Ποια είναι τα βιβλία που δεν καταφέραμε να διαβάσουμε μέχρι το τέλος;

Ποια είναι τα βιβλία που δεν καταφέραμε να διαβάσουμε μέχρι το τέλος; Facebook Twitter
90

ο Goodreads έκανε ένα αφιέρωμα με θέμα 'ποια βιβλία δεν καταφέραμε να διαβάσουμε μέχρι το τέλος' και τα αποτελέσματα έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Οι πωλήσεις ενός βιβλίου συνδέονται με την επιτυχία του, αλλά αυτό που δεν λαμβάνεται υπόψη είναι πόσοι τελικά το διαβάζουν. Οι 'Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι' πούλησαν πάνω από εκατό εκατομμύρια αντίτυπα, ένα νούμερο εξωπραγματικό, αλλά και αυτή η υπόθεση έχει και μια άλλη πλευρά. Το βιβλίο αυτό είναι στη λίστα με τα βιβλία που οι περισσότεροι δεν άντεξαν να διαβάσουν μέχρι τέλους. Ο αριθμός πωλήσεων είναι μια ένδειξη, αλλά δεν ταυτίζεται απόλυτα με την επιδοκιμασία των αναγνωστών.

Στην κατηγορία 'ποια βιβλία έχουν μείνει στη μέση από τους περισσότερους' κυριαρχούν τα εξής:


«Ένας ξαφνικός θάνατος», Τζ. Κ. Ρόουλινγκ

Αιτιολογία: 'Πολύ μακριά από τη σειρά Χάρι Πότερ'


«Πενήντα αποχρώσεις του γκρι», Ε.Λ. Τζέιμς

Αιτιολογία: 'Ντρέπομαι για λογαριασμό όλων μας'


«Φάε, προσευχήσου και αγάπα!», Ελίζαμπεθ Γκίλμπερτ

Αιτιολογία: 'Η ηρωίδα είναι κλαψιάρα και εγωκεντρική'


«Το κορίτσι με το τατουάζ», Στιγκ Λάρσον

Αιτιολογία: 'Ξεκινάει αργά και είναι δύσκολο να περιμένω να συμβεί κάτι που να με ενδιαφέρει'

 

Τα πέντε κλασικά βιβλία που έχουν μείνει στη μέση από τους περισσότερους είναι:


1. Κατς 22, Τζότζεφ Χέλερ

2. Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν.

3. Οδυσσέας, Τζέιμς Τζόις

4. Μόμπι Ντικ, Χέρμαν Μέλβιλ

5. Ο Άτλας Επαναστάτησε, Άυν Ραντ


Το Wall Street Journal έκανε μια παρόμοια αναζήτηση, αλλά με διαφορετικά κριτήρια: δεν ζήτησε από τους αναγνώστες να παραδεχτούν τι δεν διάβασαν μέχρι τέλους, αλλά μέτρησαν τις ηλεκτρονικές υπογραμμίσεις αποσπασμάτων αναγνωστών σε e-readers, όπως στα kindle, που δημοσιεύονται σε κάθε βιβλίο. Αν ένα βιβλίο διαβάζεται μέχρι το τέλος, οι υπογραμμίσεις πρέπει να είναι ομοιόμορφα κατανεμημένες. Όπως φαίνεται, πολλές φορές δεν είναι. Αυτό σημαίνει ότι οι αναγνώστες σταδιακά το εγκαταλείπουν.

Σύμφωνα με τις μετρήσεις του WSJ, η «Καρδερίνα» της Ντόνα Ταρτ είναι ένα πάρα πολύ πετυχημένο βιβλίο, γιατί όχι μόνο έχει πάει πολύ καλά στις πωλήσεις, αλλά οι αναγνωσιμότητα του φτάνει μέχρι τέλους κατά 98,5%. Αυτό σημαίνει ότι από όσους το ξεκίνησαν, ελάχιστοι δεν το διάβασαν μέχρι τέλους, και όποιος το έχει διαβάσει, ξέρει ότι είναι από τα βιβλία που παρασύρουν και είναι αδύνατον να μην διαβάσεις μέχρι την τελευταία σελίδα.


Στον πάτο της καταμέτρησης βρίσκεται ένα ακόμη 'κλασικό', που πολλοί ισχυρίζονται ότι έχουν διαβάσει αλλά μάλλον λένε ψέματα. Το 'Χρονικό του Χρόνου' του Στίβεν Χόκινγκ έχει διαβαστεί κατά μόλις 6,5%.


