώ την pop που προσπαθεί να επιτύχει η Ελεονόρα Ζουγανέλη και αναζητώ τον παλαιότερο Μαζωνάκη.
Εδώ και ένα χρόνο μένω Μεταξουργείο. Περίεργο το Μεταξουργείο. Από τη μια μεριά προσπαθεί να ξεράσει τους γιάπηδες (σε όλες τι μορφές που παίρνουν) οι οποίοι το λιγουρεύονται και από την άλλη βυθίζεται σε μία εγκατάλειψη που μπορεί να τους φέρει ακόμα πιο γρήγορα τους προαναφερθέντες .Έχει όμως πολύ δυνατά αρχιτεκτονικά σημεία αλλά ταυτόχρονα πολύ κακή ρύθμιση φαναριών
Πάντα θα πορεύομαι στη ζωή μου με τη φράση του Ανδρέα Εμπειρίκου «Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια»
* Ο Στυλιανός Τζιρίτας παρουσιάζει (μαζί με τον Χάρη Συμβουλίδη) εκπομπή κάθε Δευτέρα-Τρίτη και Τετάρτη (19.00) στο Κόκκινο 105,5 με τίτλο «Συχνοτική Συμπεριφορά», πρόσφατα εξέδωσε με τον προαναφερθέντα και το Θέμη Πέλλα το «U2, Η Θέα από την Κορυφή» στις εκδόσεις Οξύ, γράφει στο Avopolis.gr, Sonik και Ήχο, γράφει μια συμφωνιέτα που ασχολείται με την «Καταπόνηση του Σώματος στα ΜΜΜ», ένα βιβλίο για το Γιώργο Νταλάρα και οδηγεί τους Στυλιανός Τζιρίτας UNIT σε ζωντανές εμφανίσεις. Επίσης αυτή την εποχή κάνει ένα δίσκο/βιβλίο μαζί με τον Στέλιο Εφεντάκη πάνω στη μουσική του David Sylvian και τραβιέται με το γιο του σε συναυλίες κλασσικού rock επειδή ο γιός αγόρασε ηλεκτρική κιθάρα και κρίνει -ο γιός και τελικά έχει δίκιο- ότι ακόμα και οι Uriah Heep αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία.
σχόλια