Είναι δύο το πρωί και μόλις άρχισε να βρέχει. Είναι μια απαλή βροχή χωρίς την απειλή ισχυρών ανέμων ή αστραπών. Το καταλαβαίνω χωρίς να χρειαστεί να σηκωθώ για να κρυφοκοιτάξω μέσα στη σκοτεινή νύχτα ή να βάλω τα γυαλιά μου για να τσεκάρω την εφαρμογή του καιρού στο κινητό μου.
Γνωρίζω τα γεγονότα αυτής της μετεωρολογικής πραγματικότητας χωρίς καν να ανοίξω τα μάτια μου, γιατί υπάρχει ένα μεγάλο σκυλί με δυσάρεστη αναπνοή δίπλα στο κρεβάτι μου που βαριανασαίνει.
Είμαι ευγνώμων που πρόκειται για ένα ψιλόβροχο. Αν ήταν καταιγίδα, ο Clark θα πηγαινοερχόταν σε όλο το σπίτι, σκαρφαλώνοντας σε μπανιέρες, προσπαθώντας να βγει έξω, σκύβοντας κάτω από τραπέζια και αναποδογυρίζοντας καρέκλες, ρίχνοντας κιθάρες από τα σταντ τους, στην προσπάθεια του να βρει ένα καταφύγιο. Φοβάται την βροχή αλλά οι καταιγίδες τον τρελαίνουν.
Τις νύχτες που έχει θύελλα, ο σύζυγός μου σηκώνεται και μπήγει ένα ηρεμιστικό δισκίο για σκύλους στο λαιμό του Clark και για μία ώρα βρισκόμαστε και οι δύο μέσα στο σκοτάδι, άυπνοι, ενώ ο σκύλος παραπατάει σαν μεθυσμένος μέσα στο σπίτι σε κατάσταση άγχους.
Εν τέλει το ηρεμιστικό υπερισχύει της σκυλίσιας απόγνωσης και όλοι επιστρέφουμε για ύπνο.
Ήταν ο σκύλος που συντρόφευε τους γιούς μας στην παιδική ηλικία, το μαξιλάρι που ξάπλωναν τα πρωινά του Σαββάτου βλέποντας καρτούν, η κουβέρτα ασφαλείας στην οποία επέστρεφαν μετά από ένα δύσκολο διαγώνισμα ή έναν καυγά στην τάξη ή και αργότερα ο φίλος που απάλυνε τον πόνο της ραγισμένης τους καρδιάς μετά από κάποια ερωτική απογοήτευση.
Ο Clark είναι επίσης κωφός και πάσχει από παραλυτική αρθρίτιδα. Μέχρι τώρα μπορούσαμε να χειριστούμε τον πόνο του μέσω φαρμακευτικής αγωγής, αλλά στο τελευταίο checkup πέρσι, όταν έγινε δεκατριών, ο κτηνίατρος είχε στενάχωρα νέα.
«Στα μεγαλόσωμα σκυλιά, υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ της ηλικίας των δώδεκα και αυτής των δεκατριών» είπε.
«Μια μέρα ο Clark δεν θα είναι ικανός να σηκωθεί και όταν συμβεί αυτό θα είναι καιρός να τον αφήσετε να φύγει».
Και μόνο η ιδέα μου φαίνεται αδιανόητη. Ο Clark ήταν ο προστάτης της οικογένειας, κάνοντας τους πολιτικούς ψηφοθήρες και μάρτυρες του Ιεχωβά να το σκεφτόνται διπλά πριν μας χτυπήσουν την πόρτα.
Ήταν ο σκύλος που συντρόφευε τους γιους μας στην παιδική ηλικία, το μαξιλάρι που ξάπλωναν τα πρωινά του Σαββάτου βλέποντας καρτούν, η κουβέρτα ασφαλείας στην οποία επέστρεφαν μετά από ένα δύσκολο διαγώνισμα ή έναν καυγά στην τάξη ή και αργότερα ο φίλος που απάλυνε τον πόνο της ραγισμένης τους καρδιάς μετά από κάποια ερωτική απογοήτευση.
Στα δεκατέσσερα πλέον, αυτό το μεγαλόσωμο σκυλί έχει ξεπεράσει το προσδόκιμο ζωής του. Ο Clark βρίσκεται τώρα υπό την φροντίδα ενός νεαρού κτηνιάτρου.
Κατά την πρώτη του επίσκεψη – μια τρομερή μέρα πριν δύο βδομάδες όταν ξαφνικά ο Clark δεν μπορούσε να σηκωθεί –ο κτηνίατρος έκανε ένα θαύμα.
Τώρα με έναν νέο συνδυασμό φαρμάκων, ο Clark κουνάει ξανά την ουρά του και ικετεύει για βόλτες.
Αλλά ο χρόνος προχωράει και περνάει. Η επόμενη επίσκεψη του κτηνιάτρου στο κέντρο περίθαλψης, θα είναι και αυτή που θα μας βοηθήσει να πούμε το τελευταίο αντίο.
Ο Clark αντιλαμβάνεται ότι είναι μεγάλος, αδύναμος και ευάλωτος και είναι δύσκολο να τον αφήνουμε μόνο του με τους φόβους του. Τον παρακολουθώ πολλές φορές από το δίπλα δωμάτιο όταν ο άνδρας μου φεύγει από το σπίτι και ο Clark νομίζει ότι έχει εγκαταλειφθεί.
Στέκεται δίπλα στην πόρτα, διπλώνεται και ξαπλώνει αργά-αργά το σώμα του στο πάτωμα. Σπρώχνει το μπροστινά του πόδια δειλά προς τα μπρος και μένει κάτω.
Ένα βογκητό βγαίνει από το κάτω μέρος του λαιμού του, σε μικρότερο τόνο από αυτόν του κλάματος, μεγαλύτερο από αυτό ενός απλού στεναγμού και σιγά-σιγά γιγαντώνεται. Τα μάτια του κλείνουν. Το βογκητό γίνεται φωνήεντα και τα φωνήεντα ουρλιαχτό.
Είναι ο ήχος που έκανε στα νιάτα του κάθε φορά που άκουγε σειρήνα να περνάει από το μεγάλο δρόμο στην άκρη της γειτονιάς αλλά η ακοή του δεν φτάνει μέχρι εκεί πλέον.
Το κείμενο αποτελεί απόδοση στα ελληνικά του κομματιού The Pain of Loving Old Dogs της Margaret Renkl που δημοσιεύτηκε στο πλαίσιο της στήλης Opinion των New York Times.