Και οι 'Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι;' Και με αυτή τη μέθοδο καταμέτρησης, το ποσοστό αναγνωσιμότητας είναι εξαιρετικά χαμηλό: 25,9%. Μόλις το ένα τέταρτο των αναγνωστών κατάφερε να φτάσει μέχρι το τέλος αυτής της ανεκδιήγητης ιστορίας.


Εσείς, ποια βιβλία δεν καταφέρατε να διαβάσετε μέχρι το τέλος;

 

90

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μέριλιν Γιάλομ: «H ιστορία της συζύγου»

Το Πίσω Ράφι / H ιστορία της συζύγου από την αρχαιότητα έως τον 20ό αιώνα

Η φεμινίστρια συγγραφέας και ιστορικός Μέριλιν Γιάλομ εξερευνά τη διαδρομή της συζυγικής ταυτότητας, αποκαλύπτοντας πώς η έννοια του γάμου μεταλλάχθηκε από θρησκευτικό καθήκον σε πεδίο συναισθηματικής ελευθερίας.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Ο γενναιόδωρα οργισμένος Τζορτζ Όργουελ

Βιβλίο / Ο γενναιόδωρα οργισμένος Τζορτζ Όργουελ

Η έκδοση με τα κριτικά κείμενα του Τζορτζ Όργουελ για τη λογοτεχνία και την πολιτική με τον τίτλο «Ό,τι μου κάνει κέφι» μας φέρνει ενώπιον ενός τρομερά οξυδερκούς και ενίοτε γενναιόδωρα οργισμένου στοχαστή.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το βιβλιοπωλείο Κάουφμαν και η ανεκτίμητη προσφορά του στην πνευματική ζωή της Αθήνας

Βιβλίο / Το βιβλιοπωλείο Κάουφμαν και η ανεκτίμητη προσφορά του στην πνευματική ζωή της Αθήνας

Μέσα από αφηγήσεις, φωτογραφίες και ντοκουμέντα μιας νέας έκδοσης ζωντανεύει το βιβλιοπωλείο που συνδέθηκε με τις μνήμες χιλιάδων Αθηναίων και έπαιξε ρόλο στην πολιτιστική διαμόρφωση και καλλιέργεια πολλών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Κάποια στιγμή έμαθα να βάζω στον λόγο μου ένα "ίσως", ένα "ενδεχομένως"»

Οι Αθηναίοι / «Κάποια στιγμή έμαθα να βάζω στον λόγο μου ένα "ίσως", ένα "ενδεχομένως"»

Στην Α’ Δημοτικού τη μάγεψε η φράση «Η Ντόρα έφερε μπαμπακιές». Διαμορφώθηκε με Προυστ, Βιρτζίνια Γουλφ, Γιώργο Ιωάννου και Κοσμά Πολίτη. Ως συγγραφέα την κινεί η περιέργεια για τις ανθρώπινες σχέσεις. Η Αγγέλα Καστρινάκη είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μπρους Τσάτουιν: Ένας αεικίνητος ταξιδιώτης

Πέθανε Σαν Σήμερα / Μπρους Τσάτουιν: Ένας αεικίνητος ταξιδιώτης

Ο αιώνιος ταξιδευτής, μυθιστοριογράφος και ταξιδιωτικός συγγραφέας περιπλανήθηκε στα πιο άβατα σημεία του κόσμου αναζητώντας το DNA των νομάδων και έζησε μια μυθιστορηματική ζωή που υπερβαίνει αυτήν που κατέγραψε στα βιβλία του.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
10 σημαντικά βιβλία που θα κυκλοφορήσουν το πρώτο τρίμηνο του 2025

Βιβλίο / Δέκα σημαντικά βιβλία που θα κυκλοφορήσουν το πρώτο τρίμηνο του 2025

Το πιο πρόσφατο Booker, επανεκδόσεις μυθιστορημάτων με θέμα τον Εμφύλιο, το τελευταίο βιβλίο του Μάριο Βάργκας Λιόσα, η νέα Αμάντα Μιχαλοπούλου και μια συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του Αργύρη Χιόνη είναι μερικές μόνο από τις πολυαναμενόμενες προσεχέις εκδόσεις.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
Ο Διονύσης Σαββόπουλος: σύζυγος, πατέρας, τραγουδοποιός

