TO 2020 ΞΕΚΙΝΗΣΕ κάπως περίεργα στη δουλειά και, επειδή η υπόλοιπη καθημερινότητά μου είναι πάντα προσδιοριζόμενη από αυτήν, υπήρξε μια αγωνία για το τι θα ακολουθήσει. Περιμέναμε να δούμε τι θα συμβεί με την Κίνα, τις ανακοινώσεις της Αμερικής, μέχρι τον Φεβρουάριο ήμουν σε μια ανησυχία για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα με τον Covid και αν πρόκειται για πανδημία.
Αυτό που επακολούθησε ήταν κάτι πρωτόγνωρο, η καραντίνα, οι συνθήκες της δουλειάς, οι έρημοι δρόμοι, θυμάμαι να περπατάω την άνοιξη στην Πανόρμου στη μέση του δρόμου και να μην υπάρχει ψυχή. Όποια ώρα της ημέρας. Από τον Οκτώβρη, με τη δεύτερη φάση, τα πράγματα ήταν τραγικά στο νοσοκομείο.
Είναι τραγικό να τους βλέπεις να δακρύζουν λέγοντας «κάντε κάτι, γιατί νομίζω ότι κάποιος μού παίρνει την ψυχή» ή «θέλω να γυρίσω στα παιδιά μου».
Η στιγμή που με σημάδεψε και δεν θα ξεχάσω από το 2020 ήταν ο θάνατος συναδέλφου από τον ιό, μιας νοσηλεύτριας 49 χρονών, που μας έχει συγκλονίσει. Νοσηλεύτηκε στην κλινική μας και ζήσαμε όλη την πορεία της αρρώστιας της. Ήμασταν 18 ώρες μέσα στο δωμάτιό της την ημέρα προτού διασωληνωθεί, μας παρακαλούσε να τη διασωληνώσουμε τρεις ολόκληρες ημέρες, γιατί δεν μπορούσε να αναπνεύσει καθόλου. Για 40 μέρες ήταν μόνη της, χωρίς τα παιδιά της, χωρίς τους δικούς της, δεν είδε κανέναν από τότε που μπήκε στην εντατική.
Τελικά, τη χάσαμε. Ήταν σοκαριστικό. Έβλεπα εφιάλτες για αρκετό καιρό από τότε που μάθαμε ότι νόσησε, γιατί εκεί που καλυτέρευε χειροτέρευε ξανά, ήταν κυμαινόμενα τα συναισθήματα και τα feedback που μας έδινε και η κατάστασή της και το οικογενειακό της περιβάλλον και οι συνάδελφοι, νοσηλευτές και γιατροί. Την Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου έκανε πολύ σοβαρές επιπλοκές και κατέληξε. Ήταν διπλό το σοκ, γιατί, ενώ περιμέναμε καλύτερη έκβαση, ζήσαμε αυτό.
Αυτούς τους μήνες, με την επιδημία, έχουμε βιώσει πολλή μοναξιά, ανησυχία, αίσθημα επικείμενου θανάτου. Αυτό το βλέπεις σε πολλούς ανθρώπους, και σε νέους. Είναι τραγικό να τους βλέπεις να δακρύζουν λέγοντας «κάντε κάτι, γιατί νομίζω ότι κάποιος μού παίρνει την ψυχή» ή «θέλω να γυρίσω στα παιδιά μου». Είναι ανυπόφορο να μην ξέρεις τι να τους πεις, γιατί το μόνο πράγμα που έχεις να τους δώσεις είναι οξυγόνο. Τίποτε άλλο. Κι αν αυτό δεν τους φτάνει, πρέπει να διασωληνωθούν. Είναι μια κατάσταση που είναι πολύ δύσκολο να τη διαχειριστείς.
Από την αρχή της επιδημίας άλλαξε η ζωή μας και η φύση της δουλειάς μας μέσα στο νοσοκομείο. Τα μέτρα υγιεινής έχουν γίνει πολύ αυστηρά και πολύ περισσότερα σε σχέση με αυτά που λαμβάναμε πριν την καραντίνα, δεν κάνεις τίποτα χωρίς μάσκα και αντισηπτικά.
Κι οι ασθενείς είναι πολύ διαφορετικοί –συμπεριφορικά περισσότερο–, το φάσμα ασθενών έχει μειωθεί δραστικά, έχουμε κάνει focus στον Covid και έχουμε αποστασιοποιηθεί από την υπόλοιπη ανοσολογία. Ενώ προφανώς δεν απορρίπτουμε κανέναν άλλον άρρωστο, η καθημερινότητά μας είναι πια προσανατολισμένη εκεί.
Ακόμα κι εκτός δουλειάς, όταν είμαστε το βράδυ στο σπίτι, συζητάμε οι ειδικευόμενοι μεταξύ μας πώς είναι ο κάθε ασθενής. Προσαρμόζουμε πλέον ολόκληρο το πρόγραμμα και την καθημερινότητα στη δουλειά βάσει των ασθενών που έχουμε. Επειδή είναι νέοι με αναπνευστική ανεπάρκεια, προσαρμοζόμαστε τελείως διαφορετικά απ' ό,τι τους προηγούμενους μήνες.
To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
σχόλια