Ένας άνδρας στέκεται όρθιος και με επιβλητική φωνή ξεκινά την ομιλία του. Απέναντί του βρίσκονται άνδρες και γυναίκες όλων των ηλικιών και ακούν προσεκτικά. Μία από τις συμβάσεις της σύγχρονης ζωής, λέει ο άνδρας, που σχετίζεται με ψυχολογικές ασθένειες του μοντέρνου ανθρώπου, είναι η απαίτηση να φορά ρούχα. Αναφέρει το έργο ενός επιστήμονα που μιλά για 3 πρωταρχικά συναισθήματα και πώς αυτά επηρεάζονται από τον τρόπο που ζούμε. Η σκηνή κόβεται απότομα, μεταφερόμαστε στο επόμενο πρωινό και καταλαβαίνουμε πού βρισκόμαστε. Η δράση εξελίσσεται σε μια κοινότητα γυμνιστών, η οποία έχει καλέσει έναν δημοσιογράφο, που (ως) ντυμένος κοιτά αμήχανα γύρω του, λίγο πριν ξεκινήσει την έρευνά του. Ένα μέλος τον καλωσορίζει λέγοντάς του πως πρέπει να βγάλει τα ρούχα (και παράλληλα τις προκαταλήψεις του), αν θέλει όντως να καταλάβει πως ζουν οι άνθρωποι σε αυτό το μέρος. Αυτός δέχεται, μάλλον διστακτικά, και η περιπέτεια αρχίζει.
Ο σκηνοθέτης Μπράιαν Φόι φρόντισε σε όλες τις γυμνές σκηνές, που δεν είναι και λίγες, να περιορίσει στο ελάχιστο το full frontal ώστε να πειστούν όσοι αιθουσάρχες που θα πρόβαλαν το φιλμ, πως δε θα τους γκρεμίσει κανείς το σινεμά.
Το Elysia γυρίστηκε το 1933 και στις προωθητικές του αφίσες που το συνόδευσαν, κάτω από τον τίτλο τονίζονταν πως είναι το πρώτο αυθεντικό φιλμ μεγάλου μήκους που γυρίστηκε μέσα σε κοινότητα γυμνιστών, κάτι που δεν ήταν ψέμα καθώς δεν υπάρχουν "επίσημα" φιλμ νωρίτερα στις ΗΠΑ με αυτό το θέμα. Εκμεταλλευόμενοι τη μη ύπαρξη του κώδικα Χέιζ που έβαζε φρένο σε τέτοιες απόπειρες, οι παραγωγοί της ταινίας εξασφάλισαν άδεια γυρισμάτων κάτω από την ομπρέλα του ντοκιμαντέρ. Όντως η ταινία είναι γυρισμένη ως ψευδοντοκιμαντέρ και υποθετικά μελετά μια αληθινή κοινότητα προς ενημέρωση του κοινού. Ο δημοσιογράφος που πρωταγωνιστεί, έχει τον ρόλο του ερευνητή που μέσα σε 45 λεπτά (η αυθεντική διάρκεια της ταινίας) θα πρέπει να πειστεί πως συμβαίνει κάτι πολύ σοβαρό σε αυτό το μέρος και ίσως πρέπει να μείνει μόνιμα. Έχει ως παρέα έναν γιατρό που προσπαθεί συνεχώς με επιστημονικούς όρους να βγάλει την ιδέα του άσεμνου από το μυαλό του. Αυτό το τέχνασμα αφαίρεσε τις πορνό προεκτάσεις - άλλωστε δεν υπονοείται κάπου ότι το σεξ εκεί είναι αδιάκοπο - τουλάχιστον στα μάτια του οποιουδήποτε λογοκριτή καθώς οι κάτοικοι της κοινότητας μιλούσαν απλά για μια διαφορετική φιλοσοφία ζωής, με τις βάσεις της να βρίσκονται στη φυσιολατρία.
Βέβαια, ακόμη και έτσι, το Elysia ήταν αδύνατο να στηριχθεί από μεγάλο κύκλωμα κινηματογράφων καθώς το ότι γυρίστηκε, δεν εξασφάλιζε και διανομή χωρίς φασαρίες από ντόπιες κοινότητες. Ο σκηνοθέτης Μπράιαν Φόι, μια αξιοσέβαστη φιγούρα του χώρου που δούλεψε αρκετά στο Χόλιγουντ και γύρισε το φιλμ με ψευδώνυμο, φρόντισε σε όλες τις γυμνές σκηνές, που δεν είναι και λίγες, να περιορίσει στο ελάχιστο το full frontal, ώστε να πειστούν όσοι αιθουσάρχες που θα πρόβαλαν το φιλμ, πως δε θα τους γκρεμίσει κανείς το σινεμά. Στο τέλος παίχτηκε σε μικρούς χώρους ή σε κλειστές κοινότητες σε όλη τη χώρα με αποτέλεσμα να ξεχαστεί γρήγορα και να μην σκανδαλίσει πολύ κόσμο, όπως στόχευαν οι αφίσες του που έκλειναν το μάτι στον θεατή, λέγοντάς του πως όλα αυτά τα "ερευνητικά" είναι για τα μάτια του κόσμου.
Οι κοινότητες γυμνιστών επανήλθαν στην κινηματογραφία των ΗΠΑ το 1954 με το πιο ακριβό και προσεγμένο Garden of Eden όπου συμμετείχαν και χολιγουντιανοί ηθοποιοί οι οποίοι δε γνώριζαν μέχρι την μέρα που πάτησαν το πόδι τους στα γυρίσματα ότι θα έπρεπε να περιφέρονται γυμνοί, κάτι που προκάλεσε παρεξηγήσεις και κόντεψε να τινάξει την παραγωγή στον αέρα. Με τα χρόνια, ειδικά μετά την έλευση των 60ς, οι κοινότητες έγιναν συχνό "θύμα" των exploitation ταινιών, ακόμη και σε συνδυασμό με άλλα κινηματογραφικά είδη, αφού χρησιμοποιήθηκαν ως κρησφύγετο ληστών (Hideout in the Sun, 1961) αλλά και ως κρυφοί κόσμοι (Nude on the Moon, 1962, όπου 2 αστροναύτες ανακαλύπτουν γυμνιστές στη Σελήνη!).
Το Elysia διασώζεται σήμερα σε cuts που δεν ξεπερνούν τα 30 λεπτά και είναι ελεύθερο δικαιωμάτων.
