1/1/2020, ξημερώματα, ώρα 4:10 περίπου, Τορόντο. Η θερμοκρασία έχει πέσει ελαφρώς κάτω από το μηδέν, ασυνήθιστη ζέστη για τα δεδομένα του Καναδά – στην Αθήνα μαθαίνουμε ότι κάνει περισσότερο κρύο. Περιμένουμε γύρω από μια σόμπα στην είσοδο του κλαμπ όπου ξεκινά σε λίγο ένα after πρωτοχρονιάτικο πάρτι και ψιλοκουβεντιάζουμε με τον κόσμο τριγύρω.
Νωρίτερα έχουν προηγηθεί ένα New Year's Eve δείπνο σε ιταλικό εστιατόριο και ποτά σε ένα άλλο πάρτι, που τελείωνε στις 3. Έχουμε στο calendar ακόμα ένα υποψήφιο after event, σε περίπτωση που αυτό δεν μας αρέσει, αν και όλα, λόγω ημέρας, έχουν τουλάχιστον 50 δολάρια είσοδο, οπότε μας κάθεται βαρύ και τρίτο πενηντάρικο. Τελικά, η φάση αποδεικνύεται σούπερ, το σχολάμε κατά τις 8 και επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο για πρωινό.
Αναμένοντας να επιβιβαστώ στην πτήση της επιστροφής μου, ξεφυλλίζω το διαβατήριό μου, που λήγει σε μερικούς μήνες. «Λογικά, θα προλάβω να προσθέσω κάνα-δυο σφραγίδες ακόμα μέχρι τότε» σκέφτομαι. Αμ, δε.
Τέσσερις μέρες νωρίτερα, έχοντας μόλις προσγειωθεί στο Nιούαρκ, χαζεύω στο IMDb τις προβολές στα σινεμά του Μανχάταν, καθώς περιμένουμε στην ουρά για έλεγχο διαβατηρίων και ESTA. Παθαίνω σοκ. Το Eyes Wide Shut του Κιούμπρικ παίζει αύριο το μεσημέρι στο Metrograph, έναν indie κινηματογράφο κοντά στην Chinatown. Είναι η all-times αγαπημένη μου ταινία, την έχω δει 17 φορές, αλλά ποτέ στο σινεμά, και μάλιστα σε φιλμ 35mm – ήμουν 12 χρονών όταν βγήκε και δεν με είχαν αφήσει να μπω, προφανώς.
Το επόμενο πρωί, την ώρα που ετοιμάζομαι στο ξενοδοχείο στην TriBeCa, σκρολάρω κλασικά στο LiFO.gr – το κάνω σχεδόν μηχανικά, ακόμα κι όταν είμαι σε άδεια. Mόλις έχουμε γράψει μια είδηση για τα πρώτα κρούσματα μιας άγνωστης πνευμονίας που μοιάζει με SARS και προκαλεί ανησυχία σε επαρχία της Κίνας. Για κάποιον λόγο μου κινεί το ενδιαφέρον και διαβάζω ολόκληρο το άρθρο, το σχολιάζω και στον Γιώργο – μάλλον επειδή πριν από κανέναν μήνα είχαμε ξαναδεί το Contagion του Σόντερμπεργκ. «Φαντάζεσαι να...;» Ο Γιώργος με κοροϊδεύει.
Την επομένη παθαίνω μίνι αγοραφοβικό κοντά στο Rockefeller Center, καθώς ανηφορίζουμε προς τη Metropolitan. Έχουμε πετύχει μόνο μία, family oriented, πετσοκομμένη σε διάρκεια διασκευή του Μαγικού Αυλού του Μότσαρτ, αλλά δεν βαριέσαι. Μετά φεύγουμε για Μπρούκλιν, έχει ένα μεγάλο πάρτι σε μια αποθήκη στο Williamsburg.
ΜΕΤ και Χριστούγεννα και Lincoln Center και άρτος και θεάματα και νύχτα και ελευθερία. Δεδομένα όλα για μένα, τον 32χρονο Δυτικό λευκό υγιή δημοσιογράφο, που περιμένει κάθε χρόνο τις 22 μέρες της άδειάς του για να ταξιδέψει και δεν διανοείται να ξοδέψει ούτε μία από αυτές στην Αθήνα.
7/1/2020, βράδυ. Αναμένοντας να επιβιβαστώ στην πτήση της επιστροφής μου, ξεφυλλίζω το διαβατήριό μου, που λήγει σε μερικούς μήνες. «Λογικά, θα προλάβω να προσθέσω κάνα-δυο σφραγίδες ακόμα μέχρι τότε» σκέφτομαι. Αμ, δε.
Το πρωί της μεθεπομένης είμαι στο γραφείο, αγκαλιάζω και φιλώ όλους τους αγαπημένους μου, «καλή χρονιά» και τα σχετικά.
Πρώτο τεύχος του '20, Winter Preview, ξεκινώ να τσεκάρω τα πολιτιστικά Ιανουαρίου - Φεβρουαρίου. Τι πάρτι να έχει, άραγε, στο Ρομάντσο αυτό το Σάββατο; Πότε είναι το πρώτο Purple Night της χρονιάς; Ξεκινούν σιγά-σιγά και οι παραστάσεις του δεύτερου μισού της σεζόν. Θέλω να δω σίγουρα αυτήν της Ελένης Ευθυμίου στην Πειραματική του Εθνικού. Όμορφα πράγματα ετοιμάζονται.
Δεκέμβριος 2020. Ο κόσμος έχει αναποδογυρίσει. Θα κάνω γιορτές για πρώτη φορά στην Αθήνα – και θα είναι ωραία. Αλήθεια.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.
