Τα τελευταία 3 χρόνια ζω στο Παρίσι. Έφυγα από την Ελλάδα στην αρχή της μεγάλης κρίσης. Έφυγα γιατί το όνειρό μου ήταν να σπουδάσω στην πόλη του Φωτός. Δεν έφυγα για να γλιτώσω από τις απεργίες, ούτε γιατί σιχτήριζα για τις δουλειές, ούτε για τα χαράτσια, ούτε για το ΔΝΤ, έφυγα για να ζήσω το όνειρο, όπως και πολλοί άλλοι Ελληνες. Στόχος μου ήταν να γυρίσω πάλι στα πάτρια μετά από το μεταπτυχιακό... Να πάρω το χαρτί, να δουλέψω και λίγο και μετά άντε να γυρίσω σιγά -σιγα...
Έζησα το όνειρο, δούλεψα, έμαθα τους Γάλλους και από την καλή και από την ανάποδη, έφαγα γαλλικό τυρί, και τώρα ώρα να πάμε σπίτια μας... και ξαφνικά ένας τοίχος που λέγεται « Kρίση » . και εκεί που παίρνεις φόρα και λες σιχάθηκα και τα γαλλικά, και την προφορά, και τα τυριά και τα είκοσι τετραγωνικά, και θέλω να πάω σπίτι , σου λένε « η είσοδος απαγορεύεται λόγω κρίσης » ...
Και ψάχνεις τον τρόπο να γυρίζεις, και κοιτάς τα πτυχία στον τοίχο που «θα χαραμιστούν»
Kαι σκέφτεσαι καλοκαίρια και ούζα στην Πλάκα και χειμώνες μπροστά από το Ιντερνετ να ψάχνεις για δουλεια.
Και σκέφτεσαι πόσο περίμενες για να ζήσεις την ζωή που ονειρεύτηκες... κοντά στους δικούς σου ανθρώπους
Αποφασίζεις να μείνεις ακόμα στο εξωτερικό «μπας και φτιάξουν τα πράγματα »... Και ακούς τα ουρλιαχτά από τις θείες, τους φίλους, τις εταιρείες « «ΜΗηηηηην Γυρίιισεις πίσωωω » και θες να βάλεις τα κλάμματα, σαν μικρό παιδί που του στέρησαν τον παιχνίδι, και σε πνίγει εκείνο το « μα.. » που ανεβάινει στο λαιμό ...Και εγώ γι'αυτό το « μα... » γράφω εδώ...γιατί με πνίγει, γιατί δεν τολμάω να το πώ εγώ και οι άλλοι....
Μα εδώ δεν έχει ήλιο,
Μα εδώ είμαι μόνος,
Μα εδώ είμαι ξένος,
Μα εδώ δεν είναι οι φίλοι,
Μα εδώ δεν γελάνε δυνατά,
Μα εδώ δεν αγκαλιάζουν,
Μα εγώ αγαπάω την χώρα μου
Μα εγώ δεν ονειρεύτηκα μια ζωή για την δουλειά τα λεφτά, αλλά μια δουλειά για να ζώ....
Αλλά σωπάινω... "Έχω δουλειά, έχω λεφτά, είμαι καλά" και όλα αυτά πνίγουν αυτά τα "μα" , έτσι μου είπαν να πώ...
