Ολγα Δέικου
Oνειρικός ρεαλισμός
With acidulous colours
Γεννήθηκα στην Φλώρινα, ήρθα στη Θεσσαλονίκη στα 18 μου να σπουδάσω στο τμήμα Χημικών Μηχανικών του Πολυτεχνείου. Τελικά, μετά από 3 χρόνια σπούδασα Φωτογραφία, δεν ασχολήθηκα ποτέ με τη σχολή που με έφερε εδώ. Η γειτονιά που μεγάλωσα, δεν ήταν καν γειτονιά. Ήταν (και είναι ακόμα,) ένα σπίτι έξω από την πόλη σε κεντρικό δρόμο που οδηγεί προς τα χωριά και τα σύνορα, με μεγάλη αυλή, πολλά σκυλιά και γάτες, απέναντι βουνό και πίσω κάμπο. Δεν ήταν τόσο δραματικό όσο ακούγεται. Σε 2 λεπτά βρισκόσουν στο κέντρο της πόλης με αυτοκίνητο. Ο καιρός ήταν λίγο σκληρός, αλλά όλοι οι ακρίτες είμαστε αναγκαστικά εκπαιδευμένοι σε αυτό.
Ήθελα να γίνω αρχιτέκτονας, αλλά στην πόλη μου δεν είχαμε σχολή αρχιτεκτονικού σχεδίου μέχρι τα πρώτα χρόνια του 2000 που έφυγα εγώ. Κάποια παιδιά πηγαινοερχόμασταν Θεσσαλονίκη τα σαββατοκύριακα για πρακτική στο σχέδιο, τα περισσότερα το αφήναμε στην πορεία . Οι καιρικές συνθήκες και η απόσταση δεν ήταν βοηθός.
Έτσι μπήκα στους χημικούς μηχανικούς το 2002, δεν ήξερα ακριβώς τι πήγαινα να σπουδάσω.
Στη Θεσσαλονίκη πάντα έμενα Χαριλάου, είχα σπίτι εδώ. Τα τελευταία χρόνια μένω Καλαμαριά. Αγαπημένο μέρος στην πόλη: Στοές, νεοκλασικά κτίρια, μέρη απαρατήρητα ή νεκρά που κάποτε είχαν ζωή, γενικά ό,τι δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά. Η Εγνατία με τους παράδρομους και τις στοές της επίσης. Είναι μια περιοχή που έχει αρχίσει να δείχνει αρκετή δημιουργική δράση, η οποία είχε χαθεί στα χρόνια της κρίσης και τώρα επανέρχεται Η Εγνατία και οι πάνω περιοχές έχουν πολλές ιστορίες να μας πουν και νομίζω ότι τελευταία οι Θεσσαλονικείς δίνουν περισσότερη προσοχή στην πάνω πλευρά της και καλά κάνουν. Ελπίζω να συνεχιστεί.
Ο λόγος που αγαπώ την Θεσσαλονίκη είναι ότι δεν την βλέπω μονότονη. Αν και ζω 18 χρόνια εδώ. Οι ανθρώπινοι άνθρωποί της, η δυνατότητά της να δημιουργεί γρήγορα ανθρώπινες ομάδες που έχουν κοινούς σκοπούς. Το μικρο κέντρο που περπατιέται εύκολα. Αν και έχω αδυναμία στην αστική πλευρά της, είναι σημαντική και η Θάλασσα. Μεγάλωσα στα βουνά και αντιλαμβάνομαι το πόσο μεγάλο πλεονέκτημα είναι.
Αυτό που αγαπάω να κάνω στην Θεσσαλονίκη είναι να ξεκινάω από το ζαχαροπλαστείο Ελληνικόν να κατεβαίνω την Βαφοπούλου- που για μένα είναι ένας μαγικός δρόμος- να συνεχίζω την Σοφούλη και στο τέλος της να βγαίνω στην Θάλασσα στην πλαζ Αρετσούς. Είναι μια κοντινή διαδρομή που με ηρεμεί.
Για μένα η φωτογραφία είναι ένας τρόπος επικοινωνίας με τους ανθρώπους γύρω σου, μια άλλη γλώσσα. Η φιλοσοφία μου γύρω από την φωτογραφία είναι ότι προσπαθώ να βρω ομορφιά -αξιοπρέπεια - περηφάνια -όνειρα- καθαρότητα σε μέρη όπου αρκετοί πιστεύουν ότι δεν υπάρχει.
Επίσης μέσα από ένα φωτογραφικό κάδρο που αναγκαστικά κάτι θα αφαιρέσεις και κάτι θα προσθέσεις -βρίσκεσαι σε μια διαρκή αμφισβήτηση, και "δουλειά" με τον εαυτό σου . Είναι σαν μια ιδιόμορφη ψυχανάλυση. Το σημαντικό είναι η ανάγκη να φωτογραφίζεις. Πέρα από βιοπορισμό. Άσχετα με το αποτέλεσμα.
Πάντα θαύμαζα το χρώμα στη φωτογραφία, Εννοείται πως μια φωτογραφία αν δεν είναι καλή δεν την σώνει μια χρωματική παλέτα. Η αλήθεια είναι ότι έχω μελετήσει πολλούς φωτογράφους, Έλληνες και ξένους. Για εμένα το πιο σημαντικό είναι να βλέπει κάποιος μια εικόνα και να καταλαβαίνει ότι είναι δική σου. Πάντα προσπαθώ να τονίσω 2 χρώματα παραπάνω... έτσι γίνεται πιο 'κινηματογραφική" χωρίς να χάνει και τα ρεαλιστικά στοιχεία.
Μια στιγμή της μέχρι τώρα πορείας μου που θα θυμάμαι,( όσον αφορά την εικαστική πλευρά της φωτογραφίας που παρουσιάζω), συνέβη πριν λίγες εβδομάδες. Μετά από μια σειρά εικόνων μου στη ταράτσα, περίοδο καραντίνας, οι οποίες δημοσιεύτηκαν σε διάφορες σελίδες, ξαναβρισκόμουν πάνω και με φώναξε μια κυρία από το απέναντι μπαλκόνι η οποία με αναγνώρισε χωρίς να γνωριζόμαστε. Με επιβράβευσε για τη δουλειά μου. Τα καλά λόγια από αγνώστους έχουν μεγάλη δύναμη.
Από παλαιότερη συνέντευξη της 'Ολγας Δέικου στην Εύη Καλλίνη (Glow)
Φωτογραφία πορτρέτου μου: Βλαχάκης Φώτης
