Aπό το roarmag.org και τον ιδρυτή του Jerome Roos
Δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε όντας αντιμέτωποι με αυτή την αδικία. Δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε γιατί είμαστε εξοργισμένοι. Πρέπει να επαναστατήσουμε για μια ανάσα ελευθερίας και δικαιοσύνης.
"Δεν μπορώ να αναπνεύσω. Δεν μπορώ να αναπνεύσω. Δεν μπορώ να αναπνεύσω."Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του Έρικ Γκάρνερ. Το επανέλαβε τουλάχιστον 11 φορές και ακούστηκε αρκετά καθαρά στην κάμερα που κατέγραφε, όσο ένας αστυνομικός καθόταν στο στήθος του και ένας άλλος τον έπνιγε σφίγγοντάς του τον λαιμό. Και τότε σταμάτησε να κινείται. Τον άφησαν εκεί για έξι ολόκληρα λεπτά χωρίς να κάνουν το παραμικρό για να σώσουν τη ζωή του.
Ο ιατροδικαστής αποφάνθηκε ανθρωποκτονία. Ένας ακόμη μαύρος δολοφονήθηκε από έναν λευκό αστυνομικό. Ωστόσο, μια λευκή πλειοψηφία δικαστών επέλεξε να μην τον καταδικάσει. Και τώρα δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε!
Δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε με αυτή την αδικία στον αέρα. Δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε γνωρίζοντας ότι στην Αμερική ένας μαύρος άνδρας σκοτώνεται από την αστυνομία κάθε 28 ώρες - και ο αστυνομικός συνήθως παραμένει ατιμώρητος. Δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε όσο αυτά τα γουρούνια ακρωτηριάζουν, τρομοκρατούν και δολοφονούν ανθρώπους άλλου χρώματος. Όσο καταπνίγουν τις ειρηνικές διαμαρτυρίες μας. Όσο φτάνουν στις διαδηλώσεις σαν Ρομποκοπ με τανκς, ρόπαλα και αυτόματα και ψάχνουν δικαιολογία για να πυροβολήσουν ή να ξυλοφορτώσουν τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι "μας εξυπηρετούν και μας προστατεύουν».
Δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε σε αυτή την τοξική ατμόσφαιρα της κρατικής βαρβαρότητας.
Δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε σε αυτήν την παρωδία της δικαιοσύνης, αυτή τη φενάκη δημοκρατίας.
Πώς μπορούμε να αναπνέουμε γνωρίζοντας ότι, μόλις πριν από δύο εβδομάδες ακριβώς το ίδιο πράγμα συνέβη και με τον λευκό αστυνομικό που πυροβόλησε τον Mike Brown στο Φέργκιουσον;
Πώς μπορούμε να αναπνέουμε γνωρίζοντας ότι, μόλις μια ημέρα μετά την αθώωση του αστυνομικού που σκότωσε τον Garner, ένας άλλος άοπλος μαύρος άνδρας πυροβολήθηκε από έναν λευκό αστυνομικό στην Αριζόνα;
Πώς μπορούμε να αναπνέουμε γνωρίζοντας ότι τα καθάρματα που πυροβόλησαν ένα 12χρονο μαύρο αγόρι που έπαιζε με ένα ψεύτικο όπλο, δεν είναι καν ύποπτοι για παράβαση καθήκοντος.
Πώς μπορούμε να αναπνέουμε γνωρίζοντας ότι το μόνο πρόσωπο που βρέθηκε ενώπιον δικαιοσύνης για τη δολοφονία του Eric Garner ήταν ο άνθρωπος που την κατέγραψε σε βίντεο ;!
Πώς μπορούμε να αναπνέουμε μέσα από την ταραγμένη οργή, τη δυσπιστία και την αηδία;
Εμείς απλά δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε.
Και δεν είμαστε μόνοι. Τα ίδια σκατά είναι παντού.
Στο Μεξικό, οι αστυνομικοί και οι συμμορίες είναι ένα. Ακόμα κανένα σημάδι από τους 43 μαθητές που λείπουν από το Escuela Normal Rural στην Ayotzinapa - αλλά ο καθένας ξέρει τι συνέβη. Ο δήμαρχος διέταξε την αστυνομία να παραδώσει τους μαθητές στις συμμορίες. Δεκαπέντε από αυτούς πέθαναν από ασφυξία σε ένα φορτηγό και οι υπόλοιποι εκτελέστηκαν. Στη συνέχεια τους έριξαν σε μια μεγάλη φωτιά που έκαιγε όλη νύχτα. Μερικοί από τους μαθητές ήταν ακόμα ζωντανοί όταν ρίχτηκαν στις φλόγες. Όλο το πολιτικό σύστημα έχει αναμειχθεί στην υπόθεση και όλοι το γνωρίζουν. Και έτσι στο Μεξικό, δεν μπορεί κανείς να αναπνεύσει.
