Ο οδυνηρός παράδεισος της Λουσία Μπερλίν

Ο οδυνηρός παράδεισος της Λουσία Μπερλίν Facebook Twitter
Στην Αμερική την ανακάλυψαν μια δεκαετία μετά τον θάνατό της, βρίσκοντας στις ιστορίες της όλο τον λεκτικό πλούτο αλλά και τον πόνο που για καιρό ήταν κρυμμένα σαν τα πολύτιμα ορυκτά στα μεταλλωρυχεία όπου δούλευε ο πατέρας της.
0

ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΝ η Λουσία Μπερλίν ήταν «το καλύτερα φυλαγμένο μυστικό», όπως έλεγαν γι’ αυτήν οι Αμερικανοί, είναι όμως η απόδειξη ότι μια κατεστραμμένη ζωή δεν μπορεί να διαλύσει έναν μύθο. Φεύγοντας στα εξήντα οχτώ της χρόνια, το 2004, από τη ζωή νικημένη από τον αλκοολισμό και τον καρκίνο και χωρίς να έχει προλάβει να δει τις ιστορίες της να δοξάζονται όπως τους αρμόζει, η κορυφαία πλην όμως για χρόνια λησμονημένη Αμερικανίδα συγγραφέας άφησε πίσω της άπειρα όμορφα κείμενα, τέσσερα παιδιά, βιωμένες εμπειρίες που θα αρκούσαν να γεμίσουν αμέτρητες σελίδες και ένα λαμπερό κεφάλαιο στην αμερικανική διηγηματογραφία.

Οι προτάσεις της έχουν την έξαρση της ανυπεράσπιστης καρδιάς που είχε ανάγκη να δημιουργήσει έναν λογοτεχνικό κόσμο για να του αφεθεί χωρίς επιφυλάξεις και την απίστευτη μέριμνα και αγάπη μιας συγγραφέως που ήξερε να μετριάζει την οδύνη μέσα από περιγραφές τόσο υπόγειες, ώστε να αποτυπώνονται σαν νανούρισμα, σαν προσευχή.

Η Μπερλίν έγραφε σαν να ανασαίνει, ενσωματώνοντας στις ιστορίες της όλες τις σκόρπιες εμπειρίες από τα αμέτρητα ταξίδια της, τους άπειρους έρωτες και τους τρεις γάμους, τις εξαρτήσεις από το αλκοόλ, την αρρώστια, την απελπισία αλλά και την αστείρευτη ομορφιά. Και αυτή τελικά είναι που φαίνεται να λυτρώνει και σώζει, κρυμμένη είτε στο μικρό κίτρινο λουλούδι αρόμο, με το οποίο ξεκινάει η ιστορία της «Αντάτο», είτε στα ποιήματα που διαβάζουν οι κακοποιημένες έφηβες ηρωίδες της δίπλα στο τζάκι, είτε στις όμορφες τριανταφυλλιές που φυτρώνουν δίπλα σε γεμάτα ποντίκια κατεστραμμένα σπίτια σαν αυτά όπου έζησε μικρή, ακροβατώντας μεταξύ του αμέτρητου θάμβους της πλέον όμορφης εικόνας ‒ακριβώς όσο ωραία υπήρξε και η ίδια‒ και του πιο οδυνηρού τραύματος, όπως αυτό της σεξουαλικής κακοποίησης που βίωσε σε παιδική ηλικία από τον παππού της.

Η δύναμη των λέξεων αλλά και η μαγεία του Χόλιγουντ, που είχε αρχίσει να κυριαρχεί στις συνειδήσεις, επιβάλλοντας τους δικούς του μύθους στη γεμάτη τραύματα, πολέμους και οικογενειακή βία πραγματικότητα του αμερικανικού Νότου αλλά και πέρα από τα σύνορα, διαφαίνεται με τον πιο παραστατικό τρόπο στις ιστορίες της.

Όλα αυτά ενσωματώνονται στις ιστορίες της άρτια, με υπόκωφο τρόπο, χωρίς εξάρσεις, στο ύφος του Τσέχοφ που δεν σταματούσε να διαβάζει μέχρι τέλους, σαν τους απέριττους στίχους του αγαπημένου της Γουίλιαμ Κάρλος Γουίλιαμς ή σαν τις κινηματογραφικές σκηνές από τις αμερικανικές ταινίες οι οποίες εγκιβωτίζονται με περισσή ακρίβεια στο «Βράδυ στον Παράδεισο».

Πανέμορφη, ανεξάρτητη, ασυμβίβαστη, οριακή, η Λουσία Μπερλίν ήταν «πάνω απ’ όλα μια μάγισσα του ήχου και του ρυθμού», όπως έγραφε χαρακτηριστικά γι’ αυτήν η «Los Angeles Review of Books». Στην Αμερική την ανακάλυψαν μια δεκαετία μετά τον θάνατό της, βρίσκοντας στις ιστορίες της όλο τον λεκτικό πλούτο αλλά και τον πόνο που για καιρό ήταν κρυμμένα σαν τα πολύτιμα ορυκτά στα μεταλλωρυχεία όπου δούλευε ο πατέρας της.

Στην Ελλάδα είχαμε την τύχη να δούμε να κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Στερέωμα δύο συλλογές με διηγήματά της, πρώτα οι γοητευτικά οδυνηρές Οδηγίες για οικιακές βοηθούς και πρόσφατα το Βράδυ στον Παράδεισο ‒ και οι δύο εξαιρετικά μεταφρασμένες από την Κατερίνα Σχινά.

berlin paradise
KANTE KΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΑΓΟΡΑΣΕΤΕ: Λουσία Μπερλίν, Βράδυ στον Παράδεισο - Ακόμα λίγες ιστορίες, Μτφρ.: Κατερίνα Σχινά, Εκδόσεις Στερέωμα 

«Η Λουσία Μπερλίν δεν είναι μόνο μια θαρραλέα χρονογράφος της αχανούς και άγνωστης Αμερικής, δεν είναι μόνο μια συγγραφέας με εκρηκτική, ολοζώντανη γλώσσα. Είναι επίσης και μια διακριτά γυναικεία φωνή, μια τραχιά Μαρλέν Ντίτριχ», έγραφαν με περισσή ακρίβεια γι’ αυτήν οι «New York Times», περιγράφοντας τον ανυπέρβλητο συνδυασμό εκρηκτικού ταλέντου και φυσικής ομορφιάς.

Γεννημένη στην Αλάσκα, λόγω της εργασίας του πατέρα της άλλαζε διαρκώς περιοχές (Ελ Πάσο, Αριζόνα, Αϊντάχο, Μοντάνα) και να μεγάλωσε στο προνομιακό περιβάλλον της ελίτ του Σαντιάγο της Χιλής, διαβάζοντας επαναστατικά κείμενα και απολαμβάνοντας βόλτες με ακριβά αυτοκίνητα.

Οι επιβλητικές Άνδεις που σφράγισαν το βλέμμα της, οι μυρωδιές των αεροδρομίων και η ποικιλία του κόσμου που γνώριζε σε κάθε της μετάβαση περιγράφονται με τον πλέον ανάγλυφο τρόπο στο «Δρομολόγιο», όπως και η οδυνηρά βιωμένη μοναξιά που την έκανε να νιώθει σαν την ηρωίδα της, την Τάινι, η οποία προτιμούσε να περνάει ώρες στη στέγη του σπιτιού πίνοντας μπέρμπον, στο «Χριστούγεννα. Τέξας, 1956».

Η δύναμη των λέξεων αλλά και η μαγεία του Χόλιγουντ, που είχε αρχίσει να κυριαρχεί στις συνειδήσεις, επιβάλλοντας τους δικούς του μύθους στη γεμάτη τραύματα, πολέμους και οικογενειακή βία πραγματικότητα του αμερικανικού Νότου αλλά και πέρα από τα σύνορα, διαφαίνεται με τον πιο παραστατικό τρόπο στις ιστορίες της και ειδικά στο «Βράδυ στο παράδεισο», που μπορεί να μην είναι το πιο δυνατό διήγημά της, αλλά φέρνει κοντά τους διάσημους της εποχής με τους αφανείς καθημερινούς ανθρώπους.

