ADVERTORIAL
Φυσικά και μπορώ να ζήσω χωρίς καφέ. Απλώς δεν θέλω. Κι όταν κάτι έχει γίνει τόσο συνειδητή επιλογή σχεδόν εξισώνεται με την ανάγκη. Αυτή η πρώτη γουλιά καφέ το πρωί είναι ικανή να μου φτιάξει (ή να μου χαλάσει) την υπόλοιπη ημέρα, πράγμα που σε πολλούς θα ακουστεί ακραίο αλλά όταν ο πρωινός καφές είναι ακριβώς όπως τον θέλεις, σου φτιάχνει την διάθεση- πώς να το κάνουμε!
Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς έγινε εκείνο το λάθος σε μια παραγγελία καφέ που έκανα κι αντί για freddo espresso, μου έφεραν freddo cappuccino. Τότε ντράπηκα να την επιστρέψω, ήμουν και πολύ μικρότερη, σκεφτόμουν μήπως με πουν ιδιότροπη. Ήπια την πρώτη γουλιά εντελώς απρόθυμα, αλλά ήθελα άμεσα καφέ. Κι από τότε πίνω freddo cappuccino. Θα μου πεις, δεν είχες ξαναδοκιμάσει; illy, σίγουρα όχι.
Ξεκίνησα να πίνω espresso στα φοιτητικά μου χρόνια, πριν από σχεδόν μια δεκαπενταετία, οπότε το freddo ήταν ήδη στη μόδα. Ειδικά τις ημέρες της εξεταστικής, θυμάμαι απλώς να εναλλάσσονται τα ποτήρια δίπλα σε βιβλία και σημειώσεις. Το επίσημο πέρασμα στον κόσμο της δημοσιογραφίας όχι μόνο εδραίωσε την κατανάλωση του καφέ αλλά την αύξησε. Και κάπου εκεί άρχισα να αναζητώ περισσότερη ποιότητα, γιατί η ποσότητα ήταν αναπόφευκτη.
Θεωρώ πως ο freddo cappuccino είναι καφές λίγο «ιδιότροπος» και τελειομανής -κρίνονται όλα στη λεπτομέρεια, αλλά είναι ταυτόχρονα και πολύ προσαρμοστικός. Η απειροελάχιστη παραπανίσια ή λιγότερη δόση οποιουδήποτε υλικού, του διαταράσσει τις ισορροπίες αλλά πάντα βρίσκει την άκρη του. Βέβαια στον illy, η αποτυχία θέλει μεγάλη προσπάθεια γιατί έχει μια μοναδική «σχέση αγάπης» με το γάλα- νομίζω πως αγαπιούνται βαθιά και με πάθος, πως αλληλοσυμπληρώνονται. Οπότε, εννοείται πως freddo cappuccino πίνω μόνο illy.
Παλιά θυμάμαι για να αποκρυπτογραφήσω τον απέναντι, ρωτούσα το ζώδιο. Τώρα ρωτάω άλλα και πάντα τι καφέ πίνει. Ο καφές που πίνεις και, κυρίως, ο τρόπος που τον πίνεις, λέει πολλά. «Πίνω freddo cappuccino»- ωραία σκέφτεσαι, να το πρώτο κοινό. Βάζεις κανέλα ή σοκολάτα; Πόση ζάχαρη- μήπως στέβια ή ζαχαρίνη; Προσδιορίζεις πόσο πάγο ή πόσο χτυπημένο τον θέλεις; Εγώ, όλα αυτά δεν τα εκλαμβάνω ως ιδιοτροπίες, κάθε άλλο, θεωρώ πως σε κατατάσσουν στην κατηγορία του «καλοζωιστή». Ο καφές είναι απόλαυση και έχεις κάθε δικαίωμα να είναι όσο ιδιαίτερος θέλεις, είναι ένα δώρο που κάνεις στον εαυτό σου, η καθημερινή ευκαιρία σου να σε «κακομαθαίνεις» χωρίς ενοχές.
Σε αυτό που λένε «η τέχνη του καφέ» συμφωνώ απόλυτα. Θέλει τέχνη και είναι τέχνη. Ο καφές προορίζεται για όλους αλλά δεν «ανήκει» σε όλους, δεν το έχουν όλοι να σου φτιάξουν ωραίο καφέ... Μερικές φορές σκέφτομαι πως μοιάζει με μικρό έργο τέχνης- άκρως αναλώσιμο μεν, αλλά σε στιγματίζει, θυμάσαι πού έχεις πιει τον ωραιότερο καφέ και πού τον χειρότερο. Οπότε κυνηγάς το πρώτο και αποφεύγεις το δεύτερο. Κατ' εμέ, o illy σχεδόν μηδενίζει τα περιθώρια λάθους.
Από το TELARO στην Πλατεία Αγίας Ειρήνης παίρνω συχνά καφέ -προφανώς και έχει illy- και μέχρι να μου τον ετοιμάσουν ρωτάω γενικά διάφορα. Για παράδειγμα, είμαι από αυτούς που πίνουν τον ίδιο καφέ χειμώνα και καλοκαίρι, οπότε ανήκω στους λίγους και «περίεργους» ή είμαστε πολλοί εκεί έξω; Επίσης υπάρχει ειδική «φόρμουλα» για τον τέλειο freddo cappuccino; Κάποιο επτασφράγιστο μυστικό ίσως, που περνάει από barista σε barista; Και, βασικά, τι συμβαίνει τέλος πάντων με τον illy και τον έχω ερωτευτεί έτσι παράφορα;
Ο Αντρέας και ο Γιάννης δεν είχαν κανένα πρόβλημα να μου λύσουν όλες τις απορίες:
