Σπάζοντας τη σιωπή

Πω πω...Τι  χρώματα!!!

Ποιο να διαλέξω για να βάψω τις σκέψεις μου;

Ποιο απ' όλα; Αλλά... πάλι...

Μήπως θα βγει και τίποτα αν τις χρωματίσω;

Μήπως θ' αλλάξουν;

Μπα !!!

Μόνο στο χρώμα...

Όλα τα άλλα θα παραμείνουν τα ίδια...

Ένας Θεός μόνο ξέρει πόσο θέλω να τις αλλάξω...

Μα τι λέω...

Που είναι;

Χάθηκαν κι όλας;

Πριν λίγο όλα αυτά τα χρώματα χόρευαν εδώ μπροστά μου...

Όνειρο θα έβλεπα μ' ανοιχτά μάτια...

Κρίμα που χάθηκαν...

Ήταν τόσο ωραίο...

Κοίταξα το πρωί την ανατολή...

Θαμπή κι αυτή...

Μελαγχόλησα...

Τι ωραία που θα ήταν..

Ντυμένη... κόκκινη... πορτοκαλιά... κίτρινη... έτοιμη να κάνει βουτιές πάνω στη θάλασσα...

Να απλώνει τον πολύχρωμο χιτώνα της και να με αγκαλιάζει...

Ένας Θεός ξέρει μόνο πόσο πολύ το έχω ανάγκη...

Αλλά ήταν γκρι... βουβή και θυμωμένη... σαν την ψυχή μου...

Όσο πιο πολύ θύμωνε τόσο πιο πολύ σώπαινε... σαν την δικιά μου τη σιωπή...

Εμένα μου θύμισε... σε όλα...

Στο χρώμα... στη σιωπή... στον πόνο... στην οργή...

Να είχα λέει κι εγώ μια θάλασσα να κάνω τις οργισμένες μου βουτιές και να ξεθυμαίνω...

Και μέχρι το απόγευμα όλα θα μου είχαν περάσει ...

Και σαν τον ήλιο κι εγώ θα έδυα μες τα κόκκινα... στα πορτοκαλιά..στα χρυσαφιά... Και θ' αγκάλιαζα... ναι θ' αγκάλιαζα...

Όλα τα σκοτεινιασμένα σύννεφα... κι όλα τα συννεφιασμένα μουτράκια...

Θα τους έδινα από τα δικά μου χρώματα αν είχα...

Γιατί να μην υπάρχει κάποιος να μου δώσει κι έμενα λίγα από τα δικά του; Έστω και δανεικά.... έστω για λίγο... για να πω κι εγώ ότι έστω μια φορά στη ζωή μου πήρα μια ανάσα ζωής... έστω κι αν ήταν δανεική... έστω κι αν την  πήρα σαν τον κλέφτη...

Μα δεν είμαι τίποτα... δεν μπορώ να έχω κάτι τόσο όμορφο όσο ένα όνειρο... ούτε καν κλεμμένο... ούτε καν δανεικό...

Αχ Θεέ μου ! Πόση μοναξιά...

Μοιάζω σαν καρυδότσουφλο σε φουρτουνιασμένη θάλασσα...

Μόνη... μόνη... μόνη. Μέσα σε χιλιάδες κύματα... ανάμεσα σε τόσους κατάλευκους  γλάρους... Εκείνοι δεν τα φοβούνται... Γιατί να τα φοβάμαι τόσο πολύ εγώ;

Φαίνεται εγώ δεν έχω στα φτερά μου αγκιστρωμένες ελπίδες...

Κάπου στην πορεία χάθηκαν κι αυτές  μαζί με τα όνειρά μου...

Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω πίσω να δω που έπεσαν.

Να τα μαζέψω κι ας είναι τώρα πια τόσο τσαλαπατημένα...

Τουλάχιστον θα είναι τα δικά μου...

Κάπου θα βρεθεί λίγη κόλα...

Κάποιος... Κάπου... θα έχει λίγο περίσσευμα...

Αν τα έβρισκα θα έψαχνα να τον βρω... Θα του τα έδειχνα...

Δεν μπορεί να μη λυγίσει μπροστά σε λίγα κατεστραμμένα ονειράκια...

Ναι... ναι... όπως το ακούσατε... ονειράκια... Γιατί ήταν μικρά...

Αλλά όπως αποδείχτηκε τα μικρά δέχονται τις μεγάλες καταστροφές...

Αχ!!!Δεν θέλω να χάσω άλλες από τις ελπίδες μου...

Λίγες μου έμειναν... Πρέπει να βρω τρόπο να τις κρατήσω... Δικές μου...

Για μένα... Μέχρι να μεγαλώσουν...

Κι έπειτα δίνω και το περίσσευμα... Σε όποιον το χρειάζεται...

Δεν τσιγκουνεύομαι...

Την φυλάω σαν μέσα σε κορνίζα αυτήν την λίγη ελπίδα...

Υπερβολική μπορεί να με πείτε... Και δεν θα έχετε κι άδικο... Είμαι...

Αλλά φοβάμαι... Όλα αυτά τα βουνά από κύματα μ' έχουν τρομοκρατήσει..

Κι εγώ δεν είμαι παρά ένα καρυδότσουφλο... Ένα τόσο δα μικρό καρυδότσουφλο..

Κι αυτά με πάνε πέρα δώθε... Και το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να προσπαθώ να κρατήσω ανέπαφα αυτά τα μικρά συντρίμμια που μου απέμειναν...

Μια μικρή ανατολή και μια γλυκιά δύση.

Μέσα σε μια μικρή κορνίζα...

Δυο ελπίδες... Μια για την αρχή και μια για το τέλος της ζωής μου!!!

