Από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο Nike+ Run Club Center κατάλαβα ένα πράγμα: Ότι το τρέξιμο είναι από εκείνες τις ανάλαφρες ενασχολήσεις της ζωής που σου επιτρέπουν να δεις την πόλη με άλλα μάτια. Τις πρώτες φορές, βέβαια, ήμουν κομματάκι διστακτικός. «Θα καταφέρω να ακολουθήσω το ρυθμό;», «Θα αντέξουν τα ταλαιπωρημένα γόνατά μου;», «Θα ξέρω κανέναν;» και διάφορες άλλες «οσφυοκαμπτικές» απορίες, είχαν στρογγυλοκαθίσει στην εξώπορτα του μυαλού μου, περιμένοντας πειστικές απαντήσεις. Εβδομάδα με την εβδομάδα, όμως, και καθώς οι προπονήσεις του Nike+ Run Club κυλούσαν ευχάριστα, έγινα ένα μικρό κομμάτι του πολύχρωμου μωσαϊκού.
«Ξέκλεβα» ενέργεια από την παλλόμενη δύναμη των εκατοντάδων πιτσιρικάδων με τα φλούο t-shirt και τα αθλητικά που φωτοβολούσαν σαν πινακίδες νέον στα κυβερνοπάνκ μυθιστορήματα του Ουίλιαμ Γκίμπσον. Με τον καιρό, το σώμα μου άρχισε να εθίζεται στις ενδορφίνες –η στερεότυπη προβολή του runner's high μετετράπη αίφνης σε πραγματικότητα. Κάθε φορά που έτρεχα, αισθανόμουν ολοένα και καλύτερα, κάνοντας ένα βήμα τη φορά με τα Air Pegasus+ 30. Μετά τις τρεις πρώτες προπονήσεις «ανακάλυψα» -χάρη στα παιδιά στο γκρουπ- και το νέο app της Nike, το Nike+ Challenges, όπου προ(σ)καλείς και προ(σ)καλείσαι από άλλους δρομείς για να τους συναγωνιστείς, να συνομιλήσεις, να «γράψεις» χιλιόμετρα, να κερδίσεις μετάλλια στο προφίλ σου, να βγάλεις τον «αθλητή» από μέσα σου -αν και εν προκειμένω ήταν καλά κρυμμένος- και οι προπονήσεις εξελίχθηκαν σε παιχνίδι.
Αυτό που είχε ξεκινήσει με δισταγμό και αμφιβολία, εξελίχθηκε, δίχως να το καταλάβω, σε ένα «ξύπνημα» από την «υπνοβασία» της καθημερινότητας. «Ξύπνημα» το οποίο κορυφώθηκε στις αρχές Οκτωβρίου με τη συμμετοχή μου στο μεγάλο πάρτι του «We Run Athens 10K», όπου «περιπλανήθηκα» ευτυχής στο κέντρο της πόλης, τρέχοντας με την ομάδα του κέντρου (Center) και συμβάλλοντας στην ιδιότυπη μάχη του Nike+ Run Club -ανάμεσα σε North, South και Center- στην οποία νικήτρια στέφθηκε εν τέλει η ομάδα του Νότου. Προσωπικά, πέρασα τη γραμμή του τερματισμού έπειτα από 54 λεπτά. Για να αντιληφθώ εκεί απρόσμενα, παρατηρώντας ανθρώπους κάθε ηλικίας να επωμίζονται το αρχέγονο φορτίο της ανεξάντλητης κίνησης αγκαλιά με τους δικούς τους, ότι τελικά δεν υπάρχει «γραμμή του τερματισμού».
Παρά μονάχα στο μυαλό μας. Εξ ου και θα συνεχίσω να τρέχω κάθε Δευτέρα στο Nike+ Run Club Center (παρεμπιπτόντως, συνεχίζονται κανονικά οι προπονήσεις και σε North, South: κάθε Τρίτη στην Κηφισιά και κάθε Τετάρτη στη Γλυφάδα), αναζητώντας νέα «μονοπάτια» σε μια πόλη που έχει να δώσει περισσότερα απ' ό,τι πίστευα μέχρι πρότινος... Εσύ ακόμα τρέχεις μόνος;
σχόλια