Δεν μου αρέσουν οι άριστοι, οι ήρωες, τα ινδάλματα, όλοι όσοι νομίζουν πως αξίζουν κάτι παραπάνω επειδή αφιέρωσαν όλο το δυναμικό τους για να μάθουν να κλωτσάνε μπάλες, να τραγουδούν, να υπερπαράγουν. Δεν έχουν να μου πουν τίποτα. Είναι μονοδιάστατοι όσο το παστίτσιο χωρίς μπεσαμέλ. Δεν είμαι ένας από αυτούς!
Αλλά....
Έζησε λιγότερο από κάθε άλλον μεγάλο άντρα. Υπήρξε μεγάλος διότι απήγγειλε λόγια ακατάληπτα τα οποία δημιουργούσαν εικόνες πιο ταξιδιάρικες και από τα βιβλία των beatnik και πιο σέξι από τις κωλάρες των αισθησιακών περιοδικών, και σας το λέω εγώ που σνομπάρω όσους προσπαθούν να συγκινηθούν με ξένα τραγούδια και κάνουν πως καταλαβαίνουν τον λυγμό του κάθε αρτίστα, ενώ αν τους μιλήσει αγγλικά τουρίστας, στις δυο προτάσεις καταλαβαίνουν μόνο την τελεία που τις χωρίζει.
Ομολογώ πως διασκεδάζω να σκέφτομαι ανθρώπους που δεν έχουν σαν μητρική γλώσσα την αγγλική να κλαίνε, να γελάνε, να κάνουν σεξ με ξένα λόγια.
Αυτός όμως συνεπαίρνει τους πάντες και διαψεύδει πάντα τις θεωρίες μου. Υπήρξε η επιτομή του ροκ λυρισμού. Ένα αξεπέραστο φαινόμενο ρυθμού, πάθους και μυστηρίου ενσαρκωμένο από τον πιο λάγνο ποιητή στην ιστορία της μουσικής.
Ήταν ένας αλήτης σταρ, ένας περιθωριακός νάρκισσος, του οποίου η ομορφιά και η επιτυχία, επέτρεπαν να ενσαρκώνει έναν καταραμένο καλλιτέχνη μακριά από κάθε αστική σύμβαση.
Εισέβαλλε στις ζωές των θαυμαστών του για να τους δώσει νέες προοπτικές, να τους εμπνεύσει, να τους εμφυσήσει ελευθερία και μια ζωή πέρα από κάθε υποχρέωση. Στη σκηνή λειτουργούσε σαν από μηχανής θεός.
Ζαβολιάρης σαν παιδί, ακροβάτης σαν εφηβικό όνειρο, κύρια πηγή έμπνευσης για κάθε μεταγενέστερη απόπειρα καλλιτεχνικής πρόκλησης.
Δεν έχω καμιά ζωντανή μνήμη από αυτόν, όπως κανείς μας άλλωστε. Τον έμαθα στο γυμνάσιο από τις μπλούζες των μεγαλυτέρων και από πειρατικά γραμμένες κασέτες αλλά κυρίως από τις διηγήσεις των κοριτσίστικων φαντασιώσεων. Πέθανε στην κορυφή της δύναμής του, λίγο πριν την βέβαιη παρακμή.
Jim Morrison
Θυμάμαι το ερυθρόλευκο αυτοκίνητο να κινείται μεταιχμιακά, μεταξύ εδάφους και αέρος, ζωής και θανάτου, ιλίγγου και φυσικών νόμων. Θυμάμαι επίσης ένα κίτρινο κράνος να αφήνει μια σβησμένη πινελιά στην οθόνη της τηλεόρασης. Ήταν σαν κομήτης με αυτοκόλλητα Marlboro και αεροτομές υψωμένες σαν ξυράφια.
Εμφανιζόταν ξαφνικά μετά από κάποια στροφή ή αναδυόταν μέσα από μια μεγάλη ευθεία και μέχρι να προλάβεις να τον χορτάσεις, είχε ήδη εξαφανιστεί. Μετά έπρεπε να περιμένεις μέχρι τον επόμενο γύρο, αν τίποτα απρόοπτο δεν είχε συμβεί.
Ήταν από τους λίγους ανθρώπους που θεωρούσα βέβαιο πως θα πέθαιναν νέοι γιατί όσοι νικούν στο τέλος, δεν είναι οι καλύτεροι, αλλά αυτοί που είναι οι περισσότερο εξοικειωμένοι με το περιβάλλον της αρένας, εκείνος όμως έμοιαζε να θέλει να ξεφύγει από όλα, και από τον εαυτό του τον ίδιο. Έδειχνε να μην επιζητά την ταχύτητα αλλά τη συνεχή επιτάχυνση.
Ο στίχος του Ελύτη, «μια λάμψη ο άνθρωπος κι αν είδες, είδες», δεν θα μπορούσε να εκφράζει καλύτερα κάποιον που έζησε ανυπόμονα και βιαστικά σαν τα παιδιά, που τρέχουν συνεχώς, για να μην τα προλάβει το αύριο και μεγαλώσουν.
Ayrton Senna.
Τα καλοκαίρια στο χωριό παίζαμε μπάλα. Μετά το Eurobasket του 1987 παίζαμε και μπάσκετ. Τότε μάθαμε τον ΑΡΗ, τον Γκάλη, τον όρο time out.
Όταν κάθε φορά πριν ξεκινήσουμε τον αγώνα -με στεφάνι μια ζάντα ποδηλάτου καρφωμένη στον τοίχο και για μπάλα μια από αυτές του βόλεϊ, οι οποίες ήταν οι μόνες που μπορούσες να χρησιμοποιήσεις σε κάθε σπορ, από μπάλα ως πόλο -διαλέγαμε ψευδώνυμα, οι Αθηναίοι μάλωναν για το ποιος θα είναι ο Drazen.
Η μόνη διάφανη μνήμη που έχω από τον Drazen ήταν το ματς εναντίον της Dream Team. Ήταν μια ήττα προσωπικός θρίαμβος για τον ίδιο. Έπαιζε με το δωδεκάθεο και δεν δεχόταν να χάσει. Τόλμησε να αψηφήσει τους κανόνες και να αγνοήσει τους κινδύνους. Έμοιαζε με ήρωα αρχαίας τραγωδίας, ίσως και γιουγκοσλάβικης. Μετά από κάθε εύστοχο, αν και εκτός λογικής σουτ, σκεφτόμουν τα άπειρα και οδυνηρά άστοχα που θα είχε κατά καιρούς αποτολμήσει. Όχι, εγώ δεν θα τα τολμούσα.
Ο Drazen ήταν ο πρωτοπόρος του Γιουγκοσλαβικού φορμαλισμού στο μπάσκετ, μια ατραξιόν τελειότητας. Τίποτα στο παιχνίδι του δεν ήταν λάθος, ακόμα και τα λάθη. Τον θυμάμαι θολά και στο Eurobasket του 1989 έπαιζε prima vista και όμως έμοιαζε σαν να είχε προβάρει και μοντάρει κάθε του κίνηση.
Άπειρος ναρκισσισμός και στυλ από έναν τσογλαναρά που είχε ενσωματώσει στο παιγνίδι του, όλα τα δολοφονικά ένστικτα του Διαβόλου και όλη την αρμονική μαεστρία του Μότσαρτ.
Για βδομάδες, μετά το δυστύχημα, δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω, ότι όλοι συνεχίζαμε τη ζωή μας κι ο Drazen δεν ήταν στον πλανήτη. Τώρα που πέρασαν λίγα χρόνια μου συμβαίνει το αντίθετο, με εκπλήσσει το ότι κάποτε υπήρξε, το ότι κάποτε έζησε ανάμεσά μας.
Drazen Petrovic
Ποτέ κανένας άλλος τραγουδιστής δεν χειρίστηκε έτσι το κοινό. Ήταν υπερβατικός και διαφορετικός από όλους τους άλλους. Οι καινοτομίες της μουσικής και του ύφους του είναι αναρίθμητες, ενώ η επιρροή του υπήρξε καθοριστική για τη μετέπειτα πορεία της παγκόσμιας τέχνης.
Έδινε την εντύπωση ενός θνητού που είχε εφεύρει τον εαυτό του. Από τους λίγους ανθρώπους του περασμένου αιώνα που η ζωή τους δεν θα είχε να ζηλέψει σε τίποτα από την μεγαλοπρέπεια των μεγάλων της Ιστορίας.
Μια τέλεια ενσάρκωση της extravagance και αμφιλεγόμενης Αμερικής της δεκαετίας του 1980. Παραστάσεις σαν ταινίες επιστημονικής φαντασίας, ταχυδακτυλουργικά, πυροτεχνήματα και τα πιο εντυπωσιακά χορευτικά από καταβολής μουσικής.
Ό,τι μουσική και αν άκουσες, ό,τι μουσική και αν ακούς, δεν μπορεί να μην νιώθεις δέος βλέποντας ένα οποιοδήποτε video clip του μεγαλύτερου μουσικού λαϊκού συμβόλου μαζικής και διαχρονικής αποδοχής.
Ποτέ δεν τον αγάπησα, ποτέ δεν θα τον μισούσα.
Michael Jackson
«Είναι αυτοί που έφυγαν για πάντα, είναι και αυτοί που δεν θα φύγουν ποτέ»
