Το πρώτο και καλύτερο Tron, που βγήκε στις αίθουσες το 1982, ήταν η απόπειρα της Disney να αντιμετωπίσει την τεχνολογία με συναίσθημα, να τη φέρει στα ρομαντικά και γλυκά της μέτρα, και ίσως να μετριάσει την απειλητική της ορμή. Προσωπικό στοίχημα του οραματιστή Στίβεν Λίζμπεργκερ, εμπνευσμένο από το κλασικό Pong της Atari και προσαρμοσμένο στην ψυχολογία των ’80s, ξεχωρίζει ακόμη και σήμερα για το σύμπαν που δημιούργησε με τους πρωτόλειους δισδιάστατους υπολογιστές και τη μετασκευή αυτού που προοριζόταν για animation σε φωτοδέσμες με δραματικές σκιάσεις και πίστες που δεν είχαμε ξαναδεί ποτέ στις οθόνες. Το ανέκδοτο στα βραβεία της Ακαδημίας είναι πως η ταινία προτάθηκε για Όσκαρ Ήχου και Κοστουμιών, όχι όμως για τα οπτικά εφέ, με τη δικαιολογία πως οποιαδήποτε εικόνα έβγαινε μέσα από κομπιούτερ θεωρούνταν κλεψιά!

 

Οι συνθήκες άλλαξαν άρδην και μετά τις πολυάριθμες επιρροές που προέκυψαν από τον προ-ψηφιακό κόσμο και την πρώτη αναβίωση με το Tron: Legacy, το δεύτερο σίκουελ με τίτλο Tron: Ares επιλέγει σοφά τον Τζάρεντ Λέτο με την απόκοσμα τέλεια εμφάνιση να είναι το πρόγραμμα με το πολεμοχαρές όνομα Ares που ξεφεύγει από τις εντολές του δόλιου Έβαν Ντίλιντζερ (Έβαν Πίτερς), εισέρχεται με υψηλό κόστος στον πραγματικό κόσμο και καταλαβαίνει πως η προσπάθεια της Ιβ Κιμ (η Γκρέτα Λι από τις Περασμένες Ζωές) να ανακτήσει τον κώδικα της αιωνιότητας δεν είναι εντελώς μάταιη. Σκηνοθετημένο από τον υποψήφιο για Όσκαρ, Νορβηγό δημιουργό του Κον-Τίκι, Τζόακιμ Ρένινγκ, το Ares προσγειώνεται στο επίκαιρο και επίμαχο θέμα της τεχνητής νοημοσύνης προσπαθώντας να εξευμενίσει τις εχθρικές οντότητες που παραμονεύουν στο υποσυνείδητο της σύγχρονης κοινωνίας. Το σενάριο είναι, ως συνήθως στην κινηματογραφική σειρά, ο αδύναμος κρίκος στο θέαμα και η οπτική πλευρά της ταινίας δεν δείχνει να έχει προοδεύσει τόσο, παρά το μεγάλο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από το Legacy. Η όψιμη προσθήκη του Τζεφ Μπρίτζες έρχεται κάπως αργά, αλλά δίνει μια χιουμοριστική πνοή στη δυναμική των χαρακτήρων, και η μουσική των Nine Inch Nails, που παίρνουν τη σκυτάλη από τους πιο σκληρούς Daft Punk, με ειδική μνεία στη συνθ-ποπ των Depeche Mode, συνδέει τα ’80s με τα ’20s με γκάζια στο σάουντρακ και το απαραίτητο ρετρό feeling.