ADVERTORIAL
Τι κάνει έναν μουσικό κορυφαίο καλλιτέχνη; Το ταλέντο σίγουρα, το άστρο που κουβαλάει μαζί του, η ικανότητα να διαλέγει τους κατάλληλους συνεργάτες, το πάθος του γι' αυτό που κάνει. Νομίζω ότι είναι άπειρα τα στοιχεία που μπορεί να αναφέρει κανείς. Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα... Οι φανς του. Οι άνθρωποι που τον ακολουθούν πιστά (ακόμα κι όταν δεν είναι εκεί) που τον πιστεύουν και γίνονται ένα μαζί του σε κάθε συναυλία του.
Μοιράσου τις πιο όμορφες εμπειρίες σου με την οικογένειά σου. Το COSMOTE One προσφέρει έως και 4GB...
Ο Bruce Springsteen είναι μια τέτοια περίπτωση. Ακόμα κι αν δεν σου αρέσει η μουσική του (που αποκλείεται στα τόσα χρόνια μουσικής παρουσίας να μην έχεις πωρωθεί με κάποιο κομμάτι του) δεν μπορείς να αμφισβητήσεις ότι βρίσκεται στην κορυφή των μουσικών και παραμένει εκεί για χρόνια. Οι πολύωρες συναυλίες (να ένας ακόμα λόγος που χαίρομαι κάθε φορά τις ταχύτητες του δικτύου 4G και 4G+ που προσφέρει το COSMOTE One) αποδεικνύουν ότι έχει πολλά ακόμα να πει, ή μάλλον να τραγουδήσει και όπως λέει ένα φίλος τα live του δεν είναι συναυλία, είναι εμπειρία...
Οι φανς του Bruce στην Ελλάδα είναι πολλοί και πραγματικά αφοσιωμένοι. Η κοινότητα «No surrender» είναι μια ομάδα «καθαρόαιμα ρομαντικών» που μοιράζονται μεταξύ τους μια μεγάλη αγάπη! Η Πόλυ Λυκούργου μας μίλησε για την κοινότητα αυτή, τον Bruce, τη μουσική του και το συναίσθημα σε κάθε συναυλία του. Δεν ξέρω αν είναι ο τρόπος που τα λέει, αλλά μετά από αυτή την κουβέντα θα βάλεις σίγουρα στο cd player κάποιον ξεχασμένο δίσκο του Αφεντικού (και ίσως και να κάνεις σχέδια για το επόμενο live του...)
— Πόλυ πόσες συναυλίες του Bruce έχεις δει;
Να μου επιτρέψεις να μην απαντήσω (και τώρα καταλαβαίνω γιατί δεν απαντούν πια και οι παλιότεροι). Δεν έχει σημασία. Ακούγεται λάθος – σαν να είναι το ζητούμενο συλλεκτικό. Σαν να σου δίνει παλαιότητα ή δικαίωμα. Μαζί στεκόμαστε – φίλοι που έρχονται για πρώτη φορά, φίλοι που τον βλέπουν από τα 70ς.
— Μπορείς να μου εξηγήσεις τι το διαφορετικό έχει κάθε συναυλία;
Πρώτα από όλα το setlist. Ο Bruce παίζει 3.30 με 4 ώρες, περίπου 32-33 τραγούδια. Αν εξαιρέσεις 10-15 που αποτελούν στανταράκια, όλα τα άλλα αλλάζουν – ανάλογα τι έχει όρεξη να κάνει, σε ποια χώρα παίζει, πώς έχει αφουγκραστεί το κοινό, τι request θα δει να κρατάει ο κόσμος. Ξεκίνησε πριν από λίγα χρόνια κι έχει γίνει παράδοση: γράφουμε παραγγελιές σε χαρτόνια και τα κρατάμε ψηλά. Εκείνος κατεβαίνει στις πρώτες σειρές, επιλέγει και παίζει 4-5 κάθε φορά. Μπορεί να είναι δικά του πιο "σπάνια" κομμάτια, μπορεί να είναι Rolling Stones, Clash, Elvis ή ό,τι rock 'n roll, soul, funk, blues μπορείς να φανταστείς. Άλλωστε ο ίδιος και η μπάντα του, η E Street Band, παίζουν μαζί από τα 70ς, είναι φίλοι, είναι η πιο καλοκουρδισμένη μπάντα στον κόσμο. Το περηφανεύεται: μπορούν να παίξουν τα πάντα. Διαφορετικός είναι κι ο ίδιος κάθε φορά. Αυτό βγαίνει – ότι οι συναυλίες του δεν είναι ένα καλά σχεδιασμένο, απρόσωπο, ψυχρό πρότζεκτ. Είναι έμψυχο υλικό – ο Bruce ρουφάει ενέργεια από εμάς και τη δίνει πίσω σ' εμάς. Δεν είμαστε ίδιοι κάθε φορά. Δεν κουβαλάμε τις ίδιες αποσκευές. Αυτό βγαίνει, αυτό ανταλλάσσεται. Κι αυτό έχει ενδιαφέρον. Να δεις τους αυτοσχεδιασμούς του, την τρέλα του, τη συγκίνησή του, την όρεξή του για ατελείωτο πάρτι. Μπορεί να διώξει την μπάντα και να κάτσει μόνος του στο πιάνο και να σε στείλει, ή να πάρει την ηλεκτρική και να σου κάνει το πιο ροκ πάρτι που έχεις πάει ποτέ. Ο άνθρωπος έχει δαιμονισμένη ενέργεια και δε φεύγει από τη σκηνή αν δεν έχει αδειάσει το ντεπόζιτο για να γεμίσει το δικό σου.
