Έτος 2018: Η Ημέρα της Κρίσης είναι πια παρελθόν και ο στρατός των Εξολοθρευτών, καθοδηγούμενος από το δίκτυο Skynet, έχει τον πλήρη έλεγχο, σκοτώνοντας ή συλλαμβάνοντας ανθρώπους από τις ερημωμένες πολιτείες. Ο μοναδικός άνθρωπος που πίστευε στην Ημέρα της Κρίσης, ο Τζον Κόνορ (Κρίστιαν Μπέιλ), καλείται να αναλάβει τις ευθύνες του για τη σωτηρία του ανθρώπινου γένους. Κι ενώ μέχρι τώρα είχε ελπίδες ότι η ανθρωπότητα μπορεί να κερδίσει τον πόλεμο, ένα νέο στοιχείο κλονίζει την πίστη του: ένας άγνωστος από το παρελθόν, ο Μάρκους Ράιτ (Σαμ Γουέρδινγκτον), εμφανίζεται ξαφνικά, με μοναδική τελευταία ανάμνηση τη θανατική του καταδίκη. Ο Κόνορ θα πρέπει να αποφασίσει αν μπορεί να εμπιστευτεί τον Μάρκους. Αλλά, καθώς το Skynet εφαρμόζει νέες μεθόδους για να κατατροπώσει την Αντίσταση, ο Κόνορ και ο Μάρκους θα πρέπει να υιοθετήσουν μια κοινή στάση για να εισχωρήσουν στο δίκτυο και να αντιμετωπίσουν κατά πρόσωπο τον εχθρό.

Ο ΜακΤζί βάζει τη σοβαρή του μάσκα μετά την πλάκα με τις «αγγελίνες», αλλά δεν ξεχνάει τα ψηφιακά κόλπα που προφανώς οδήγησαν τους παραγωγούς να τον προσλάβουν για τη συγκεκριμένη δουλειά. Είναι εξαιρετικός στις ορθοπεταλιές της κάμερας και στο πώς μπλέκει τα εφέ με τη γενικότερη εντύπωση, προσφέροντας ένα πιστευτό σύνολο μετα-αποκάλυψης. Φορτίζει τις μπαταρίες, τσιτώνει τα γκάζια και σε μερικές περιπτώσεις, όπως στην αρχική πτώση του ελικοπτέρου, πραγματικά αναρωτιέσαι πώς καταφέρνει να δέσει τη φαντασία με την πραγματικότητα. Τεχνικά μιλώντας, δεν έχει κανείς να του προσάψει λάθος. Κι ενώ έχει ένα οπτικό σχέδιο, μετατρέποντας τη σειρά σε μια αποστολή στο σκληρό μέτωπο του πολέμου, δεν διαθέτει την πνοή του Κάμερον, ο οποίος είχε πλάσει ένα περιβάλλον πέρα από την τεχνολογία. Οι χαρακτήρες πάνε κι έρχονται, βασίζονται σε αυτά που γνωρίζουμε και το όραμα των πρώτων Εξολοθρευτών δεν ξεπερνιέται. Ο Κρίστιαν Μπέιλ είναι φορμαρισμένος και συγκεντρωμένος, παραπέμπει ωστόσο σε μια στρατιωτική εκδοχή του Μπάτμαν - πόσους κινηματογραφικούς μύθους θα στρώσει σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα; Αντίθετα, ο Σαμ Γουέρδινγκτον, σε ένα ρόλο ανθρώπου που προγραμματίζεται σε μηχανικό φονιά αλλά αντιστέκεται μέχρι να εντοπίσει την προσωπική του λύτρωση, είναι το κέντρο, η καρδιά του έργου, και κερδίζει τις εντυπώσεις σε μια ταινία που επιχειρεί να εκσυγχρονίσει, χωρίς να ανανεώνει δραματικά και ουσιαστικά.

Ένας κριτικός στις ΗΠΑ έγραψε πως τοΕξολοθρευτής, Η Σωτηρία μας κάνει -και ποιος θα το περίμενε- να νοσταλγήσουμε το τρίτο μέρος της σειράς, που σήμανε και το τέλος της καριέρας του Σβαρτσενέγκερ. Μεγάλη αδικία. Πρώτον, η ηθοποιία κέρδισε με την απώλεια, για την πολιτική, ρωτήστε τους κατοίκους της Καλιφόρνια. Και δεύτερον, δεν χαρήκαμε και πολύ. Με την πρόοδο της τεχνολογίας, έχουμε τη σπάνια ευκαιρία να δούμε μια ανασύνθεση του προσώπου του Άρνολντ, τέλεια τοποθετημένη στο σιδερένιο σώμα ενός μοντέλου Τ-800. Τόσο φτυστός, που επιβεβαιώνεται το πρόσφατο ρητό πως στο σινεμά κανείς πλέον δεν μπορεί να πεθάνει, ακόμη κι αν έχει συνειδητά εγκαταλείψει το σπορ.