Βιβλίο / Ο Διονύσης Σαββόπουλος: σύζυγος, πατέρας, τραγουδοποιός

Στην πιο de profundis στιγμή της ζωής του ο συνθέτης γράφει το αυτοβιογραφικό «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα», αποκαλύπτοντας σαν σε προσευχή τις πιο προσωπικές, τρωτές στιγμές του, ζητώντας συγγνώμη από τους οικείους του και ομολογώντας ότι η έμπνευση συμπορεύεται με τη θνητότητα.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Μαριάννα Κορομηλά «Η Μαρία των Μογγόλων»

Το Πίσω Ράφι / Για όλες τις Μαρίες που «δωρίστηκαν» σε βαρβάρους και άξεστους

Ψάχνοντας και γράφοντας για τη Μαρία των Μογγόλων, η Μαριάννα Κορομηλά ήρθε αντιμέτωπη με όλες εκείνες τις παραγνωρισμένες γυναικείες μορφές της Ιστορίας. Το αποτέλεσμα ήταν ένα ανένταχτο και φεμινιστικό βιβλίο που συζητήθηκε έντονα μόλις κυκλοφόρησε.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
«O Γιάννης Χρήστου δεν είναι ο "αναρχικός" που νόμιζαν κάποιοι κάποτε»

Βιβλίο / «O Γιάννης Χρήστου δεν είναι ο "αναρχικός" που νόμιζαν κάποιοι κάποτε»

Ο ιδιοφυής μουσικός έφυγε αναπάντεχα στα 44 του, αφήνοντας πίσω του ανεκπλήρωτα σχέδια. Ο Αλέξανδρος Αδαμόπουλος, ο οποίος ουσιαστικά δεν τον γνώρισε ποτέ, αλλά η ζωή τα έφερε έτσι ώστε να παίξει καθοριστικό ρόλο στη διάσωση του έργου του, υπογράφει σήμερα το πιο ενημερωμένο βιβλίο για εκείνον.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Η Ιωάννα Μπουραζοπούλου γράφει έργα του φανταστικού για τους ακραία ρεαλιστικούς καιρούς μας

Portraits 2025 / Η Ιωάννα Μπουραζοπούλου γράφει έργα του φανταστικού για τους ακραία ρεαλιστικούς καιρούς μας

Η ολοκλήρωση της περίφημης «Τριλογίας του Δράκου της Πρέσπας» αποδεικνύει ότι πρόκειται για μια από τις πιο απρόβλεπτες, ουσιαστικές και συνεπείς συγγραφείς μας.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
CHECK GIA 3/1 εκδόσεις δωμα

Portraits 2025 / Εκδόσεις Δώμα: «Θέλαμε να δούμε αν το κοινό μας θα ανταποκριθεί σε πιο βαριά πράγματα ή αν θα μας γυρίσει την πλάτη»

Μετά από εφτά χρόνια λειτουργίας και εξήντα προσεκτικά επιλεγμένους τίτλους, η Μαριλένα Καραμολέγκου και ο Θάνος Σαμαρτζής εξακολουθούν να πειραματίζονται, σαν να προτείνουν βιβλία σε φίλους.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Claude Pujade-Renaud

Το Πίσω Ράφι / «Οι γυναίκες του λαθροθήρα»: Μια εντελώς διαφορετική οπτική σε ένα θρυλικό ερωτικό τρίγωνο

Η Claude Pujade-Renaud ανατέμνει την ιστορία της σχέσης του Τεντ Χιουζ με τη Σίλβια Πλαθ και την Άσια Ουέβιλ δημιουργώντας ένα ερεθιστικό ψηφιδωτό από δεκάδες διαφορετικές αφηγήσεις.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Τζον Ρ. Ρ. Τόλκιν: Ο άρχοντας του δευτερεύοντος κόσμου

Βιβλίο / Τζον Ρ. Ρ. Τόλκιν: Ο άρχοντας του δευτερεύοντος κόσμου

Κι αν η Μέση Γη εξυψώθηκε στη φαντασμαγορία που όλοι γνωρίζουμε μέσα απ’ τις ταινίες του Πίτερ Τζάκσον, δεν ξεχνάμε ποτέ εκείνη τη στιγμή της πρώτης βραδινής ανάγνωσης, των απρόσμενων αράδων που σχημάτισαν αμέσως ένα σύμπαν αυτονόητο.
ΜΑΚΗΣ ΜΑΛΑΦΕΚΑΣ