Άλλωστε, η ίδια άφηνε στις ιστορίες της ήρωες του σινεμά ή των σίριαλ να διεισδύουν σε ανεπαίσθητες στιγμές της καθημερινότητας και να πασπαλίζουν με ψεύτικη χρυσόσκονη τα διαλυμένα είδωλα και τα κατεστραμμένα σπίτια, ξέροντας ακριβώς ότι όλα όσα γράφονται και λέγονται στο μυθιστόρημα πρέπει πρωτίστως να είναι αληθινά. Άλλωστε, όλα βιώνονται με υπόκωφη και υπόγεια ένταση, καθώς οι προσευχές, τα ποιήματα και οι αναφορές στη Βίβλο που επικαλούνται οι κακοποιημένες έφηβες ηρωίδες της, όπως και η ίδια, καλύπτονται πάντα από τον εκκωφαντικό ήχο των ραδιοφώνων και των τηλεοράσεων ή από τις φωνές των επιβλητικών ανδρών.

Έτσι ο έρωτας γίνεται κομμάτια όταν θερίζεται στον μύλο της οικογένειας και ο πόνος θάβεται από τα ίδια τα γεγονότα, τη μαζικότητα των πολέμων, την καθημερινότητα που ισοπεδώνει τα πάντα κάτω από την αλλοτριωτική της δίνη, κάνοντας τους ανθρώπους να μην επικοινωνούν ούτε στα ελάχιστο: «Υπάρχουν πράγματα για τα οποία οι άνθρωποι δεν μιλάνε. Δεν εννοώ τα δύσκολα, όπως η αγάπη, αλλά αυτά που προκαλούν αμηχανία, όπως το ότι οι κηδείες συχνά είναι διασκεδαστικό θέαμα ή ότι είναι συναρπαστικό να βλέπεις κτίρια να καίγονται».

Ο οδυνηρός παράδεισος της Λουσία Μπερλίν Facebook Twitter
Η Μπερλίν έγραφε σαν να ανασαίνει, ενσωματώνοντας στις ιστορίες της όλες τις σκόρπιες εμπειρίες από τα αμέτρητα ταξίδια της, τους άπειρους έρωτες και τους τρεις γάμους, τις εξαρτήσεις από το αλκοόλ, την αρρώστια, την απελπισία αλλά και την αστείρευτη ομορφιά. Φωτ.: Buddy Berlin / 2018 Literary Estate of Lucia Berlin LP

Η ίδια, πάντως, ως συγγραφέας δεν αφήνει τίποτα ανεκμετάλλευτο, επιτρέποντας να διεισδύσουν στην αφήγησή της στις εξαίσιες «Μουσικές Κοσμηματοθήκες» εικόνες από τα διυλιστήρια, τη μαυρίλα και τις ερημικές εκτάσεις που έζησε από κοντά, στο «Μια μέρα με καταχνιά» τζαζ ήχοι από τη μουσική που έπαιζε ο άντρας της Μπάντι Μπερλίν, στο «Πλίθινο σπίτι με την τσίγκινη στέγη» μνήμες από το σχεδόν κατεστραμμένο σπίτι της γιαγιάς της στο Ελ Πάσο, στη γοτθική ιστορία, όπως την αποκαλεί ειρωνικά, «Αντάντο» αλλά και στο «Μια Μέρα με καταχνιά» τα αμέτρητα διαβάσματα της, από ρωσική λογοτεχνία έως την ποίηση των προτζεκτιβιστών, οι οποίοι άσκησαν μεγάλη επιρροή στο έργο της, στο «Σύζυγοι» η αγάπη της για τους μοντερνιστές Αμερικανούς ζωγράφους, όπως οι Χάουαρντ Σλίτερ, Ρίτσαρντ Ντίμπενκορν και Φραντς Κλάιν, στο «Όταν ανθίζουν οι κερασιές» τα αδιέξοδα και η μοναξιά μιας σκληρά εργαζόμενης μητέρας.

Πάντως, ο πρωτότοκος γιος της Μαρκ Μπερλίν, στον πολύ όμορφο πρόλογό του στο «Βράδυ στον Παράδεισο», τη θυμάται να αλλάζει περιοχή κάθε εννιά μήνες, να χορεύει ασταμάτητα, να στρίβει τσιγαριλίκια, να πίνει, να διαβάζει και να γράφει όσο καμία άλλη και, παρ’ όλα αυτά, να τα καταφέρνει καλά.

