Μπορεί να είμαι Ολυμπιακός, αλλά τη μεγαλειώδη προσπάθεια να ξαναστηθεί ένας «μεγάλος» ΠΑΟ δεν μπορώ να την παραβλέψω. Κάτι τέτοιο άλλωστε θα ήταν πέρα για πέρα αντιδεοντολογικό, εφόσον πολλοί φίλοι και γνωστοί μου στην καφετέρια –για να μην πω όλοι γιατί έρχονται πού και πού και κάτι ΠΑΟΚτζίδες– όταν σήκωσε ο Σπανούλης και τ' άλλα τα παιδιά την Ευρωπαϊκή κούπα στο Λονδίνο, μόνο που δεν έκλαιγαν από πληγωμένο εγωισμό.
Αχάριστος θα ήμουνα, λοιπόν, αν απέναντι σε τέτοια αλληλεγγύη και έμπρακτη αναγνώριση της ερυθρόλευκης ανωτερότητας σε όλα τα επίπεδα απ' την πλευρά των πρασίνων, δεν χειροκροτούσα με τη σειρά μου τη μεγαλειώδη όντως προσπάθεια για την αναγέννηση και πάλι του ιστορικού συλλόγου.
Ανάλογα φαντάζομαι ότι θα αισθάνονται και όλοι οι φίλαθλοι κι οπαδοί του τριφυλλιού, οι οποίοι, αφού ταλαιπωρήθηκαν και γεύτηκαν την απογοήτευση και την πίκρα με το καντάρι από την εποχή που αποχώρησε ο «πολύς» Σισέ, βλέπουν, επιτέλους, τις λεωφόρους να ξανανοίγουν μπρος στα μάτια τους. Με συντονισμένες και μεθοδικές ενέργειες, με απλές κουβέντες που έχουν όμως πλούσιο νόημα, η φιλοσοφία της ομάδας στηρίζεται στην κεντρική ιδέα, ότι είναι δυνατόν οι στόχοι για πρωταθλητισμό να επιδιωχθούν και να επιτευχθούν –και αυτό είναι το καταπληκτικό– με ακόμα πιο χαμηλό budget από προηγούμενα χρόνια. Με πολύ συναίσθημα και απεριόριστη συνέπεια, οικοδομείται μέρα με τη μέρα μια μεγάλη ομάδα και πιθανόν –μετά από δημοψήφισμα μεταξύ των φιλάθλων– κι ο Βοτανικός.
Εκείνο που είναι βέβαιο ότι ξεσηκώνει τους οπαδούς, είναι η επιστροφή του συλλόγου στα ιστορικά του λημέρια, στη «Λεωφόρο» των θρύλων και των παραδόσεων, στη «Λεωφόρο» των επιτυχιών και της δόξας. Κάτι σαν τη «Λεωφόρο», την επιτυχημένη και πολύ εμπορική παράσταση του αξέχαστου Ανδρέα Βουτσινά, για όσους θυμούνται κάτι από τα '80s. Άλλωστε είναι προφανές, ότι αυτός είναι κι ένας από τους σκοπούς αυτής της διοικητικής απόπειρας, να γνωρίσουν δηλαδή και να έρθουν πιο κοντά οι νέες γενιές φιλάθλων τις ιστορικές φυσιογνωμίες του συλλόγου, αλλά και του ελληνικού ποδοσφαίρου γενικότερα –εξ ου κι ο Νταμπίζας. Μορφές που με την παρουσία και την αγωνιστική τους συνέπεια δόξασαν τη φανέλα της ομάδας κι έγραψαν με χρυσά γράμματα την ιστορία του συλλόγου, '60s, '70s και βάλε, δηλαδή.
Το νέο πλέον δόγμα των ιθυνόντων είναι, ότι «τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία». Μπορεί να λύνουν προβλήματα, να εξασφαλίζουν καλούς παίχτες και προπονητές, να παρέχουν κίνητρα και να δημιουργούν υποδομές, αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά μπροστά στο να έρθουν όλοι πιο κοντά; (Ξέρεις τι είναι να απλώνεις το χέρι και ν' αρπάζεις τον αντίπαλο απ' τη φανέλα; Άλλη φίλαθλη αίσθηση και διάσταση).
Οι ανθρώπινες σχέσεις κι η συμμετοχή στις συμμαχίες είναι εκείνα που έχουν, όχι μόνο σημασία, αλλά και την προτεραιότητα σ' όλες τις εκδηλώσεις. Η συνδρομή του καθενός σ' αυτή την προσπάθεια είναι ο στόχος κι ο ακρογωνιαίος της λίθος. Αντί, με άλλα λόγια, κάποιοι να πετροβολούν κατά της διοίκησης, ας βάλουν το λιθαράκι που τους έχει περισσέψει στο χέρι για να ξαναχτιστεί η ομάδα. Δεν είναι διόλου τυχαίο, ότι κι η φιναλίστ του φετινού Champions League, Ντόρτμουντ, έφτασε εκεί που έφτασε χωρίς ακριβές μεταγραφές, ουσιαστικά δηλαδή χωρίς λεφτά. Αλλά, μήπως κι ο «αιώνιος αντίπαλος» –όπως αναφέρθηκε σε επίσημη δήλωση– χωρίς λεφτά δεν πήρε το Πανευρωπαϊκό στο μπάσκετ; (Κάτι σαν το «φάτε μάτια ψάρια» ένα πράγμα ή –ενδεχομένως– το «στάχτη στα μάτια» για κάποιους κακοπροαίρετους εγκάθετους).
Ας είμαστε, ρε παιδιά, ρεαλιστές, στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης ζούμε, μην τρελαθούμε κιόλας. Καλός ο επαγγελματισμός κι οι μπίζνες, καλός ο αθλητισμός και το θέαμα, αλλά έχουν και τα όριά τους. Εδώ ολόκληρη χώρα και ψάχνει στην Κίνα και το Κουβέιτ για επενδυτές κι εμείς με τη μία θα τους βγάλουμε απ' το καπέλο σαν λαγούς; Υπάρχουν κι οι πραγματικοί «λαγοί». (Πού έχει χαθεί αυτός ο Τσάκας, άραγε;)
Εκείνο πάντως που μ' ενθουσιάζει πιο πολύ και το οποίο περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία –πέρα από την επιστροφή του ΠΑΟ στο ένδοξο παρελθόν– είναι ότι –κατά τα φαινόμενα– και τη νέα σαιζόν δεν πρόκειται να μείνουμε παραπονεμένοι από λεπτό φίλαθλο χιούμορ και φιλοφρονήσεις. Θα χορτάσουμε επουράνιες τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές μεταδόσεις από αγωνιστική σε αγωνιστική με ανακοινώσεις για τους «συνήθεις ύποπτους» των προδιαγραφόμενων αποτυχιών. Κρίμα που δεν θα είναι εδώ κι ο Σισέ να χαρούμε όλοι μαζί –εκτός από βαθιές μπαλιές στον κενό χώρο– και τα γεμάτα ενθουσιασμό και φαντασία σχόλια στα οπαδικά twits, sites και social media.
Ο Καραγκούνης, έτσι κι αλλιώς, δεν θα είναι. Αυτός –κατά τα φαινόμενα– δεν έχει θέση στο νέο σχήμα, είναι ακόμα νεαρός. Θα τον χρειαστούν όταν με το καλό θα παίζουν πάλι με τα τσικό.
σχόλια