Εξαιρετική συνέντευξη. απλή και αποκαλυπτικά αληθινή. Είναι σαν συζήτηση στο διπλανό τραπέζι. Υπάρχουν στιγμές που τις θυμάσαι όταν ήσουν μικρό παιδί και έχουν μείνει αξέχαστες. Στο σημείο που η Χάρις λέει ότι έχει πάθος με τον ρυθμό μου θύμισε μια παρουσία της σε έναν μικρό και άμεσο χώρο να τραγουδά με τον Μπαγιαντέρα.Η νεαρή τότε Αλεξίου με ψηλές κόκκινες μπότες να στριφογυρίζει στο τραγούδι πάνω στο πρόχειρο ξύλινο παλκοσένικο και ο γερο-τροβαδούρος καθηλωμένος στην καρέκλα του να τραγουδάει μαζί της, να χαμογελάει και να την ενθαρρύνει να χτυπάει την μπότα πιο δυνατά, μια που η φωνή και ο χορός της έδιναν κέφι και φως στην ταλαιπωρημένη του καρδιά.