Μεγάλη συζήτηση προκαλεί γενικά το φαινόμενο της street art, ειδικά στην Αθήνα. Είναι τέχνη, είναι βανδαλισμός; Υποβαθμίζει τις γειτονιές στις οποίες παραδοσιακά ευδοκιμεί (π.χ. τα Εξάρχεια) ή μήπως τις κάνει πιο ενδιαφέρουσες, πιο ζωντανές;
Ο καθένας μπορεί να έχει τις δικές του απόψεις, όμως υπάρχουν μερικοί αντικειμενικοί παράγοντες που μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι δεν προβλέπεται να εκλείψει η street art από τους δρόμους της πόλης στο άμεσο μέλλον, μας αρέσει ή όχι. Πρώτον, το γκράφιτι, η street art γενικότερα, είναι παραδοσιακά η πρώτη μορφή τέχνης με την οποία καταπιάνονται, συνήθως σε νεαρή ηλικία, μερικά ιδιαίτερα δημιουργικά άτομα. Μπορούμε να παραθέσουμε μια μεγάλη λίστα καλλιτεχνών που ξεκίνησαν από εκεί και ακολούθησαν διάφορα άλλα μονοπάτια. Δεύτερον, αν εξαιρέσεις το ιστορικό κέντρο και δυο-τρεις άλλες περιοχές, στην πόλη κυριαρχεί ένα άρρωστο γκρίζο και μια εγκατάλειψη λόγω και της κρίσης. Δεν θα φτάσουμε στο σημείο να μιλήσουμε για «ασχήμια», αλλά η κατάσταση «φωνάζει» για παρέμβαση. Τρίτον, το αστικό περιβάλλον συνεχώς εξαπλώνεται. Παρά τις οικονομικές δυσκολίες και την «έξοδο» πολλών ανθρώπων προς την επαρχία και το εξωτερικό, ο «καμβάς» για τους επίδοξους αστικούς τοιχογράφους δεν μειώνεται, ίσα-ίσα αυξάνεται.
Χρησιμοποιούν, με λίγα λόγια, το γκράφιτι για να εμπνεύσουν τους μαθητές και να τους «ξεκλειδώσουν» δημιουργικά και εκφραστικά.
Αν συμφωνήσουμε ότι δεν μπορούμε (ή δεν θέλουμε) να ξεμπλέξουμε με τη street art, δημιουργείται αυτομάτως η ανάγκη περιορισμού της σε έναν δημιουργικό και όχι καταστρεπτικό ρόλο. Πώς μπορούμε να εμφυσήσουμε την υπευθυνότητα στα άτομα που θέλουν να ασχοληθούν με αυτήν, πώς μπορούμε δηλαδή να δημιουργήσουμε συνειδητοποιημένους καλλιτέχνες και όχι καταστροφείς; Φυσικά, η πρώτη απάντηση που έρχεται στο μυαλό είναι το εργαλείο της παιδείας-εκπαίδευσης σε όσο το δυνατόν μικρότερη ηλικία. Όμως στην κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το κράτος στις μέρες μας, που αδυνατεί να αντεπεξέλθει σε άλλα, βασικότερα, καθήκοντά του, αυτό φαντάζει μακρινό όνειρο.
Εδώ έρχεται ο ρόλος του Μανώλη Ηλιόπουλου, αρχιτέκτονα, εικονογράφου και τοιχογράφου που ασχολείται με τη street art από το 1999, και της Νάντιας Στασινού, γραφίστριας και character designer. Οι δυο τους είναι πίσω από το Imaginary Rooms, ένα μικρό, δημιουργικό στούντιο με αυξημένη κοινωνική ευαισθησία, το οποίο έχει φτιάξει ένα διαδραστικό εργαστήρι ζωγραφικής, ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα εγκεκριμένο από το υπουργείο Παιδείας για μαθητές της Ε' και ΣΤ' τάξης του Δημοτικού, που διερευνά της ικανότητες και δεξιότητες των παιδιών μέσα από παραδείγματα σύγχρονων street artists.
Χρησιμοποιούν, με λίγα λόγια, το γκράφιτι για να εμπνεύσουν τους μαθητές και να τους «ξεκλειδώσουν» δημιουργικά και εκφραστικά. Oδηγούν τα μικρά παιδιά να αντιληφθούν ότι η τέχνη είναι η διαδικασία εσωτερικής αναζήτησης που σε βοηθά να αντιληφθείς τι θες, τι δεν θες, τι µπορείς και τι δεν µπορείς. «Επιθυµητός στόχος του εργαστηρίου είναι να σχηµατοποιηθεί περισσότερο η βάση για ανθρώπους οι οποίοι οδεύουν στη σωστή κατεύθυνση από νωρίς, δηµιουργώντας µια σύγχρονη δηµιουργική, παραγωγική, χαρούµενη και υγιή κοινωνία» μας λένε οι ίδιοι. Ο στόχος πίσω από το εργαστήρι είναι η ενδυνάµωση της καλλιτεχνικής αυτοπεποίθησης. «Πιο συγκεκριμένα, επιθυμούμε οι μαθητές να έρθουν σε µια πρώτη επαφή µε την Ιστορία της Τέχνης, να γνωρίσουν µια πληθώρα άγνωστων δηµιουργικών επαγγελµάτων, να αντιληφθούν πώς η έκφραση µπορεί να εφαρµοστεί πρακτικά και να έχει λειτουργική υπόσταση, να παροτρυνθούν ώστε να οξύνουν την παραγωγικότητά τους µέσα από την τέχνη σαν παιχνίδι, να αποκτήσουν αυτογνωσία και να προσανατολιστούν επαγγελµατικά από νεαρή ηλικία, κάτι πολύ σηµαντικό και ταυτόχρονα παραµεληµένο από τη σύγχρονη κοινωνία. Να µάθουν να φτιάχνουν το portfolio τους, να το µοιράζονται µε µεγαλύτερους και να το βελτιώνουν. Τέλος, το πιο σημαντικό είναι να µάθουν να αγαπάνε τον εαυτό τους και, κατά συνέπεια, την κοινωνία και το περιβάλλον». Ίσως τα ιδανικά εφόδια για τους αυριανούς, υπεύθυνους καλλιτέχνες της street art.
