Το ονειρευόμουνα να γίνω καπετάνιος από μικρό παιδί

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Ο καπετάν Μιχάλης παλεύει με τα κύματα όλη του τη ζωή και του αρκεί ένα «ευχαριστώ»

Η νότια πλευρά της Ικαρίας, αυτή που εκτείνεται από το γραφικό Καρκινάγρι μέχρι το μικρό χωριό της Τραπάλου, τις δυσπρόσιτες Σεϋχέλλες και τον Άγιο Κήρυκο, είναι το πιο τραχύ κομμάτι του νησιού. Απόκρημνοι βράχοι και χαμηλή βλάστηση φλερτάρουν με το γαλάζιο του ορίζοντα σχεδόν όσο φτάνει το μάτι του ανθρώπου. Ίσως και να φτιάχτηκε έτσι από την αρχή για να ταιριάζει με την εικόνα των άγριων κυμάτων που μαστιγώνουν συχνά τις ακτές της.

Όσοι έχουν κολυμπήσει στα νερά του Ικάριου Πελάγους ξέρουν ότι είναι αδάμαστο, απρόβλεπτο. Μοιάζει, κατά έναν τρόπο, με το ταμπεραμέντο των ντόπιων που σε προειδοποιούν συχνά να προσέχεις τα καπρίτσια της θάλασσάς τους, να μην υποτιμάς τη δύναμή της. «Τη θάλασσα πρέπει να μάθεις να τη σέβεσαι. Εγώ το έμαθα αυτό από τον παππού και τον πατέρα μου. Έμαθα να τη σέβομαι, όχι όμως να τη φοβάμαι. Όταν κουμαντάρεις σκάφος εδώ, βρίσκεσαι σε διαρκή πίεση, αλλά πρέπει να παραμείνεις συγκεντρωμένος γιατί το παραμικρό λάθος κοστίζει» λέει ο καπετάν Μιχάλης που εδώ και 27 χρόνια κάνει το δρομολόγιο της άγονης γραμμής Καρκινάγρι - Τραπάλου - Μαγγανίτης - Άγιος Κήρυκος, τρεις φορές την εβδομάδα, χειμώνα-καλοκαίρι, κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες.

Το δρομολόγιο του καπετάν Μιχάλη ή καπετάν «στρωμάτσα», όπως τον φωνάζουν όσοι τον ξέρουν καλά (σ.σ. «στρωμάτσα» λέγεται το παράβλημα που τοποθετείται συνήθως στα πλευρά του πλοίου για να το προφυλάσσει από συγκρούσεις με άλλα πλοία ή την προκυμαία), είναι πολλές φορές ο μοναδικός τρόπος που έχουν οι άνθρωποι στα χωριά της νότιας Ικαρίας για να πάνε στο νοσοκομείο, να κάνουν τις δουλειές τους, να παραλαμβάνουν φάρμακα, δέματα ή άλλα είδη πρώτης ανάγκης.

Γι' αυτούς ο Μιχάλης και το πλοίο του, η «Παναγιά», είναι απαραίτητα ακόμη και για την επιβίωσή τους. «Πολλές φορές πρέπει να εξυπηρετώ ανήμπορους γέροντες ή αρρώστους που δεν έχουν τη δύναμη ή και τα χρήματα για να πάνε μέχρι τον Άγιο Κήρυκο. Τους μεταφέρω δέματα, φάρμακα, φακέλους στην τράπεζα ή στην εφορία, ό,τι χρειάζονται» εξηγεί και ομολογεί ότι του φτάνει για πληρωμή έστω και μια καλή κουβέντα. «Αυτό το "σ' ευχαριστώ, Μιχάλη" που μου λένε τα γεροντάκια είναι η πληρωμή μου» λέει και σχεδόν ταυτόχρονα ένα αμυδρό χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπό του.

Στη δική του δουλειά δεν υπάρχουν διαλείμματα και αργίες. Πάντα κάποιος εξαρτάται απ' αυτόν, κάτι περιμένει. Δεν γίνεται ν' απουσιάσει από το δρομολόγιο, ακόμη και όταν δεν αισθάνεται καλά. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. «Μου 'χει τύχει πάμπολλες φορές να μπω στο πλοίο και να νιώθω χάλια από κούραση, ναυτία ή να έχω πονοκέφαλο. Αλλά πρέπει να είμαι εκεί. Είτε είμαι καλά είτε όχι, κάθομαι στη γέφυρα και μαζί με το τιμόνι μου βαστάω και τον πόνο μου».

Όμως, τα τακτικά δρομολόγια μέχρι τον Άγιο Κήρυκο μέσα από φουρτουνιασμένη θάλασσα δεν είναι το μοναδικό δύσκολο κομμάτι της δουλειάς. Έχει χρειαστεί πολλές φορές να μεταφέρει με το πλοίο του βαριά τραυματισμένους, να κάνει διακομιδές ασθενών από νησί σε νησί επειδή δεν υπήρχαν άλλα μέσα, ακόμη και να βοηθήσει τους συντοπίτες του σε περιπτώσεις φυσικών καταστροφών, όπως στην κατολίσθηση του 2010 στο Καρκινάγρι.

Παρά τους κινδύνους και τις δυσκολίες που έχει η δουλειά του, ο καπετάν Μιχάλης αγαπάει τη θάλασσα. Άλλωστε κάνει αυτό που ονειρευόταν από μικρό παιδί. Και όπως συμβαίνει με εκείνους τους ανθρώπους που ξέρουν ν' αγαπούν πραγματικά και άνευ όρων, έτσι και αυτός έχει μάθει πια ότι θα παίρνει από τη θάλασσα λιγότερα απ' όσα της δίνει. Αν όμως είχε αυτιά και μπορούσε να τον ακούσει, θα της έλεγε «ότι είναι η μεγαλύτερή μου καψούρα».