#3 Ούτε σε αυτή την περίπτωση βλέπω με ποιόν τρόπο η τύποις απάντηση απαντάει στην ερώτηση που θέτεις.Για να τους έχεις όλους "ευτυχισμένους", θα πρέπει να σταματήσεις να είσαι "ευτυχισμένη" εσύ. Οπότε, διαλέγεις και παίρνεις ποιανού η "ευτυχία" θα είναι προτεραιότητά σου. Και ποιές προτεραιότητες αντέχεις να σεβαστείς ή να παραγκωνίσεις κατά περίπτωση. Στην δική σου, πχ. : Aντέχεις οικονομικά/επαγγελματικά/προσωπικά(η δουλειά είναι δημιουργία άρα διαδραματίζει και ψυχολογικό ρόλο) να μην κάνεις την συγκεκριμένη καλή δουλειά που σου προέκυψε, μόνο και μόνο για να λειάνεις την (μικρή; εγωιστική; ουσιαστική;) ανησυχία του συντρόφου σου; Γιατί αν η απάντηση είναι όχι, αυτομάτως αχρηστεύονται τα διλήμματα και οι προβληματισμοί αναφορικά με το θέμα. Και τότε τα προβλήματα που ενδέχεται να ανακύψουν από εκεί και στο εξής με το αγόρι σου, θα τα αντιμετωπίσεις ξέχωρα με τη δουλειά σου. Αφού εν τοιαύτη περιπτώσει δεν θα έχεις την πολυτέλεια να κάνεις κάτι διαφορετικό, θα θέσεις θέσφατα στον τομέα 'δουλειά'. Από εκεί και πέρα, το τί θα κάνει με αυτό το αγόρι σου είναι δικό του θέμα, και δικό σου να αξιολογήσεις την όποια αντίδρασή του. Όπως προείπα, το ανωτέρω αποτελεί ένα παράδειγμα μόνο σχετικά με το πώς θέτουμε προτεραιότητες. Δεν έχω πρόθεση ούτε κανένα ενδιαφέρον να προδικάσω τις δικές σου.Αλήθεια, ο "μεγάλος έρωτας" έπαψε όλωσδιόλου μέσα σου; Γιατί εντάξει, εγώ δεν την πάω μία την Α, μπα - είναι σαφές - αλλά δεν το ξεκαθαρίζεις και εντελώς, με αποτέλεσμα να της δίνεις ένα μικρό (χμ, ας πούμε εύλογο) περιθώριο να αρπάξει την ευκαιρία να λοξοδρομήσει σε γενικότητες, αποφεύγοντας να τοποθετηθεί επί της ουσίας - και άλλο που δεν ήθελε. Όμως του στραβού το δίκιο, δεν παύει να είναι δίκιο. Ελπίζω ο λόγος που δεν το αποσαφηνίζεις πράγμα που θα στερούσε επί της παρούσης τη δυνατότητα κάθε πιθανής ή απίθανης παρανόησης να είναι πως το θεωρείς αυτονόητο για εσένα και άρα σου καθίσταται τόσο αδιάφορο που δεν πέρασε ούτε ως φευγαλέα σκέψη από το νου σου να το θίξεις στο γράμμα.
