Η αρχή έγινε το 2010 στη σημαντική Whitechapel Gallery του Λονδίνου, με την έκθεση «Διατηρώντας το πραγματικό», και η συνέχεια ήταν ακόμα πιο ηχηρή. Η Νάνσι Σπέκτορ μέσα στο 2011 διαλέγει 60 έργα από τη συλλογή του Δημήτρη Δασκαλόπουλου για την έκθεση «Φωτεινό Διάστημα» στο Μουσείο Γκούγκενχαϊμ του Μπιλμπάο.
Υποδειγματικά στημένη για 6 μήνες στο εκρηκτικό κτίριο του Φρανκ Γκέρι, αποκαλύπτει τη συναισθηματική νοημοσύνη ενός ανθρώπου που τα τελευταία 15 χρόνια δομεί μεθοδικά και αθόρυβα μια ασύλληπτη συλλογή έργων σύγχρονης τέχνης.
Για τον Έλληνα θεατή της έκθεσης αποτελεί σοκ η συνειδητοποίηση πως τα έργα που βλέπει (ένα μικρό μέρος της συλλογής, δηλαδή) βρίσκονταν τόσο καιρό στην Ελλάδα, αμπαλαρισμένα σε κοντέινερ και αποθήκες, σιωπηλά και αθέατα εκτός εξαιρέσεων, πλάι στη θεσμική αδιαφορία, τη μεμψιμοιρία, τον χωρίς όνειρα ύπνο αυτών που θεωρούν τον πολιτισμό περιττή παραξενιά των ολίγων.
Το πραγματικό γεγονός του 2011 σε ό,τι έχει να κάνει με τον Δημήτρη Δασκαλόπουλο δεν ήταν η έκθεση της συλλογής του σ’ ένα ακόμα μουσείο κύρους, αλλά η αποκάλυψη της ιδιοσυγκρασίας ενός συλλέκτη, το ξεδίπλωμα της στρατηγικής ανάπτυξης μιας συλλογής όχι με τη λογική της επένδυσης, αλλά με τη χωρίς όρους απόκτηση αυτού που αγάπησε, αυτού που τον συγκίνησε, ακόμα κι αν το καλλιτεχνικό προϊόν δεν είναι προικισμένο έτσι ώστε ν’ αντισταθεί στη φθορά του χρόνου, είναι δύσκολο στη μεταφορά, σκέτος μπελάς στην επανέκθεση, δαπανηρό στην αποθήκευση.
Στην ουσία δεν συλλέγει, δεν συσσωρεύει νευρωτικά, αλλά υιοθετεί ευθύνες που λίγοι είναι πρόθυμοι να πάρουν. Η τακτική του μου μοιάζει συγγενής με αυτή των Ιαπώνων επιχειρηματιών, των απογόνων της ηθικής των σαμουράι, που δεν διανοούνται να κάνουν οποιαδήποτε επιχειρηματική κίνηση ανάπτυξης, χωρίς ταυτόχρονα να τοποθετήσουν ένα μέρος των χρημάτων τους σε κάτι πνευματικό· ένα είδος αρχαιοελληνικής σπονδής· το ξόδεμα λίγου κρασιού στον βωμό των χειρονομιών που ερμηνεύουν τις ψυχές μας.
σχόλια