σχόλια

20 σχόλια
Ο "Μάγος", του Τζων Φόουλς και τώρα τελευταία "Ο Μαρμάρινος Φαύνος" του Χόθορν. Το πρώτο περίεργο, το δεύτερο έχει μαγικά σημεία αλλά γενικά φλύαρο. Το πρώτο δεν παίζει να τελειώσει, το δεύτερο θα παλευτεί μέσα στο καλοκαίρι....
Αν και μου ερχονται στο μυαλο μερικα, νομίζω πρωτο βραβειο παιρνει το Κοιμητηριο της Πραγας του Εκο...Εξαιτιας του εμεινα σε 10ημερες διακοπες χωρις αναγνωσμα...σιχτιρι
Ας κάνω κι εγώ το σχόλιό μου:γενικά δεν μου αρέσει να αφήνω βιβλία στη μέση και σφίγγω τα δόντια να τα τελειώσω εκτός βέβαια κι αν μου είναι κάτι τόσο δυσνόητο ή τόσο αδιάφορο. Μέχρι στιγμής έχω αφήσει 2 βιβλία. Το ένα είναι "ο πύργος του ακροποτάμου" του Χατζόπουλου που το άφησα από την πολύ αρχή. Πολύ μέτριο ηθογράφημα των αρχών του 20ου αιώνα θα έλεγα κακογραμμένο, καμία σχέση με τα δροσερά διηγήματα του Βυζηινού, ή τα καλοκεντυμένα μυθιστορήματα/νουβέλες του Θεοτόκη. Το άλλο είναι "τα χαμένα βήματα" ενός κουβανού συγγραφέα που λέγεται Αλέχο Καρπεντιέρ. Αυτό το παράτησα όχι τόσο από βαρεμάρα αλλά επειδή είναι γραμμένο με ένα τρόπο που δεν μου αρέσει: αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο με ημερομηνίες, κάτι σαν ημερολόγιο. Αλλά κυρίως δεν μου άρεσε το ειρωνικό ύφος του συγγραφέα για τους γύρω του, μου φάνηκε ότι το έγραψε καθαρά για κουτσομπολίστικους λόγους. Επίσης ένα μυθιστόρημα που το τελείωσα αλλά με απογοήτευσε ήταν το "Για ποιόν χτυπά η καμπάνα" του Χέμινγουεϊ, ενώ το ξεκίνησα με τις μεγαλύτερες προσδοκίες και γιατί έχει αποσπάσει τις καλύτερες κριτικές και επειδή το ζήτημα "ισπανικός εμφύλιος" πάντα με ενδιέφερε. Η αφήγηση είναι πολύ φλύαρη και πολύ κουραστική, σου δίνει την εντύπωση ότι ο συγγραφέας προσπαθεί να γεμίσει τις σελίδες επειδή δεν έχει κάτι ουσιαστικό να πει. Γενικά δεν το προσεγγίζει καθόλου καλά το ζήτημα "ισπανικός εμφύλιος" παρά μόνο επιφανειακά, οι ήρωες και αντι-ήρωες του κινούνται στα γνωστά κλισέ, η αναδρομική αφήγηση του Ρόμπερτ Τζόρνταν για τον αμερικανικό εμφύλιο δεν είναι καθόλου εύστοχη, δεν καταλαβαίνεις τι θέλει να πει έστω κι αν έχεις κάνει διατριβή πάνω στο θέμα "αμερικανικός εμφύλιος" (και το λέω εγώ που είμαι φιλίστορας και τρελαίνομαι για τέτοια θέματα), και το τέλος, αφού πρώτα σε ζαλίσει με ακατάσχετη φλυαρία για το πως στήθηκε η ανταρτοομάδα, με πιο χέρι έριξε χειροβομβίδα ο Ρόμπερτ και σε πως τρέκλιζε το πόδι του σε κάθε κρότο από τις κανονιές των αντιπάλων, είναι πολύ κοινότυπο που θες να πεις "600+ σελίδες για ιστορία τριών ημερών και για λογοτεχνική αξία μηδαμινή". Πάντως δεν θα κρίνω το Χέμινγουεϊ μόνο από αυτό το βιβλίο, θα διαβάσω και άλλα για να κρίνω. Πάντως το συγκεκριμένο (που θεωρείται και το καλύτερο του) δεν θα το ξαναπιάσω στα χέρια μου. Αυτό το καιρό διαβάζω τα 100 χρόνια μοναξιά και το ρουφάω με πολύ απόλαυση. Δεν ξέρω για σας πάντως εγώ το βρίσκω εξαιρετικό και δικαίως θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα του 20ου αιώνα.
