ADVERTORIAL
Κάθε φορά που κοιτάζει αυτή τη φωτογραφία στο μυαλό του γυρίζουν οι ίδιες σκέψεις. Μικρός, τότε που έπιανε μια μπάλα και ξημεροβραδιάζονταν κάτω από την αυτοσχέδια μπασκέτα που είχε φτιάξει ο πατέρας στην αυλή. Και ο Κώστας, ο μεγαλύτερος αδερφός του, έμπαινε μπροστά για να του κόψει την πορεία. Όμως αυτός πείσμωνε και τα κατάφερνε κάθε φορά να σουτάρει. Και να τα γέλια και οι πανηγυρισμοί…
Μια τέτοια μέρα ήταν τραβηγμένη η φωτογραφία. Ο Κώστας είχε έρθει σπίτι για λίγες μέρες από την Αθήνα όπου σπούδαζε. Η μητέρα τους είχε ετοιμάσει το τραπέζι από νωρίς. Μόλις τελείωσαν το φαγητό βγήκαν έξω για μπασκετάκι. Έτσι του έλεγε ο Κώστας. «Πώς πάει το μπασκετάκι;».
Του άρεσε να παίζει μπάσκετ, του άδειαζε το κεφάλι του! Πόσο ελεύθερος ένοιωθε. Τον τελευταίο καιρό είχε γραφτεί σε μια ομάδα. Όταν τον πρωτοείδαν οι συμπαίκτες του έβαλαν τα γέλια. Ήταν σίγουρος πως αυτό που πρόσεξαν ήταν το ύψος του και δυστυχώς δεν κοίταξαν παραπέρα. Έμειναν εκεί. Και από εκείνη τη στιγμή έγινε ο «Νικολάκης». Πόσο τον ενοχλούσε να είναι ο Νικολάκης.
Αυτά έλεγε στον αδερφό του εκείνο το βράδυ. Του μίλησε για την ευκαιρία που δεν του είχε δοθεί ποτέ μέχρι εκείνη τη στιγμή. Όλοι είχαν προδιαγράψει την πορεία του στην ομάδα χωρίς καν να τον έχουν δει να παίζει. Και αυτός εκεί, στον πάγκο να περιμένει.
Ο αδερφός του δίπλα τον άκουγε υπομονετικά. Αφού τελείωσε του είπε δείχνοντας ψηλά τον ανοιξιάτικο ουρανό: «Βλέπεις τα αστέρια; Κανένας δεν τους έχει πει πώς και πότε να λάμψουν. Αυτά όμως πάντα ξέρουν πότε είναι η ώρα τους να λάμψουν».
Δύο μέρες μετά είχε αγώνα με την ομάδα του. Και εκεί που ήταν καθισμένος στον πάγκο μασώντας μια orbit, πέντε λεπτά πριν τελειώσει ο αγώνας ο προπονητής του έκανε νόημα να ετοιμαστεί. Γεμάτος αυτοπεποίθηση σηκώθηκε και μπήκε μέσα. Λίγο πριν τη λήξη και ενώ το παιχνίδι ήταν ισόπαλο, κλέβει την μπάλα, φεύγει γρήγορα για το αντίπαλο καλάθι και καρφώνει. Ποτέ δεν κατάλαβε πώς αμέσως μετά βρέθηκε στις πλάτες των συμπαικτών του, πώς όλο το γήπεδο φώναζε ρυθμικά το όνομά του. Και αυτό ήταν. Έγινε ο «Νίκος», λες και μεγάλωσε απότομα μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου.
Η ευκαιρία που ζητούσε επιτέλους του δόθηκε και ήταν έτοιμος να την αρπάξει. Πίστεψε στον εαυτό του, συγκεντρώθηκε στον στόχο του και έκανε το καλύτερο που μπορούσε. Γιατί πολύ απλά, είχε έρθει η δική του ώρα να λάμψει.
σχόλια