«Η αγαπημένη μου ανάμνηση είναι ένα ηλιοβασίλεμα στη Γιελάπα: ο ήλιος έκανε το σαξόφωνο του Μπάντι Μπερλίν ν’ αστράφτει, το μπίμπομπ και ο καπνός από τα ξύλα στροβιλίζονταν στην ατμόσφαιρα, η μαμά μαγείρευε το βραδινό μας σ’ ένα comal, ενώ το πρόσωπό της ακτινοβολούσε μέσα στο κοραλλί φως, τα φλαμίνγκο ψάρευαν με τα πόδια τους σε διάταση στη λιμνοθάλασσα στο βάθος, ο ήχος των κυμάτων χάιδευε τ’ αυτιά μας, οι βάτραχοι αναπηδούσαν, το τραχύ δάπεδο από άμμο τριζοβολούσε κάτω από τα πόδια μας κι εμείς διαβάζαμε το μάθημά μας στο φως της λάμπας, με υπόκρουση έναν γρατζουνισμένο δίσκο της Μπίλι Χόλιντεϊ», αναφέρει με τη συγγραφική δεινότητα που κληρονόμησε από τη μαμά του.

Άλλωστε, ήξερε καλά, σαν κι εκείνη, να είναι πιστός στη μαθητεία των αισθημάτων που αναζητάς πάντα με το βλέμμα μέσα από το παιχνίδι και μαγεία της ομορφιάς. Όπως έγραφε χαρακτηριστικά η ίδια: «Θεέ μου, να βλέπω μόνο ό,τι είναι όμορφο». Τα κατάφερε απόλυτα και γι’ αυτό της οφείλουμε πολλά.

ΑΓΟΡΑΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η Λουσία Μπερλίν δεν είναι πια το «καλύτερα φυλαγμένο μυστικό» της αμερικανικής διηγηματογραφίας

Βιβλίο / Η Λουσία Μπερλίν δεν είναι πια το «καλύτερα φυλαγμένο μυστικό» της αμερικανικής διηγηματογραφίας

Για πρώτη φορά κυκλοφορούν οι ιστορίες της και στα ελληνικά, ενώ η cult γύρω από τη συγγραφέα γιγαντώνεται, δεκαπέντε σχεδόν χρόνια μετά τον θάνατό της
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Βιβλίο / Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Με αφορμή το τελευταίο του μυθιστόρημα «Ο θάνατος του συγγραφέα» ο δημοσιογράφος μιλά για την τεχνητή νοημοσύνη, την εικονική πραγματικότητα και την υπαρξιακή διάσταση της τεχνολογίας.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Βιβλίο / Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Η Σανόρα Μπαρμπ είχε περάσει πολύ καιρό στους καταυλισμούς των προσφύγων από την Οκλαχόμα που είχαν πληγεί από την Μεγάλη Ύφεση και την ξηρασία, προκειμένου να γράψει το μυθιστόρημά της. Έκανε όμως το λάθος να δείξει την έρευνά της στον διάσημο συγγραφέα, ο οποίος την πρόλαβε.
THE LIFO TEAM
Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι σπουδαιότερες μορφές του 19ου αιώνα

Βιβλίο / Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι παρεξηγημένοι του 19ου αιώνα

Το βιβλίο του Γερμανού θεωρητικού και πανεπιστημιακού Χέρφριντ Μίνκλερ αναλαμβάνει να επαναπροσδιορίσει το έργο τους, που άλλαξε τα δεδομένα του αστικού κόσμου από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το κρητικό φαγητό είναι πολιτισμικός πλούτος, κληρονομημένη γνώση, καταστάλαγμα εμπειριών, και πηγή έμπνευσης

Βιβλίο / Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Ο Νίκος Ψιλάκης ερευνά και μελετά την κρητική παράδοση εδώ και τέσσερις δεκαετίες. Τα βιβλία του είναι μνημειώδεις εκδόσεις για το φαγητό, τις λαϊκές τελετουργίες και τα μοναστήρια της Κρήτης που διασώζουν και προωθούν τον ελληνικό πολιτισμό.
M. HULOT
«Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Βιβλίο / «Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Ένα νέο βιβλίο επιχειρεί να καταρρίψει τους μισογυνιστικούς μύθους για τις αυτοκρατορικές γυναίκες της Ρώμης, οι οποίες απεικονίζονται μονίμως ως στρίγγλες, ραδιούργες σκύλες ή λάγνες λύκαινες.
THE LIFO TEAM
Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Βιβλίο / Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Σε όλα τα έργα του πρωταγωνιστούν οι γυναίκες και μια υπόγεια Αθήνα, ενώ ο ίδιος δεν κρίνει τους ήρωές του παρά το αφήνει σε εμάς: Μια κουβέντα με τον χαμηλόφωνο συγγραφέα του «Άχρηστου Δημήτρη» και της «Πλατείας Κλαυθμώνος».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που δεν βλέπεις σχεδόν κανέναν να διαβάζει ένα βιβλίο στο μετρό»   