«Με το πρόγραμμα COSMOTE One που συγκεντρώνει Ομιλία, Ψυχαγωγία και Internet σε ένα, μπορείς να απολαμβάνεις τον αγαπημένο σου καλλιτέχνη όπου κι αν είσαι ή να ταξιδέψεις όπου θέλεις για να τον δεις»
— Πόσα άτομα από Ελλάδα ακολουθείτε πιστά το Αφεντικό; Δίνετε κάποιο άτυπο ραντεβού στα μέρη που εμφανίζεται ή είναι οργανωμένη η παρουσία σας εκεί;
Όταν σχεδιάζαμε το no surrender, ο φίλος μας ο Θέμης a.k.a «Notionman» είχε πει μία σοφή κουβέντα η οποία κούμπωσε σε όλους και βρέθηκε να υπογράφει ό,τι κάνουμε: «δεν είμαστε fan club, είμαστε community». Κι αυτό γιατί δεν κάναμε ποτέ τα τυπικά που κάνει ένα fan club – δεν βγάλαμε συνδρομές, δεν πλησιάσαμε δισκογραφικές εταιρίες, δεν «οργανωθήκαμε». Μία παρέα φίλων ήμασταν, που μεγαλώσαμε με τη μουσική αυτού του ανθρώπου και που, στην Ελλάδα, το βιώναμε κάπως μοναχικά. Ο Bruce δεν είναι ούτε U2, ούτε Depeche Mode, ούτε Stones. Για δεκαετίες ο κόσμος τον είχε στο περιθώριο ως βλαχοαμερικάνο – βασικά δεν ήξερε τη μουσική του πέρα από τα χιτάκια του MTV. Δεν πιστεύαμε λοιπόν ότι θα μεγαλώσουμε περισσότερο από τα 10-15- 20 άτομα που ήμασταν το 2003. Και τώρα, έχοντας περάσει τα 150-200 (για να είμαι ειλικρινής ούτε ξέρω το νούμερο ακριβώς) συναντάμε όλο και περισσότερο κόσμο. Υπάρχει η σελίδα μας (no surrender community) στο Facebook όπου μπορεί κανείς να πληροφορηθεί για τις συναυλίες, να ψάξει για εισιτήρια, να λύσει απορίες, να ζητήσει βοήθεια από τους παλιότερους – και είναι χαρά μας να εξυπηρετήσουμε. Εμείς όμως συνεχίζουμε να κανονίζουμε σα φίλοι – εισιτήρια, ξενοδοχεία, ραντεβού, requests. Είναι χαρά και μεγάλη συγκίνηση αυτή η παρέα να μεγαλώνει. Ελάτε να μας βρείτε, ελάτε στα πάρτι, πλησιάστε μας στις συναυλίες. Το «μοίρασμα» είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Να το ζούμε μαζί.
«Το κορυφαίο πρόγραμμα της COSMOTE One παραμένει στην κορυφή χάρη στους δικούς της φανς»
— Μίλησέ μας λίγο για την κοινότητα «No surrender». Απ' ότι καταλαβαίνω ο Bruce ενώνει πολλούς και πολύ διαφορετικούς ανθρώπους.
