ADVERTORIAL
Υπάρχει ένα ρητό που ισχύει στον άγριο κόσμο των ζώων: μην μπαίνεις ποτέ ανάμεσα σ' ένα πεινασμένο λιοντάρι και το φαγητό του. Όποιος, όμως, εμπνεύστηκε αυτό το ρητό δεν ξέρει τους φίλους μου. Γιατί αν τους ήξερε θ' αναθεωρούσε σε κάτι του τύπου «μην μπαίνεις ποτέ ανάμεσα στους κολλητούς του Βασίλη και το φαγητό τους». Ειδικά Τσικνοπέμπτη.
Με βάση, λοιπόν, το έθιμο και επειδή πού να τρέχουμε τώρα έξω με τόσο κόσμο και τόση τσίκνα, κάποιος από την παρέα αναλαμβάνει κάθε χρόνο τέτοια μέρα χρέη οικοδεσπότη. Αγοράζει τα κρέατα, φτιάχνει τη μαρινάδα, φροντίζει το ψήσιμο και σερβίρει.
Οι υπόλοιποι κάθονται, απλώνουν τα άδεια τους πιάτα και περιμένουν να γεμίσουν από μόνα τους με ζουμερές μπριζόλες, τεράστια μπιφτέκια, λαχταριστά λουκάνικα και καλοψημένα παϊδάκια. Τρώνε, αδειάζουν τα πιάτα και φτου κι απ την αρχή. Η διαδικασία αυτή συνεχίζεται μέχρι τελικής πτώσεως. Φανταστείτε, δηλαδή, μια ποσότητα φαγητού που θα κρίνατε αρκετή, πολλαπλασιάστε την αρκετές φορές και πάλι δεν θα 'στε μέσα.
Αλλά, διάολε, ποτέ, καμία Τσικνοπέμπτη δεν ήταν τόσο απλή όσο την περιγράφω. