Αγάπη είναι αυτοί οι ηλικιωμένοι που χθες βράδυ τάιζαν ο ένας τον άλλο παγωτό ξυλάκι σε ένα παγκάκι στο Γέρακα

Υπέροχοι είναι. Μακάρι να είναι γέροι και αγαπημένοι πολλα χρόνια ακόμη. Το συγκλονιστικό είναι πως πολλα από τα ζευγάρια που εκφράζονται έτσι έχουν παντρευτεί με συνοικέσιο. Κι εμείς που παντρεύομαστε από έρωτα από τον πρώτο χρόνο έχουμε προβλήματα...

Έτσι ονειρεύομαι να είμαι κι εγώ με τη γυναίκα μου ... κι έτσι θα είναι :)

Σίγουρα όταν ξεκινούσαν – στα νιάτα τους- θα κάθονταν σε ένα παγκάκι, τρώγοντας «σπόρια» και κάνοντας όνειρα για το μέλλον. Τα χρόνια πέρασαν και οι συνήθειες δεν άλλαξαν. Έτσι λοιπόν πήραν το παγωτό τους, κάθισαν στο παγκάκι και απόλαυσαν τη στιγμή, ταΐζοντας ο ένας τον άλλο.Είμαι σίγουρος όμως – δεν αναρωτιέμαι καν – πως ο εγγονός τους θα βγει με το κορίτσι του και θα πάνε στη Γλυφάδα για να απολαύσουν το δικό τους παγωτό και όχι στο συνοικιακό παγκάκι («όχι τέτοια μιζέρια, έλεος»!) και στη Γλυφάδα θα πάνε βέβαια με το smart που του πήρε ο μπαμπάς, το στυλ έχει τον πρώτο λόγο, αυτό είναι το μόνο σίγουρο!Μια γενιά που πάλεψε μ όλους τους διαόλους και όλους τους δράκους, ο παππούς και η γιαγιά, βγήκαν νικητές και επαξίως απολαμβάνουν το βαρύτιμο τρόπαιο, το παγωτάκι τους. Μια γενιά που έχει μάθει να ζει βασικά με στυλ, η νέα γενιά, το έχει μάθει κυρίως απ τους δικούς της γονείς, οι οποίοι παρέλαβαν τη σκυτάλη απ αυτόν τον παππού και αυτήν την γιαγιά για να συνεχίσουν με θράσος, χυδαιότητα και αλαζονεία, αγνοώντας περιφρονητικά τις μάχες που έδωσαν οι γονείς τους - αυτός ο παππούς και αυτή η γιαγιά - για την κατ’ αρχήν επιβίωση με αξιοπρέπεια, και προχώρησαν καταπατώντας όσια και ιερά, κυρίως από την Μεταπολίτευση και μετά.Γεμάτα είναι τα μαγαζιά της παραλίας αλλά το θέμα τελικά δεν βρέθηκε εκεί. Το θέμα βρέθηκε και αποθανατίστηκε σε ένα ταπεινό έως μίζερο παγκάκι. Οι πρωταγωνιστές του – ίσως και εν αγνοία τους – εξακολουθούν να αντιστέκονται και να προβάλλουν μια Ελλάδα σιωπηλή και ευγενική που εξακολουθεί να «φιλοκαλεί μετ’ ευτελείας» και καταφέρνει να μας συγκινεί. Τα παιδιά τους όμως – όπως ακριβώς κι η μύγα – κάναν κ… και «ευλόγησαν» τον κόσμο όλο. Μόνο που αυτή η «ευλογία», της σήψης και της δυσωδίας, πέφτει πλέον πάνω στα δικά τους παιδιά, τους θαμώνες της παραλιακής. Τα παιδιά αυτά, η σημερινή γενιά, είναι οι χαμένοι με το ξεκίνημα, σε μια ρημαγμένη και χρεοκοπημένη Χώρα, αποτέλεσμα της έπαρσης και της αμετροέπειας των γονιών τους . Και χαμένοι χωρίς στυλ…ΥΓ. Νομίζω ότι οφείλουμε να πούμε και ένα ευχαριστώ στην κ. Χρύσα Γιαννακάκου για την αίσθηση της ευαισθησίας που την διακρίνει και γι’ αυτές τις όμορφες φωτογραφίες που μας πρόσφερε.

Μόνο που αν αυτή η συμπαθής κυρία τολμήσει να ανοίξει το στόμα της στις νέες γυναίκες προσπαθώντας όχι απαραίτητα να τις συμβουλέψει, αλλά να πει απλά τι είναι τι, θα πέσουν να την φάνε. Θα της πουν "δεν είναι έτσι πια τα πράγματα, άλλαξαν", "η χειραφέτηση μπλα μπλα...", "τα κατασκευασμένα πρότυπα μπλα μπλα..." και λοιπές περισπούδαστες χαζομαρούλες. Και τελικά η συμπαθής κυρία θα γυρίσει μακάρια στην αγκαλιά του άντρα της και οι χειραφετημένες θα γυρίσουν στην οργή τους ενάντια στην κοινωνία, την πατριαρχία και ό,τι υπάρχει σε αρσενικό.Συμπέρασμα: Ας μη ζηλεύουμε μόνο αυτό που υπάρχει στην επιφάνεια. Να συλλογιζόμαστε τον αγώνα και τις θυσίες που απαιτεί για να γίνει αυτό που φαίνεται και με τόση (δήθεν) ζήλια κοιτάμε.

Μακάρι όλοι μας να έχουμε τέτοιες σχέσεις μετά από χρόνια :)

Ελπίζω τουλάχιστον η φωτογράφιση να έγινε με τη συγκατάθεση του ζευγαριού, και να μην παπαρατσώθηκαν στα μουλωχτά με την τρυφερη προσωπική στιγμή τους να γίνεται γνωστή στο άπαν σύμπαν.

Αυτά είναι τα ωραία! Αλλά δεν είναι εύκολο παίδες. Προϋποθέτει υπομονή, αντοχή, κατανόηση, δύναμη και εξηγώ : Παιδιά μικρά, σχολεία , δουλειά, δυσκολίες οικονομικές, δυσκολίες συναισθηματικές, σκαμπανεβάσματα, αγωνίες, φιλίες και έχθρες, καθημερινότητα, σκατα καθημερινότητα και εμείς να είμαστε εκεί και να το παλεύουμε μαζί και όχι χώρια! Μακάρι να είμαστε τυχεροί να αξιωθουμε τέτοιες στιγμές!

Κλαψ