Θυμάμαι πως, πριν από πολλά χρόνια, ελλείψει χώρων στάθμευσης για τα δίκυκλα, είχα παρκάρει, καταβάλλοντας αρκετή προσπάθεια, τη μοτοσυκλέτα μου στην Πανεπιστημίου, κολλητά στα κάγκελα και ανάμεσα σε δύο εμπόδια για τους πεζούς (αν θυμάμαι καλά πλάτη τηλεφωνικού θαλάμου και κουτί του ΟΤΕ ή κολόνα). Με αυτόν τον τρόπο δεν ενοχλούσα καθόλου τους πεζούς που κινούνταν στο φαρδύ πεζοδρόμιο της λεωφόρου. Σε λίγο, ένας συμπαθέστατος τροχαίος μου ζήτησε να πάρω την μοτοσυκλέτα από εκεί γιατί είχαν διαταγή να γράψουν όλα τα μηχανάκια που χαλούσαν την εικόνα της λεωφόρου. Μου πρότεινε να παρκάρω την μοτοσυκλέτα στα στενάκια, για παράδειγμα στη Μπενάκη. Του εξήγησα ότι εκεί το πεζοδρόμιο είναι σχεδόν ένα μέτρο και θα μπλοκάριζα την κίνηση των πεζών, ενώ εκεί που πάρκαρα δεν ενοχλούσε κανέναν. Η απάντησή του ήταν οι ανώτεροι νοιάζονται μόνο για τη φιγούρα και ότι είχα να διαλέξω ανάμεσα σε κλήση ή στον σεβασμό των πεζών. Δεδομένου ότι οι απειροελάχιστες -και μονίμως πιασμένες- νόμιμες θέσεις παρκαρίσματος μοτοσυκλετών βρίσκονταν στην Ιπποκράτους και στην Βουλής, δεν είναι δύσκολο να φανταστείτε τι υπερίσχυσε....