Όλα ξεκινούν και καταλήγουν στην ίδια τη μουσική. Όταν ακούς έναν καλλιτέχνη από μικρό παιδί, ο οποίος σου μιλάει για κοινωνική δικαιοσύνη, ελευθερία, εντιμότητα, ισότητα, φιλία, αγάπη, όνειρα, και συναντάς στα 30-40-50 σου ανθρώπους που τον ακούν κι εκείνοι πιστά, με την ίδια συγκίνηση, οι πιθανότητες είναι ότι, πριν τελειώσει η συναυλία, θα γίνετε αδελφικοί φίλοι. Γιατί με τα ίδια πρώτα υλικά μεγαλώσατε. Για τα ίδια ιδανικά αγωνίζεστε καθημερινά. Με τις ίδιες εικόνες ονειρεύεστε. Με τις ίδιες πρώτες νότες βουρκώνετε. Δεν έχει να κάνει με την έννοια του "fan" αυτό. Αυτό είναι κάτι άλλο. Κι έχει να κάνει με τη στάση σου απέναντι στη ζωή. Αν είσαι καθαρόαιμα ρομαντικός άνθρωπος.
— Πόσο σημαντικά είναι τα Fan club για έναν καλλιτέχνη; Εσείς ως fans του Bruce Springsteen αισθάνεστε ότι υπάρχει ανταπόκριση στον ενθουσιασμό σας; Θέλω να πω στις συναυλίες υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο contact ανάμεσα στους fans και στον καλλιτέχνη;
Δεν θα δείτε τυπικά fan club κάτω από τη σκηνή του Bruce. Θα δείτε όμως σημαίες. Οι Ιταλοί για παράδειγμα είναι οι πιο φανατικοί του φίλοι. Οι ιταλικές σημαίες είναι παντού – σε Ευρώπη, Αμερική, Αυστραλία. Τις βλέπει, χαμογελάει, αφιερώνει, τους αποκαλεί χαριτωμένα «stalkers». Δίνει τις καλύτερες συναυλίες του στην Ιταλία. Κάθε χρόνο, η συναυλία που θα δώσει στο San Siro στο Μιλάνο είναι γεγονός. Οι Ιταλοί του ετοιμάζουν εκπλήξεις και μηνύματα από τις κερκίδες και τη λαοθάλασσα που τον περιμένει. Από εκεί και πέρα αναγνωρίζει πρόσωπα. Υπάρχουν bloobrothers/sisters (έτσι αποκαλούμαστε όλοι μεταξύ μας στη διεθνή κοινότητα) που τον ακολουθούν πιστά. Τους βλέπει χρόνια στις πρώτες σειρές. Δεν υπάρχει σχέση με fan clubs, υπάρχει προσωπική σχέση. Ξέρει ποιοι έχουν πρόβλημα υγείας κι έχει ένα διακριτικό τρόπο να τους εξυπηρετεί, να περνούν πρώτοι. Εμπιστεύεται τους ίδιους τους φανς με τη διοργάνωση του pit (δεν μπαίνεις με ακριβότερο εισιτήριο μπροστά στη σκηνή στις συναυλίες του Bruce, αλλά με ένα σύστημα roll calls που οργανώνουμε, σεβόμαστε κι ακολουθούμε εμείς οι ίδιοι). Τα τελευταία 10+ χρόνια, πιστέψτε με, ο Bruce έμαθε να ξεχωρίζει και την ελληνική σημαία.
— Ποια είναι η καλύτερη συναυλία που έχεις παρακολουθήσει μέχρι τώρα;
Ω, μήλα/πορτοκάλια. Υπάρχουν τόσες πολλές για διαφορετικούς λόγους. Θα ξεχωρίσω το Bercy στο Παρίσι, το Δεκέμβριο του 2007 γιατί βρεθήκαμε για πρώτη φορά 52 Έλληνες, μία αγκαλιά όλοι, στις πρώτες δύο σειρές μπροστά από το μικρόφωνο, το Κιλκένι της Ιρλανδίας που άκουσα για πρώτη φορά live το τραγούδι μου, ή τη Ρώμη τώρα γιατί ο ίδιος ήταν τόσο συγκινημένος που η ατμόσφαιρα έγινε αυτόματα μαγική - ήταν σαν να είχαμε μπει σε διαστημόπλοιο και πήγαμε σε άλλο πλανήτη. Αυτό είναι το θέμα, ξέρετε. Δεν πάμε στις συναυλίες για να ακούσουμε 30 τραγούδια. Πάμε γιατί, σόρι αν ακούγεται μελό και κλισέ, μάς συγκινεί αυτός ο άνθρωπος βαθιά. Ξαφνικά... αισθάνεσαι, επικοινωνείς, χτυπά η καρδιά σου, θυμάσαι ποιος είσαι ή ποιος ονειρεύεσαι να γίνεις, για ποια πράγματα αξίζει να αγωνιστείς. Εμένα ο Bruce με συντονίζει με το καλύτερο κομμάτι του εαυτού μου. Βγαίνω έξω και αγαπώ όλο τον κόσμο. Ναι, υποθέτω άλλοι παίρνουν ναρκωτικά. Εγώ ακούω το «Badlands», παίρνω αγκαλιά τους φίλους μου και δίνουμε αερόβιους όρκους για το πώς θα ζήσουμε τις ζωές μας από αύριο.