Κι ας χάνομαι που και που.. Κι ας με ξεβράζουν τα κύματα όπου θέλουν ανάλογα την όρεξή τους.. Κι ας με πετάνε πάνω σε βράχια..

Οι δυο ελπίδες είναι οδηγοί μου..

Με γυρίζουν ξανά πίσω.. Εκεί που θέλω εγώ πάντα να γυρνάω...

Στο σακατεμένο μου όνειρο.. Στο λαβωμένο μου «είναι»... Για να το αναστήσω ξανά... Για να το σμιλέψω από την αρχή...

Μέσα από τη σιωπή θα το φτιάξω ξανά... Ένα δικό μου όνειρο..φτιαγμένο τώρα πια από γνώση..από εμπειρίες..από κόπους.. Μα πάνω από όλα με αγάπη και δίψα για ζωή...

Θέλω γαμώτο να ζήσω..

Εγώ... για μένα.. για κανέναν άλλον...

Για κανέναν κερατωμένο κερατά..

Για κανένα μαλάκα γαμώτο μου...

Θέλω να φτιάξω αυτό το όνειρο με τα χέρια μου και να το δω να υλοποιείται.. να παίρνει σάρκα και οστά... σαν άνθρωπος.. Να ζει και να αναπνέει μαζί μου..

Σαν δεύτερο «εγώ» μου... ΚΑΛΑ!!!

Λες κι είχα και πρώτο «εγώ» για να έχω και δεύτερο... ΧΑ...ΧΑ...

Εδώ γελάνε και άμα λάχει ειρωνεύονται κι όλας... ....Άκου «εγώ»......!!!

Λες και με άφησε κανείς ποτέ να έχω κάποιο δικό μου «εγώ»..

Λες και δεν άφησα πολλούς να μου το καταπατήσουν..

Σκουλήκι μου το έκαναν.. Καλά να πάθω... ναι..καλά να πάθω.

Λογαριασμό έδινα πάντα και λογαριασμό δεν πήρα από κανένα...

Μια ζωή για τους άλλους και για μένα κανείς.. Καλά να πάθεις λοιπόν μαλακισμένο «εγώ» μου που έμεινες πίσω..που έμεινες στο περιθώριο...

Που άφησες όλους τους άλλους να προχωρήσουν μπροστά με τα δικά σου όνειρα κι εσύ δεν κράτησες ποτέ κανένα για το «εγώ» σου. Καλά να πάθεις «εγώ» μου.

Ωραία τα λόγια και οι πράξεις αλλά δεν έμαθες να κρατάς κάτι για τον εαυτό σου..

Δώρισες... χάρισες... σκίστηκες για άλλους..όποιοι κι αν ήταν αυτοί..

Γονείς.. Φίλοι.. Συγγενείς.. Εσένα δεν σε κοίταξε κατάματα κανείς τους.

Δεν σε κοίταξε κανείς και να ρωτήσει αν θες κάτι. Δεν σε κατάλαβε ποτέ κανείς κοιτώντας σε απλά στα μάτια. Αυτά τα μάτια που ήταν πάντα καθρέπτης για να κοιτάνε οι άλλοι τον ωραίο τους εαυτούλη.

Κανένας δεν σε κοίταξε βαθύτερα.. για να δει εσένα..μόνο εσένα.. να δει τι νιώθεις κι εσύ.

Όπως έκανες εσύ ΠΑΝΤΑ. Ηλίθιο «εγώ» μου.. Απέραντα ηλίθιο «εγώ» μου.

Τώρα κάθεσαι εκεί απέναντί μου και μοιρολατρείς. Κλαίγεσαι για την κατάντια σου. Πάλι καλά που σου έμεινε και λίγο μυαλό..έστω και αργά. Πάλι καλά που αποφάσισες έστω και τώρα να πάρεις το πάνω χέρι. Πάλι καλά που αποφάσισες να επαναστατήσεις έστω και την ύστατη στιγμή.

Θα έχει κόστος όμως αυτό... και να το ξέρεις. Όλα έχουν.. Θα έχει κι αυτό το δικό του. Μπορεί να πονέσεις περισσότερο τώρα προσπαθώντας. Μπορεί να χάσεις πολλά.. Μπορεί να χάσεις πολλούς.. Αλλά μην το βάλεις κάτω. Τώρα θα δείξεις την αξία σου. Τώρα θα δεις πραγματικά πως είναι να τα βάζεις με τα κύματα..

Για να δούμε λοιπόν πόσο αντέχει το καρυδότσουφλο; Επιτέλους θα δεις την δύναμη που έχει ένα κομματάκι ξύλο.

Και μην ξεχάσεις.. ότι όσο δυνατά είναι αυτά τα κύματα..όσο κι αν σε τσακίζουν από 'δω κι από 'κει... είσαι πάντα ένα καρυδότσουφλο... Κι επιπλέεις. Δεν βουλιάζεις. Μείνε εκεί λοιπόν και πάλεψε.

Μείνε εκεί και ψάξε.

Μείνε εκεί και ΖΗΣΕ. Κάποιος θα βρεθεί. Κάπου θα υπάρχει.

ΕΝΑΣ. Μόνο ένας. Που θα αναγνωρίσει την αξία σου μικρό μου καρυδότσουφλο.

Μόνο ένας..όχι.. όχι για έρωτα..αλλά για να σε νιώσει... έτσι απλά για να σε καταλάβει... για να σταματήσεις να είσαι μόνο σου..

ΕΝΑΣ για εσένα.

Φτάνει αυτό.. Για σένα..

Για να ζήσεις.. Για να ονειρευτείς..

Μέχρι να πεθάνεις..

Και σε παρακαλώ πάρα πολύ «εγώ» μου!

Κάνε τα όλα αυτά ΣΠΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΣΟΥ για μια φορά στη ζωή σου..