Συμφωνώ κι εγώ ότι κάποιοι άνθρωποι παλεύουν με όποιο τρόπο μπορούν και άλλοι πάνε απλά...στη εύκολη λύση. Όταν μου ανακοίνωσαν ότι διακόπτουν τη συνεργασία τους μαζί μου στην 1η μου δουλειά σαν επιστημονικός συνεργάτης στο πανεπιστήμιο που σπούδασα, αρχικά πανικοβλήθηκα πώς θα συνέχιζα να μένω στην πόλη αυτή και να πληρώνω νοίκι κλπ. 23 χρονών ήμουνα δηλ πολύ μικρή, και είχα ήδη πτυχία και προϋπηρεσία.Δεν διαννοήθηκα ότι θα φορτωθώ στους γονείς μου, παρά σκέφτηκα γρήγορα και έξυπνα, ή μου ήρθε θεία φώτιση δεν ξέρω: απευθύνθηκα σε μια σχολή υπολογιστών και ρώτησα αν χρειάζονται καθηγητές. Ε αυτό ήταν! Τρελάθηκα στα μαθήματα, ομαδικά και ιδιαίτερα, παιδιά, ενήλικες, πιστοποιήσεις, ότι θες. Εννοείται πως παράλληλα έψαχνα για δουλειά στο αντικείμενό μου, και βρήκα, και θέση στο καλύτερο μεταπτυχιακό της χώρας για την απόμενη χρονιά. Κατάφερα όμως να διαχειριστώ τη μετάβαση βγάζοντας δικά μου λεφτά και μάλιστα αρκετά, και μαθαίνοντας κάτι καινούργιο.Όντως αυτά έγιναν πριν 10 χρόνια αλλά το "προ κρίσης" εδώ δεν είναι επιχείρημα, γιατί σημαίνει πως λόγω σχετικής ευημερίας της χώρας και οι γονείς μου είχαν κάποιο περιθώριο να "με ζήσουν" μέχρι να ξαναβρώ δουλειά στην πόλη που ζούσα, ή να με στείλουν για μάστερ έξω, και φυσικά εξυπακούεται να με δεχτούν πίσω στο σπίτι στην Αθήνα.