Βιβλίο / Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που σχεδόν κανείς δεν διαβάζει βιβλίο στο μετρό»   

Η πολυβραβευμένη μεταφράστρια μιλά για την προσωπική της διαδρομή στον χώρο της λογοτεχνίας, για το στοίχημα της καλής μετάφρασης και εξηγεί τι σημαίνει να δουλεύεις πάνω σε κορυφαία έργα του Φλομπέρ, του Καμί, του Μαρκήσιου ντε Σαντ και της Ανί Ερνό. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Βιβλίο / «Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Ο 84χρονος ηθοποιός κοιτάζει προς τα πίσω και βλέπει τα δύσκολα παιδικά χρόνια, την καταθλιπτική μητέρα του, τον Τσέχoφ, τις σχέσεις που δεν έφτασαν ποτέ στον γάμο, τις έντονες αναταράξεις μιας πολυκύμαντης διαδρομής.
THE LIFO TEAM
Πέτρος Τατσόπουλος: «Η οργή σε κάποιες περιπτώσεις επιβάλλεται γιατί είναι απελευθερωτική»

Πέτρος Τατσόπουλος / «Δεν τα έχω με τους πιστούς αλλά με τους απατεώνες ρασοφόρους»

Μια χειμαρρώδης συνέντευξη με τον γνωστό συγγραφέα, δημοσιογράφο, παρουσιαστή και πρώην βουλευτή Πέτρο Τατσόπουλο, με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο «Το παιδί του διαβόλου - Μια αληθινή ιστορία», όπου εστιάζει στη μεγάλη δύναμη της Εκκλησίας στην Ελλάδα, στη διαπλοκή της με την πολιτεία και στις σκοταδιστικές απόψεις που κατά κανόνα πρεσβεύει καθώς και στην ιδιαίτερα επικερδή «μπίζνα» που έχει στηθεί γύρω από ιερά λείψανα, ιερά κειμήλια, «άγιους» γέροντες και «θαύματα» για κάθε χρήση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Μαργκερίτ Ντιράς: Ζωή σαν μυθιστόρημα»

Το Πίσω Ράφι / To βιβλίο για τη Μαργκερίτ Ντιράς που προκάλεσε σάλο στη Γαλλία

Η προσωπικότητα που αναδύθηκε για τη συγγραφέα του «Εραστή» μέσα από το βιβλίο της δημοσιογράφου Λορ Αντλέρ είναι αμφιλεγόμενη, καθώς η πολιτική και προσωπική διαδρομή της εμφανίζουν αρκετά σκοτεινά σημεία.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Εθισμοί, τραγωδίες και ανατριχιαστικές αποκαλύψεις: Τα απομνημονεύματα της Λίζα Μαρί Πρίσλεϊ

Βιβλίο / Εθισμοί, τραγωδίες και ανατριχιαστικές αποκαλύψεις: Τα απομνημονεύματα της Λίζα Μαρί Πρίσλεϊ

Ένα βιβλίο που βασίζεται στη θλίψη και στο πένθος: της Λίζα Μαρί Πρίσλεϊ για τον πατέρα και τον γιο της, αλλά και μιας κόρης –της Ράιλι Κίου που το συνυπογράφει– για τη μητέρα της.
THE LIFO TEAM
Ράτζα Σεχάντε: «Στη Ραμάλα είμαστε περικυκλωμένοι από εξτρεμιστές Ισραηλινούς εποίκους»

Βιβλίο / «Στη Ραμάλα είμαστε περικυκλωμένοι από εξτρεμιστές Ισραηλινούς εποίκους»

Μια κουβέντα με τον έγκριτο Παλαιστίνιο δικηγόρο, συγγραφέα και πολιτικό ακτιβιστή Ράτζα Σεχάντε με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του «Τι φοβάται το Ισραήλ από την Παλαιστίνη;», έναν χρόνο μετά το ξέσπασμα της πιο άγριας ισραηλινο-παλαιστινιακής σύγκρουσης των τελευταίων δεκαετιών.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