Μια σύγχρονη τάση της κριτικής, ιδίως της αμερικανικής, κατά την αποτίμηση προκρίνει το ίδιο το θέμα μιας ταινίας έναντι του τρόπου που ο σκηνοθέτης το διαχειρίζεται, σε βαθμό που πολλοί ταυτίζουν μια αρνητική κριτική με ιδεολογική διαφωνία και όχι με αυτό που (συνήθως) είναι, δηλαδή μια κριτική διαφωνία επί της κατασκευής ή/και της δημιουργικής προσέγγισης του θέματος. Για μας ο κοινωνικός χαρακτήρας της θεματολογίας μιας κινηματογραφικής δημιουργίας μετρά μεν στα θετικά της στοιχεία αλλά δεν της δίνει σε καμία περίπτωση το καλλιτεχνικό «ηθικό» πλεονέκτημα.

 

Στις ταινίες τεκμηρίωσης, βέβαια, το θέμα, το υλικό και η δουλειά που χρειάστηκε για να συγκεντρωθεί, μπορούν να αναπληρώσουν την απουσία κινηματογραφικού ενδιαφέροντος, πρωτοτυπίας και ιδιαιτερότητας. Εδώ οι ντοκιμαντερίστες καταγράφουν το ταξίδι της Λώξης, της πρώτης ηθοποιού με σύνδρομο Down που υπέγραψε σύμβαση με το Εθνικό Θέατρο, ένα ωραιότατο βήμα προς τη συμπερίληψη. Κινηματογραφικά, πρόκειται για ένα συμβατικό ντοκιμαντέρ παρατήρησης που ακολουθεί το υποκείμενό του δίχως σχόλιο ή κριτική και αφηγείται παρατακτικά όσα συνέβησαν σε αυτή την υπέροχη διαδρομή: τις πρόβες, τις συναισθηματικές διακυμάνσεις, τις δυσκολίες, την παράσταση, το χειροκρότημα.

 

Αναγνωρίζουμε, πάντως, ότι το φιλμ θα δώσει σε όσους ενδιαφέρονται για τη συνολικότερη εμπειρία της Λώξης πολύ περισσότερα πράγματα από μια είδηση χαμένη σε οκάδες καθημερινής πληροφορίας, ανεξαρτήτως του αν σ’ εμάς δεν έδωσε και πολλά ως ντοκιμαντέρ – πάντα με κινηματογραφικά κριτήρια.