Rainbow Center
London, 1995
Ακολουθώ εδώ και λίγη ώρα σε έναν κεντρικό δρόμο την πράσινη, όρθια κόμη ενός πανκ, όπως τα γκρουπ των κρουαζιερόπλοιων το σημαιάκι του ξεναγού. Ο καλύτερος τρόπος για να ανακαλύπτεις μέρη. Τώρα όμως με οδηγεί στο μετρό. Ακολουθώ πάντα, αρκεί να μη βγούμε από τη Ζώνη 2. Με το πιο φθηνό εισιτήριο φτάνω το πολύ μέχρι το σταθμό Archway. Ευτυχώς, κατεβαίνουμε πριν, στο Tufnell Park. Μετά, λίγο περπάτημα στη Fortess Road, και πολύ σύντομα φτάνουμε στο σπίτι του. Βγάζει κλειδιά κι εκεί τον αφήνω και συνεχίζω πια μόνος μου. Η τύχη ανταμείβει πάντα: μία αγγλικανική -υποθέτω- εκκλησία εμφανίζεται απρόσμενα στη μέση ενός κύκλου από τροχόσπιτα. Τι έχουμε εδώ; Λούνα-παρκ, θρησκευτική σέκτα, εναλλακτικό τσίρκο σαν αυτά του Βερολίνου; Μία παρέα έχει αράξει στην είσοδο της εκκλησίας. Υoung travellers; 'Ισως, αλλά η πινακίδα μπροστά γράφει απλά Rainbow Center. Παραδίπλα, ένα άλλο παράξενο, γυμνό κτίριο: το ονομάζουν Forum, μια αίθουσα συναυλιών με μία μεγάλη αφίσα των Suede όπως μπαίνεις στην καφετέρια. Τα παιδιά με συνοδεύουν να δω το μέρος και με συστήνουν σε όποιον συναντάμε. Η εκκλησία είναι γεμάτη σκηνές, και υπάρχουν και κάποιες μαστόρικες καλύβες σαν να προσγειώθηκαν από την Γιακουτία. Ο Τζέιμς με καλεί στο τροχόσπιτό του, ήταν κάποτε road manager των Flying Elephants. 'Αργησε λίγο να ετοιμάσει το πρωινό του -στις 2 το μεσημέρι!, θέλει όμως να με ευχαριστήσει και ψάχνει να βρει ένα ραδιοφωνικό σταθμό στα κυπριακά. Καμαρώνει λίγο, και μετά το σύντομο εφέ ρίχνει σε ένα ταλαιπωρημένο πικάπ ένα δίσκο των Peter Gabriel-Youssou Ndour. Μου εξηγεί λίγο την κατάσταση εδώ ενόσω ασχολείται και με το νοικοκυριό του. Ξεσκονίζει την υδρόγειο σφαίρα, τη φωτίζει και μου λέει σοβαρά: "αυτό είναι το κέντρο" (της κοσμικής ακτινοβολίας;), οι Πυραμίδες. Τη ξυλόσομπα εντωμεταξύ δεν την έχει ανάψει. "Ξέρεις, υπάρχει και ένας Έλληνας μαζί μας, ο Νικόλας, αλλά αυτή τη στιγμή μοιράζει έξω φυλλάδια". Ο Τζέιμς είναι πολυταξιδεμένος, είχε περάσει ένα φεγγάρι κι από την Ελλάδα. Για να μου κάνει επίδειξη, βγάζει από ένα συρτάρι δύο χάρτες του Αγίου Όρους. "Είναι όλα τόσο μεσαιωνικά εκεί", αναφωνεί με θαυμασμό. Παρηγοριά του εδώ η αύρα της νεο-γοτθικής εκκλησίας; Η κοινότητα αποτελείται από περίπου εξήντα "αδελφούς" και "αδελφές". "Μαζευόμαστε κάθε Τετάρτη και συζητάμε διάφορα. Χθες ήρθαν από το BBC.'Ολο και κάποιος δημοσιογράφος θα εμφανιστεί γιατί το κίνημά μας μεγαλώνει. Γίνονται καταλήψεις στην Ελλάδα; Υπάρχουν φασαρίες με την αστυνομία; Κοινότητες όπως εδώ;" Του απαντάω αρκετά αόριστα ότι ίσως στη χώρα του το κίνημά τους να είναι πιο μπροστά. Με αποδεσμεύει και συνεχίζω την επίσκεψή μου. Στην τραπεζαρία, ένα αγόρι γελάει γιατί οι κάλτσες του έχουν καεί στις άκρες πάνω στη σόμπα, ένα κορίτσι ρίχνει με μια σφεντόνα, κι ένα άλλο κορίτσι έχει μαγειρέψει ζυμαρικά με μια κινέζικη σάλτσα από κονσέρβα και τα προσφέρει. Στη βιβλιοθήκη, ένα μοναχικό αγόρι διαβάζει, με το σκούφο του κατεβασμένο μέχρι τα αυτιά. Στην εκκλησία δεν υπάρχει θέρμανση. Κάποιος έχει ξαπλώσει σε ένα "πατάρι" που το έχει στήσει πάνω από την εξώπορτα. Φαίνονται μόνο τα πόδια του. Τον φωνάζουν για να ξεφορτώσει ένα μεγάλο κουτί (από δωρεές;). Ένας ζογκλέρ εξασκείται δίπλα σε μία βαλίτσα γεμάτη παπούτσια. Ρούχα στεγνώνουν ανάμεσα στα στασίδια και μία ακόμη "αδελφή" προσπαθεί να κολλήσει μία σόλα με Araldite. Στην κύρια "σκηνή", πάνω σε μια πλατφόρμα που στηρίζεται σε πάγκους, ένας γιόγκι φυσάει μέσα σε ένα μακρύ όργανο (θιβετιανό;) άγνωστο σε μένα. Ο ζογκλέρ βαριέται γρήγορα, τα παρατάει και μοιράζει σε δύο φιλαράκια του τις κορίνες, και τότε όλοι μαζί αρχίζουν να τρέχουν και να βαράνε πάνω σε ό, τι βρουν, γεμίζοντας την εκκλησία με ανάρμοστους ήχους, ώσπου στο τέλος τα χρησιμοποιούν και σαν σπαθιά για να κοπανιούνται. Εξαφανίζονται και οι τρεις μέσα σε μια σκηνή. Τώρα, δεν φαίνεται στην εκκλησία κανείς άλλος εκτός από έναν νεαρό βιρτουόζο με μακρύ παλτό, ξυρισμένο κεφάλι, άρβυλα, σκοτσέζικο κιλτ, γυμνές γάμπες, που παίζει Σοπέν στο πιάνο χωρίς παρτιτούρα. Δίπλα στη μύτη του, μια κόκκινη μολυβιά, ξεραμένο αίμα ή χρώμα. Ο Τζέιμς, κατεβαίνοντας από το τροχόσπιτό του, θυμήθηκε να μου πει και μία ελληνική λέξη: "εντάξει".
Δείτε επίσης στο Αλμανάκ μία ακόμη ανάμνηση από το Λονδίνο του '90: King's Cross. London.
