Κατά καιρούς έχουν κυκλοφορήσει διάφορες συλλογές του Γιώργου Νταλάρα σε μία προσπάθεια εκ μέρους των εταιρειών για ανακύκλωση ενός υλικού που αγαπήθηκε και που έφερε τον τραγουδιστή στην πρώτη γραμμή.
Σήμερα, από τη MINOS EMI, την εταιρεία που ανέδειξε τον Νταλάρα, αλλά και που θησαύρισε από τον ίδιο (αυτή είναι η αλήθεια) τα τελευταία 40 χρόνια, κυκλοφορεί μία καλόγουστη κασετίνα με τέσσερα CD: Τραγούδια άλλων εταιρειών ως επί το πλείστον, αφού πρόκειται για τις συμμετοχές του Νταλάρα σε δουλειές συναδέλφων του.
Το καλόγουστον της υπόθεσης έγκειται κατ' αρχάς στο εξώφυλλο της έκδοσης: Λεπτομέρεια από ένα ινδικό μπατίκ και, μέσα, ένα booklet με τα credits των ηχογραφήσεων και με ένα εισαγωγικό σημείωμα του τραγουδιστή.
Η πιο παλιά ηχογράφηση είναι αυτή που κλείνει το δεύτερο CD. Έρχεται από τα 1969 και το άλμπουμ ''Συνάντηση'', όπου ο Νταλάρας ερμήνευσε τη ''Σιωπή'' σε μουσική Άγγελου Σέμπου και στίχους Κώστα Κινδύνη. Ομοίως, τα πιο πρόσφατα τραγούδια που βρίσκονται στο τέταρτο CD είναι η ''Εικόνα Αχειροποίητη'', μελοποίηση του Ανδρέα Κατσιγιάννη της Εστουδιαντίνας Νέας Ιωνίας Μαγνησίας στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και τα ''Παιδιά ενός κατώτερου θεού'' των Λάκη Ορφανίδη - Πάρη Μήτσου, αμφότερα του 2013. Ενδιαμέσως, απουσιάζουν κάποια κομμάτια, σαν τον ''Πρίγκηπα'' - συμμετοχή του Νταλάρα στην ''Τρίτη Πόρτα'' της Λένας Πλάτωνος και του Θόδωρου Ποάλα από το 2000. Το 2014, τέλος, ''εκπροσωπείται'' από τον Νταλάρα κυρίως με τις καινούργιες επεξεργασίες και μίξεις παλαιότερων ηχογραφήσεων του.
Πού μπορούσε να τα βρει μέχρι πρότινος τα συγκεκριμένα τραγούδια ο ακροατής που είχε μείνει στον Νταλάρα του ΄90; Πουθενά μάλλον, γι'αυτό νομίζω πως ''Οι Συμμετοχές'' του, στον ερχομό του 2015, την έχουν την αξία τους!
Αυτό που προξενεί εντύπωση, έτσι όπως έχουν κατανεμηθεί τα τραγούδια στα τέσσερα CD, είναι η συνειδητοποίηση των αλλαγών που επήλθαν στο λεγόμενο έντεχνο - λαϊκό τραγούδι. Διότι, αφενός ακούει κανείς μεγάλα τραγούδια με τη φωνή του Νταλάρα (από το ''Τι πάθος'' του Δημήτρη Λάγιου και το ''Ταξίδι στα Κύθηρα'' της Ελένης Καραΐνδρου μέχρι ''Τα βεγγαλικά σου μάτια'' των Στάμου Σέμση - Μιχάλη Μπουρμπούλη και τις συμμετοχές του στις ''Γραμμές των Οριζόντων'' των Νίκου Καββαδία - Θάνου Μικρούτσικου), αφετέρου όμως τη μερίδα του λέοντος καταλαμβάνουν κομμάτια νεότερων δημιουργών που δεν ευτύχησαν της αποδοχής των προαναφερόμενων για διάφορους λόγους που δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε με ακρίβεια.
Η κασετίνα αυτή μου θύμισε ένα φαινόμενο που είχε παρατηρηθεί με τον Γιώργο Νταλάρα και το περιοδικό ''Δίφωνο'': Στα πρώτα χρόνια κυκλοφορίας του περιοδικού, τότε που τα premium CD ήταν ακόμη νέα συνθήκη, το τεύχος μαζί με μία συλλογή με τραγούδια του Νταλάρα - νομίζω το 1997 ήτανε -, είχε πουλήσει 120.000 αντίτυπα, νούμερο παρανοϊκό για τα σημερινά δεδομένα. Μία δεκαετία μετά, επί των ημερών της καλής δημοσιογράφου Στέλλας Βλαχογιάννη στη διεύθυνση του ''Διφώνου'', πάλι μία συλλογή με τραγούδια του Νταλάρα μετά βίας ξεπέρασε τα 12.000 τεύχη! Τι είχε αλλάξει, λοιπόν, μέσα σε μία δεκαετία και οι πωλήσεις του Νταλάρα (διότι περί αυτού επρόκειτο) έπεσαν τόσο πολύ;
Η επέλαση του διαδικτύου; Η εμφάνιση νέων καλλιτεχνών, συγκροτημάτων κλπ μαζί με την προώθηση τους από τα ραδιόφωνα; Το λαϊκό τραγούδι αυτό καθ'αυτό που ως ξέφραγο αμπέλι - όπως μου το χαρακτήρισε ευφυώς κάποτε η Δήμητρα Γαλάνη - είχε μαζέψει στις τάξεις του αμφιβόλου ποιότητας ''καλλιτέχνες''; Οι δραματικές μειώσεις των budgets των εταιρειών που έστειλαν σπουδαίους τραγουδιστές να δουλεύουν σε home studios πια; Ο κορεσμός του ''νέου'' έντεχνου που κυριάρχησε καθ'όλη τη δεκαετία του 1990; Ή μήπως ο ευτελισμός του δισκογραφικού προϊόντος που κρεμάστηκε στα περίπτερα και στην περίπτωση αρκετών άμουσων ή εν πάση περιπτώσει άσχετων ακροατών, έγνε...σουβέρ για το ουισκάκι τους;
Γιατί, οφείλουμε να το πούμε κι αυτό, ο Νταλάρας δεν άλλαξε καθόλου σε ότι αφορά τουλάχιστον την επαγγελματική ευσυνειδησία και την όρεξη του να λέει καλά τραγούδια. Επειδή μιλάω εκ των έσω επίσης - θα μου επιτρέψετε -, είναι σχεδόν τραγελαφικό για την ιστορία αυτού του τόπου, που παράγει μαζικά ποιοτικό τραγούδι, να έχει γράψει αυτή τη στιγμή ο Νταλάρας καινούργια τραγούδια σε μουσική Στέλιου Βαμβακάρη σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη και να μη μπορούν να τα εκδώσουν! Εδώ θα πει κάποιος ''ε, ας τα βγάλουν μόνοι τους'' κι εγώ θα απαντήσω ότι δεν συνάδει με την πορεία κανενός από τους μεγάλους αυτούς δημιουργούς να δρουν καλλιτεχνικά σαν πρωτοεμφανιζόμενοι. Και την ίδια στιγμή να λουζόμαστε κυριολεκτικά δίσκους που η μοίρα τους θά'ναι τα συρτάρια, για να μην πω τα μικρομάγαζα στο Μοναστηράκι.
Αυτές τις σκέψεις κάνω, ακούγοντας την καινούργια περιποιημένη συλλογή του Γιώργου Νταλάρα, η οποία μου δίνει την ευκαιρία να ανακαλύψω ορισμένα εξαιρετικά απ' όλες τις απόψεις κομμάτια, σαν τη μελοποίηση του μπουζουξή και συνθέτη Νίκου Καρανικόλα (1929 - 2003) στο ''Νυχτερινό ΙΙ'' του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, το κινηματογραφικό ''Ζεϊμπέκικο του Νότου'' των Κύπριων Βάσου Αργυρίδη - Ανδρέα Πάντζη ή το ''Φίλτρο'' των Μιχάλη Κουμπιού - Άλκη Αλκαίου.
Που μπορούσε να τα βρει μέχρι πρότινος τα συγκεκριμένα τραγούδια ο ακροατής που είχε μείνει στον Νταλάρα του ΄90; Πουθενά μάλλον, γι'αυτό νομίζω πως ''Οι Συμμετοχές'' του, στον ερχομό του 2015, την έχουν την αξία τους!
σχόλια