Στην Ελλάδα, οι αστυνομικοί και οι φασίστες είναι ένα. Ακόμα δεν έχει παρθεί καμία απόφαση για την απεργία πείνας του αναρχικού κρατούμενου Νίκου Ρωμανού. Ο καθένας ξέρει τι συνέβη. Ο Νίκος και οι σύντροφοί του λήστεψαν μια τράπεζα. Στους υπαλλήλους είπαν πως δεν είχαν τίποτα να φοβηθούν και πως εχθρός τους ήταν το κράτος. Αλλά οι αστυνομικοί τους συνέλαβαν προτού μπορέσουν να ξεφύγουν. Συνελήφθησαν και υποβλήθηκαν σε βασανιστήρια, τα πρόσωπά τους τόσο άσχημα μελανιασμένα που οι φωτογραφίες που δόθηκαν στον τύπο είχαν υποστεί photoshop. Σαν σήμερα πριν από έξι χρόνια ένας αστυνομικός πυροβόλησε τον καλύτερο φίλο του Νίκου μπροστά στα μάτια του.
Τώρα ο Νίκος κάνει απεργία πείνας, επειδή το κράτος αρνήθηκε να του χορηγήσει το συνταγματικό του δικαίωμα να παρακολουθήσει μαθήματα έξω από τη φυλακή. Σταμάτησε να τρώει και δήλωσε πως θέλει μια ανάσα ελευθερίας. Αλλά αντί να του δώσουν λίγο αέρα, τον αφήνουν να πεθάνει από την πείνα. "Ακόμα και αν ο ίδιος ο Θεός κατέβει από τον ουρανό, δεν θα του χορηγηθεί άδεια." δήλωσε ο Υπουργός Δικαιοσύνης. Τώρα οι γιατροί προειδοποιούν ότι ο Νίκος είναι σε κρίσιμη κατάσταση και θα μπορούσε να υποκύψει οποτεδήποτε. Οι γονείς του φοβούνται ότι ο γιος τους θα καταλήξει μάρτυρας. Αλλά οι αστυνομικοί απάντησαν στις διαδηλώσεις αλληλεγγύης με περισσότερα δακρυγόνα. Και έτσι στην Ελλάδα, όπως και στο Μεξικό και τις ΗΠΑ, κανείς δεν μπορεί να αναπνεύσει.
Θα μπορούσα να συνεχίσω. Θα μπορούσα να μιλήσω για την εν ψυχρώ εκτέλεση ενός παλαιστίνιου από την ισραηλινή αστυνομία τον περασμένο μήνα. Θα μπορούσα να μιλήσω για την δολοφονία του περιβαλλοντικού ακτιβιστή Rémi Fraisse στη Γαλλία. Θα μπορούσα να μιλήσω για την αστυνομική βία εναντίον των διαδηλωτών του Occupy στο Χονγκ Κονγκ. Θα μπορούσα να μιλήσω για την αστυνομία της Βραζιλίας που σκοτώνει έξι άτομα την ημέρα. Θα μπορούσα να μιλήσω για την ατιμωρησία της αστυνομίας μετά τη σφαγή της Μαρικάνα στη Νότια Αφρική. Θα μπορούσα να μιλήσω για τους αστυνομικού του Λος Άντζελες που πυροβόλησαν έναν άντρα δέκα φορές στο κεφάλι. Θα μπορούσα να μιλήσω για τους αστυνομικούς στην Τουρκία που σκότωσαν έναν νεαρό Κούρδο διαδηλωτή. Θα μπορούσα να μιλήσω για την επιδημία της αστυνομικής βίας και παρενόχλησης σε βάρος των έγχρωμων διαφυλικών ατόμων. Θα μπορούσα να συνεχίσω για πολύ ακόμη.
Αλλά δεν υπάρχει λόγος να γράφουμε, να αναλύουμε να συγκρουόμαστε και να συζητάμε. Μερικά πράγματα είναι τόσο βασικά, τόσο στοιχειώδη, τόσο απλά που απλά δεν γίνεται να δικαιολογηθούν: όχι στις ΗΠΑ, όχι στο Μεξικό, όχι στην Ελλάδα, όχι στην Παλαιστίνη, όχι στη Γαλλία, όχι στο Χονγκ Κονγκ, όχι στη Βραζιλία, όχι στη Νότια Αφρική, όχι στο Κουρδιστάν, αλλά πουθενά. Διότι έτσι δεν μπορούμε να αναπνέουμε - και στην καθολική αίσθηση της ασφυξίας αισθανόμαστε ένα στα χέρια του καπιταλιστικού κράτους και των δυνάμεων της τάξης. Μερικοί από εμάς είναι πολύ προνομιούχα, αλλά να είστε σίγουροι, εχθρός μας είναι ένας. Από τη Νέα Υόρκη ως την Ελλάδα, θα πρέπει να επαναστατήσουμε εναντίον της αστυνομικής βίας. Όπως είχε πει και ο μεγάλος Frantz Fanon, "Οταν εξεγειρόμαστε δεν γίνεται εξαιτίας μιας συγκεκριμένης κουλτούρας. Επαναστατούμε απλά επειδή, για πολλούς λόγους, δεν μπορούμε πλέον να αναπνεύσουμε".
σχόλια