Ας πω κι εγώ τη μαλακία μου: Ανάσταση ΤολστόιΚαπετάν Μιχάλης (και δε νομίζω πως θα ξανανοίξω Καζαντζάκη)Τροπικούς Αιγόκερω και Καρκίνο (και στεναχωριέμαι αλλά δεν μπορώ με τίποτα!)Φύλακας στη σίκαλητη Μικρά Αγγλία με την 3η προσπάθεια την κατάφεραΟ άνθρωπος χωρίς ιδιότητεςκαι πολλά ακόμα χρυσοπληρωμέναΑπορώ για αυτούς που λένε για τα βιβλία του Μάρκες, συμβουλή μου είναι να μην δώσετε καμιά σημασία στα ονόματα.
Κάθε αναγνώστης σίγουρα έχει μια λίστα με βιβλία που δε κατάφερε να ολοκληρώσει. Πίσω απ' αυτή την αδυναμία μπορεί να κρύβονται διάφοροι λόγοι. Το σωστό timing, η κατάλληλη ψυχολογία ακόμη και οι προσωπικές προτιμήσεις. Πρόσφατα προστέθηκε στη λίστα μου το αστυνομικό βιβλίο «Το χαμόγελο της Αντζέλικα» του Andrea Camilleri. Δυστυχώς δε κατάφερα να το ολοκληρώσω αλλά πιστεύω θα του δώσω μια ευκαιρία ακόμα. Το θέμα έχει συζητηθεί εκτενώς και στη βιβλιοφιλική κοινότητα Booktrolls.Gr http://booktrolls.gr/
Το "Inferno" του Dan Brown μού τό έκαναν δώρο πριν από ένα χρόνο στα γενέθλιά μου και τό ξεκίνησα δύο φορές και τό παράτησα και τις δύο στην αρχή. Έχοντας ήδη διαβάσει από τον ίδιο τον "Κώδικα Da Vinci", το "Illuminati" και τον "Αρκτικό Κύκλο", ο τρόπος εξέλιξης της πλοκής με την εναλλαγή σκηνών μού φάνηκε αρκετά κουραστικός και κινούνταν στο ίδιο μοτίβο με τα δύο πρώτα.
Παραρησα το 120 Ημερες στα Σοδομα στις 20 τελευταιες σελιδες, οχι ομως γιατι το ειχα βαρεθει. Απλα η διαστροφη που κλιμακωνοταν σε ολο το βιβλιο καταντησε αβασταχτη στο τελος. Δεν μπορω να καταλαβω παντως πως τοσοι πολλοι παρατησαν τον Ερωτα στα Χρονια της Χολερας η το 100 Χρονια Μοναξια. Μου φαινονται απ'τα καλυτερα και πιο ουσιαστικα βιβλια του 20ου αιωνα.
Λυπάμαι που δεν κατάφερα να τελειώσω το "Ταξίδι στην άκρη της νύχτας" του Σελίν, ένα βιβλίο που θεωρείται εμβληματικό και για το οποίο είχα ακούσει εκπληκτικά πράγματα και περίμενα πώς και πώς να το διαβάσω.Μέχρι τη μέση το κατάφερα...Λέω να του δώσω άλλη μια ευκαιρία κάποια στιγμή αλλά πώς θα θυμηθώ άραγε πού έχω μείνει;;Πρόβλημα!
Με πάααρα πολύ ζόρι το τελείωσα και πραγματικά δεν κατάλαβα γιατί θεωρείται αριστούργημα. Γούστα θα μου πεις.Εγώ έχω αφήσει το Ενάντια στη μέρα του Πύντσον, αλλά θεωρητικά θέλω να το ξαναπιάσω.
Ξεκίνησα 2 φορές τους "Αδερφούς Καραμαζοφ"... Το άφησα και τις δύο, μετά τις 100-150 σελίδες... Είχα πάντα εφιάλτες στον ύπνο μου... Για καιρό και τις δύο φορές! Δεν ξέρω τι μου ξυπνάει ...Δεν το ρισκάρω τρίτη!!! Αυτά, από κλασσικούς!Από τους υπόλοιπους... "το γέλιο του δράκου", που το βρήκα πολύ χαοτικό....Ίσως το ξαναρχίσω, κάποια στιγμή στο μέλλον! Είναι και δώρο, να πάρει η ευχή!!!
To "100 Χρόνια Μοναξιάς" διαβάστηκε εντελώς ψυχαναγκαστικά... Μα εντελώς όμως....!!! Ένα από αυτά που έμειναν, ουτέ καν στη μέση, αλλά στην αρχή...ήταν "Η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο" του Σοπενχάουερ... Γ@@@ώ την κουλτούρα μου!