Η ζωή στην πόλη πλέον είναι ένα δυσοίωνο κόμικ ζωγραφισμένο από εφιαλτική πένα και με κεντρικούς πρωταγωνιστές τα χρυσά φασιστοειδή;
Μετά τα πρόσφατα γεγονότα αυτή η εντύπωση, ενισχυμένη από την περιρρέουσα θεσμική αδράνεια των θεσμών και την επελαύνουσα οικονομική αποσύνθεση ίσως να αποτελεί μιαν απόδειξη για το που μπορούν να καταλήξουν τα πράγματα σε μια κοινωνία όταν κανείς από όσους συνθέτουν την τοιχογραφία του προβλήματος δεν επικεντρώνεται στην αντιμετώπιση της πληγής που αιμορραγεί αλλά ασχολείται με τη πολιτική ως πρίσμα φασματικών αποχρώσεων ενώ τριγύρω ο χαμένος χρόνος και η τρικυμία συσσωρεύονται.
Δεν ξέρω αλήθεια σε τι ωφελεί να αναφερθώ σε ανεπαρκή πρόσωπα, που όλοι ξέρουμε άλλωστε. Όσο η πολιτική επιμένει να δανείζει ατάκες, χειρονομίες και εκφράσεις μονάχα στην επιφάνεια αδιαφορώντας για το κενό που χάσκει δίπλα της ο μηχανισμός θα διαλύεται και ο κατακερματισμός των δυνάμεων που θα έπρεπε λογικά να δουλεύει αργά και σταθερά για να μπορέσουμε να ξεφύγουμε από αυτή την κατάσταση θα μοιάζει ολοένα και πιο αναποφεύκτος.
Παρατηρώ εντωμεταξύ μέσα σε όλο τον χαμό και τις εκατέρωθεν υπερβολές, τις ιδιοτελείς παραχαράξεις και τις επιθετικές προσαρτήσεις της κάθε πλεύρας. Τα περιέγραψε με χειρουργική ακρίβεια ο Σταύρος Λυγερός στο χθεσινό του άρθρο στη Καθημερινή (που αναδημοσιεύσαμε και στη lifo ) και με το οποίο συμφωνώ απολύτως.
Κάτι έχει ραγίσει βαθιά ανάμεσα στα στρώματα που συνθέτουν την ελληνική κοινωνία καθώς συμπιέζονται αφόρητα από την οικονομική δυσπραγία, την ψυχολογική πίεση και την επώδυνη κατάσταση απομονωτισμού που έχει επιφέρει η συνεχόμενη αδρανοποίηση. Αν το υπόρρητο μίσος της μιας όχθης για την άλλη (βαθύτατο ελληνικό πρόβλημα που δυσχεραίνει πολύ την αντιμετώπιση του κοινού προβλήματος) που τις διέτρεχε με μια συγκεκαλυμμένη σοβαροφάνεια (είναι η αλήθεια) κάπως καλυπτόταν μέχρι πρότινος, παρατήρεις πως όταν η χύτρα ανεβάζει βαθμούς η κατάσταση ξεφεύγει εκτός ελέγχου.
Ανακαλύπτω συνεχώς μια ψυχολογία εκατέρωθεν μίσους που προέρχεται από κάτι πολύ σκοτεινό, παράξενα θλιμμένο και ιδιαίτερα παραιτημένο το οποίο βρίσκει ευκαιρία να ξεμυτίσει με πρωτοφανή ένταση όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν. Σήμερα κανείς ή ελάχιστοι ενδιαφέρονται να αποτιμήσουν με ψυχραιμία τα κοινά βάρη και να επιστρατεύσουν όσες δημιουργικές δυνάμεις μας απομένουν μέσα μας για να καταφέρουμε να αντεπεξέλθουμε με σχετική αντοχή σε όσα μας περιμένουν.
Σε τέτοιες συνθήκες τα φασιστοειδή καταλαβαίνουν πως η απόγνωση των παραμελημένων κοινωνικών στρωμάτων αποτελεί προνομιακό πεδίο εισχώρησης στη κεντρική πολιτική αρένα και το εκμεταλλεύονται επαρκώς. Ο κανόνας του παιχνιδιού λέει πως όσο πιο πολυ το κοινωνικό σώμα βασανίζεται από τις επαναλήψεις, τα κοψίματα, τα πισωγυρίσματα και τους τεμαχισμούς τόσο πιο εύκολα παραδίδεται σε οτι του υπόσχεται την ψευδαίσθηση μιας ανακούφισης. Ακόμα και μέσω του αίματος.
Η ελπίδα μοιάζει σήμερα παράξενα ουτοπική. Βλέπουμε την ταινία να παίζεται ξεκομμένη από το υπόλοιπο σώμα, σε μια τρομερή μοναξιά ο καθένας. Κι αυτό μας οδηγεί φυσικά σε εντελώς λάθος δρόμους.
Υπάρχει ελπίδα ακόμα;
Την ίδια στιγμή που η πραγματικότητα
κάνει τα πάντα για να τη διαψεύσει.
σχόλια