— Εσείς ως κοινότητα επιθυμείτε να έρθει ο Springsteen στην Ελλάδα;
Θέλαμε πολύ να τον φέρουμε. Πιστεύουμε ότι έπρεπε να έρθει, ειδικά με την «Wrecking Ball» περιοδεία, όταν τα κομμάτια του δίσκου ήταν πάνω στην παγκόσμια οικονομική (και βαθιά πολιτική) κρίση. Ταίριαζε, κούμπωνε. Επίσης, θέλαμε πολύ να δει ο Έλληνας τι σημαίνει 4ωρη ροκ συναυλία από έναν άνθρωπο που μπαίνει μέσα σου σαν ηλεκτρικό ρεύμα. Καταλαβαίνουμε ότι κανείς διοργανωτής δεν παίρνει το ρίσκο. Το εισιτήριο είναι ακριβό, η Ελλάδα δεν έχει πωλήσεις των δίσκων του που να δικαιολογούν μία τέτοια επένδυση. Βέβαια κανείς δεν ξέρει ότι ο Bruce έχει travelling fans, θα έρθουν από παντού, δεν πρέπει να υπολογίζει στενόμυαλα μόνο τους Έλληνες. Προσωπικά δηλώνω πικραμένη. Δε βλέπω καμία σοβαρή προσέγγιση και δεν νομίζω να αλλάξει αυτό.
— Ποιο είναι το πιο συγκινητικό ή το πιο αστείο στιγμιότυπο που έχεις ζήσει ως fan του Bruce;
Το πιο αστείο συνέβη στη Φλωρεντία πριν από 3-4 χρόνια. Ξεκινά η συναυλία κανονικά και μετά από μισή ώρα άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς. Αυτή η βροχή που αν σε πιάσει στο δρόμο, ταράζεσαι, βρίζεις, τρέχεις να κρυφτείς κάτω από μια στάση, ακυρώνεις ραντεβού, ακυρώνεις τη ζωή σου. Εκεί, μέσα στην αρένα, δεν είχαμε να πάμε πουθενά. Η βροχή δε σταματούσε, γινόταν πιο έντονη. Κράτησε 3+ ώρες. Μετά από τα πρώτα 10 λεπτά το άβολο της εμπειρίας μεταμορφώθηκε σε αμήχανο γέλιο, σε κέφι και μετά σε... διονυσιακή έκσταση. Χορεύαμε μέσα στη βροχή, εμείς από κάτω, εκείνος πάνω. Ξέπλυμα, κάθαρση, ενδοφλέβια ατόφια χαρά - μάς έστειλε σπίτια μας επαναβαπτισμένους. Τώρα, για πιο συγκινητικό, δεν ξέρω. Για μένα όλα είναι συγκινητικά. Η στάση του Bruce απέναντι στον εαυτό του, στη μουσική του, στη μπάντα του, στο κοινό του και στην Born to Run υπόσχεση που έδωσε 25άρης είναι συγκινητική. Δεν έχει κάνει μισό παραπάτημα στην καριέρα του ώστε να νιώσουμε ότι πρόδωσε όσα έγραφε στους στίχους του πιτσιρικάς. Δεν μάς έχει απογοητεύσει ποτέ. Τι κι αν μεγάλωσε, τι κι αν μεγαλώσαμε. Πόσο ανακουφιστικό είναι ότι έχουμε ακόμα πίστη. Η συγκίνηση στις συναυλίες είναι οι άνθρωποι. Οι φίλοι σου, οι έρωτές σου, οι άγνωστοι. Μπαίνεις σ' ένα στάδιο με 100.000 κόσμο κι όλοι συγκινούνται στην ίδια νότα/λέξη με σένα. Για λίγες ώρες όλος ο κόσμος έχει κουρδιστεί σωστά και «καταλαβαίνει». Ξαφνικά δεν είσαι μόνος σου. Όπως λέμε μεταξύ μας «it's only rock 'n' roll, but it surely feels like love».
