ADVERTORIAL
Το πρωί φεύγω από το σπίτι γύρω στις 08:00 πμ και το νωρίτερο που επιστρέφω είναι 08:00 μμ. Υπάρχουν μέρες δε που αν κανονιστεί κάποιο σινεμά, θέατρο, συναυλία, πάρτι ή ποτό, η επιστροφή μπορεί να αργήσει θεαματικά πολύ.
Η μέρα περιέχει γραφείο, κάποια επίσκεψη κάπου για κάποιο θέμα, πολύ περπάτημα, αρκετό κόσμο και μετακινήσεις με ό,τι μπορεί να σε μετακινήσει.
Το θέμα κάθε φορά που προκύπτει με τον εαυτό μου είναι το εξής: τι βάζεις Ναταλίτσα ώστε να είσαι και να αισθάνεσαι -το κυριότερο- καλά όλη μέρα; Γιατί όταν είσαι all day στους δρόμοι, δύο είναι τα τινά:
Πρώτον κουβαλάς σακίδιο με μία (ημι)αλλαξιά και ψάχνεις καμία νορμάλ τουαλέτα ή κλειδώνεσαι σε κάποιο γραφείο για να κάνεις την αλλαγή εμφάνισης.
Δεύτερον είσαι ντυμένος και άνετα για να μην θέλεις να σκίσεις τα ρούχα σου κάπου στα μισά της ημέρας και καλαίσθητα για να μην αισθάνεσαι εκτός πλαισίου και ολίγον χάλια.
Τις μισές φορές οι μέρες με βρίσκουν τουρίστα στην πόλη μου, με το back pack σταθερά γεμάτο: βλέπε (ημι)αλλαξιά, κανένα καλλυντικό, laptop, βιβλίο, πρωινό/δεκατιανό/μεσημεριανό/απογευματινό, και μπορεί αν ψάξεις λίγο περισσότερο να βρεις κάτι χαμένες σημειώσεις της σχολής προ 8ετίας. Μέσος όρος βάρους: 385 κιλά. Καθότι αφού το έχω, να μην το γεμίσω; Θυμάμαι χαρακτηριστικά έναν φίλο dj που όταν έσκασα στο μαγαζί που έπαιζε κατά τα μεσάνυχτα μιας Παρασκευής, βλέποντάς με, φώναξε: «βρε καλώς τους ταξιδιώτες!». Ok, το πήρα το μήνυμα.
Τις υπόλοιπες φορές πιο έξυπνα, δίνω βάση στο τι θα βάλω για να με βγάλει η μέρα ακούραστα, αβίαστα και χαριτωμένα. Επιλογή σακιδίου (ή τσάντας) ασφαλώς μικρότερου και γω σαν πεταλουδίτσα να κινούμαι στην πόλη καθότι και 384 κιλά ελαφρύτερη.
Ένα τέτοιο outfit απέκτησα τις προάλλες στα American Eagle (βλέπε Mall) και ομολογώ, επειδή είμαι λάτρης της άνεσης, ότι δεν ήθελα να τα βγάλω από πάνω μου. Το βασικότερο όλων το παντελόνι, ένα τζιν που να αναδεικνύει και να είναι άνετο όσο ένα κολάν.
Ε ναι λοιπόν, το ΑΕΟ τζιν μου τα κατάφερε: και τις εντυπώσεις κέρδισε και την ψυχή μου δεν έβγαλε –είναι και στρετς- καθότι έχω βάλει και κάτι κιλάκια, να είναι καλά ο χειμώνας. Plus, ότι μπορεί να έχει γεμίσει η αγορά από τα ψηλόμεσα, εγώ πάλι επειδή επιμένω στα χαμηλόμεσα και βρήκα τέτοια –καθότι έχει για όλα τα γούστα- με απίστευτη εφαρμογή. Να τα λέμε και αυτά.
Οπότε έβαλα το American Eagle Outfitters τζιν μου, με ένα τζιν πουκάμισο –γιατί ήμεθα και τζιν lovers- και από μέσα μία ιδιαιτέρως θηλυκή μπλούζα, την αποκάλυψη της οποίας έκανα βραδινές ώρες στο θέατρο και εν συνεχεία στο μπαρ στέκι μας στην Κολοκοτρώνη. Το μόνο που χρειάστηκε ήταν να ανανεώσω το κόκκινο old time classic κραγιόν μου και ήμουν έτοιμη. Γιατί #ICAN.
Και αυτό το #ICANgr δεν είναι τυχαίο. Ανακάλυψα μέσα σε όλα, ένα κίνημα να το πω, παρέα ανήσυχων μυαλών ίσως; Όπως και να έχει είναι άνθρωποι που θέλουν να δοκιμάζουν, να πειραματίζονται, να δημιουργούν νέες συγκινήσεις. Ό,τι χρειάζεται δηλαδή για να βάζουμε καθημερινά στη ζωή μας το αλατοπίπερο που θα τη νοστιμίζει.
Για εμένα, που ασφαλώς κι έγινα αυτόματα μέλος αυτού του κινήματος, επόμενη στάση -κάποιο απόγευμα- μετά τη δουλειά: Σκοποβολή ή τοξοβολία ή και τα δύο. Γιατί όταν ξυπνάει μέσα μου η Λάρα (ποια Λάρα; ...η Κροφτ βρε παιδιά) θέλει δράση και γιατί #ICAN. Απλά.
Περισσότερες φωτογραφικές ιστορίες στο: #ICANgr και το Facebook
σχόλια