Έστω ότι σε κάποιον άνθρωπο, ας τον πούμε Θανάση, αρέσουν τα μανιτάρια, οι μελιτζάνες, το ψαρονέφρι, οι μπανάνες, η σοκολάτα υγείας, το πεκορίνο, η πεσκανδρίτσα, το γκότζι-μπέρι, τα τορτελίνια, οι αθερίνες και η μαρμελάδα δαμάσκηνο. Φανταστείτε, λοιπόν, ότι ο Θανάσης ξύπνησε μια μέρα σκεπτόμενος ότι ένα πιάτο καμωμένο από τον συνδυασμό τους θα του άρεσε ακόμα περισσότερο, αφού βρίσκει κάθε υλικό χωριστά τόσο λαχταριστό. Και ότι στη συνέχεια τα έριξε όλα μαζί σε ένα τσουκάλι για να βράσουν και άρχισε να τα ανακατεύει μεταξύ τους. Ο Θανάσης θα έπρεπε να καρατομηθεί απλώς επειδή έφερε στον κόσμο αυτό το φρικιαστικό έδεσμα, αλλά έτσι κι αλλιώς η απονομή της δικαιοσύνης θα ερχόταν με την πρώτη μπουκιά.

 

Ε, όπου «Θανάσης» βάλτε το όνομα του πρωτοεμφανιζόμενου Γερμανού δημιουργού Μόριτζ Μορ, αντικαταστήστε τις τροφές με κινηματογραφικά είδη και ιδέες που του αρέσουν και το έδεσμα με το Boy kills world. Μπορεί να αγαπάς το σινεμά δράσης, τα anime, τα arcade games, τη δυστοπική φαντασία, το gore, το meta χιούμορ, την τραγωδία, το μελόδραμα και αρκετές από τις (τουλάχιστον) εκατό ταινίες απ’ όπου αντλεί έμπνευση και ξεπατικώνει ιδέες ο Μορ, αλλά έτσι, δίχως συνοχή, όπως παρατίθενται όλα αυτά, και δίχως μέτρο (και γούστο), όπως είναι δοσμένα, σε πιάνει δυσπεψία από το πρώτο δεκάλεπτο. Κρίμα για τον κόπο του Μπιλ Σκάρσγκαρντ, που πάσχισε πολύ σωματικά, κρίμα για τη Φάμκε Γιάνσεν, που βλέπουμε πια μόνο σε άχαρους ρόλους, κρίμα και για το σινεμά το ίδιο.