ADVERTORIAL
Η Ίριδα ήταν μόνη καιρό. Δεν έβρισκε λόγο να αναλώνεται σε σχέσεις άνευ περιεχομένου και η πραγματικότητα γύρω της, ερχόταν απλά να επιβεβαιώσει τη θέση της. Πολλή ανασφάλεια, πολύ ψέμα, πολλή δηθενιά, πολύς συμβιβασμός: ό,τι δηλαδή σιχαινόταν. Είχε να κάνει με τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά της, που από μικρό κορίτσι δεν την γοήτευε η ιδέα ενός νυφικού και που μάλλον το «καταστάλαγμα» της καθόταν ψαροκόκαλο στο λαιμό. Τι σημαίνει δηλαδή πρέπει να «κατασταλάξεις» κάπου;
Έψαχνε την αλήθεια, την αυθεντικότητα, την ακεραιότητα, τον άνθρωπο που ήθελε να πιει τη ζωή μέχρι την τελευταία της σταγόνα. Απεναντίας ζούσε παραπλεύρως σχέσεις που της προκαλούσαν αμηχανία, στεναχώρια από τη μία για τις φίλες της και ευθυμία από την άλλη για την ίδια που δεν είχε να αντιμετωπίσει αυτήν την καθημερινότητα.
Η Ελένη για παράδειγμα είχε πειστεί ότι ο Ανδρέας ήταν ο κατάλληλος. Ήρεμος, καλόκαρδος, γνώριμη φιγούρα από τα σχολικά χρόνια. Από την άλλη, ο ίδιος ανίκανος για οποιαδήποτε έκφραση συναισθήματος, μακριά από τα χάδια που τόσο η Ελένη αγαπούσε και σχεδόν παρακαλούσε, ανίκανος για μια κουβέντα ένα επίπεδο πιο βαθιά. Γιατί ο ίδιος είχε θέματα άλυτα. Θέματα πολλά που έκαναν αυτό το ήρεμο ζευγάρι να συνυπάρχει από συνήθεια και από ανυπαρξία λόγου σοβαρού για μια μήνυση ας πούμε στο Α.Τ. της περιοχής τους.
Η Βασιλική από την άλλη ήταν βαθιά ερωτευμένη με τον Αντώνη, που ήταν ξεκάθαρο ότι ήταν μαζί της λόγω του κοινωνικού status που έφερε. Ήταν από καλή οικογένεια, με καλές σπουδές, με καλή δουλειά και την συμπαθούσε η μητέρα του… Ο ίδιος βέβαια έδινε την αίσθηση του αρσενικού «ό,τι καλό κινείται εκτελείται», μια αίσθηση που την ενίσχυαν οι φήμες της γειτονιάς. Η Βασιλική βέβαια, ό,τι και αν της έλεγε η Ίρις δεν έλεγε να το ακούσει και μάλιστα της είχε αφήσει αιχμές ότι τη ζηλεύει (!). Η Ίρις που στο τελευταίο πάρτι που ο Αντώνης την στρίμωξε στη γωνία, τον έκανε πέρα απειλώντας τον, χωρίς όμως να τολμήσει να το πει στην φίλη της, γιατί ήξερε. Απλά θα την έχανε. Οπότε προτίμησε τη σιωπή και τις όποιες συμβουλές μήπως και της ανοίξει τα μάτια.
Τέτοια έβλεπε η Ίριδα και είχε δηλώσει στις φίλες της που πεισματικά της έλεγαν να βάλει νερό στο κρασί της, ότι το καλό κρασί δεν το νερώνεις. Το τιμάς και το πίνεις στην ώρα του.
Μια ανοιξιάτικη μέρα, ένα κυριακάτικο πρωινό, ξύπνησε από το θόρυβο μιας μεταφορικής. Στο διπλανό σπίτι ξεφόρτωναν έπιπλα. Έφτιαξε καφέ και στάθηκε στο παράθυρο χαζεύοντας το σπιτικό των νέων γειτόνων. Πάντα της άρεσαν τα έπιπλα, ειδικά τα παλιά που είχαν ένα παρελθόν και είχαν ζήσει στιγμές ανθρώπων, αγωνίες και χαρές τους.
Εκεί ξαφνικά, βλέπει ένα παιδί, κοντά στην ηλικία της να δίνει οδηγίες και με αγωνία να βλέπει να μεταφέρεται ένα παλιό έπιπλο πικάπ. Δεν ήξερε τι ήθελε να πρωτοχαζέψει, το παλιό έπιπλο πικάπ ή τον όμορφο νέο. Ξαφνικά, σαν κάποιος να τον φώναξε, γύρισε προς το παράθυρο. Εκείνη, χωρίς να το καταλάβει κρύφτηκε πίσω από την κουρτίνα και θα έμπαινε μέσα στο σεντούκι αν δεν την ξυπνούσε μαγικά εκείνη την ώρα η καφεΐνη.
Τις επόμενες μέρες, με αγωνία κοιτούσε διακριτικά μήπως τον πετύχει, ώσπου έπεσαν ο ένας πάνω στον άλλο στο μίνι μάρκετ της γειτονιάς. Ξεκίνησαν να μιλάνε και η Ίριδα είχε την αίσθηση ότι είχε σταματήσει ο χρόνος και ότι έπαιζε από κάπου μουσική, συγκεκριμένα είχε την αίσθηση ότι άκουγε το Again των Archive που τόσο αγαπούσε. Ο Μάνος από την άλλη δεν σταματούσε να μιλάει, τον είχε πιάσει μια αμήχανη φλυαρία και δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του από πάνω της. Μετά από μισή ώρα μπροστά από τις τσίχλες, ο νέος γείτονας της πρότεινε να συνεχίσουν την κουβέντα στο ακατάστατο ακόμα σπίτι του. Της πήρε και τσίχλες, Orbit, καθότι όπως χαριτωμένα της είπε όλα γυρίζουν τελικά σε μια τροχιά μέχρι να λάμψουν.
Σήμερα η Ίριδα είναι με τον Μάνο και τις Κυριακές βάζουν βινύλια στο παλιό έπιπλο, απολαμβάνοντας ο ένας την παρέα του άλλου, κάνοντας διαγωνισμό με τσιχλόφουσκες. Γιατί ο ένας βρέθηκε τελικά στην τροχιά του άλλου. You are my one and only Orbit, my little sunshine, της λέει τα πρωινά και εκείνη του κάνει ματάκια, ενίοτε και φούσκες, κουνώντας μια Orbit, ανάμνηση της τυχαίας συνάντησης που έμελε να είναι και η μοιραία.
Γιατί όπως όλα τα πράγματα, έτσι και ο έρωτας θέλει τον χρόνο του για να λάμψει. Γιατί πάντα υπάρχει κάποιος για σένα. Κάποιος που σε περιμένει, όπως τον περιμένεις. Απλά για να λάμψει πρέπει να βρεθείτε στην τροχιά, ο ένας του άλλου. Να το πιστέψετε και μην εγκαταλείψετε, χάνοντας χρόνο σε λάθος επιλογές.Γιατί όσο ζούμε σε σχέσεις φόβου μοναξιάς ή απόρριψης, θα είμαστε πάντα καλά στο περίπου. Ευτυχισμένοι στο περίπου. Ερωτευμένοι στο περίπου.
Για να λάμψεις όμως πρέπει να είσαι στο ζενίθ της λαχτάρας σου για ζωή και ό,τι αυτή εμπεριέχει και συνεπάγεται. Πρέπει να το τολμήσεις, να αισθάνεσαι καλά με τον εαυτό σου, δυνατός και σίγουρος ώστε να δώσεις χρόνο και χώρο στο καλό να έρθει. Να αγκαλιάσεις την αγωνία και την υπομονή σου, ώστε να λάμψεις, αστέρι φωτεινό. Γιατί όλοι μας είμαστε αστέρια, θεϊκά φτιαγμένοι για να ζήσουμε το δικό μας προσωπικό μεγαλείο. Γι΄αυτό χαλάρωσε, άνοιξε το πακέτο με τις Orbit και άφησε τις στιγμές να κυλήσουν, μέχρι να έρθει η στιγμή που θα λάμψεις.
σχόλια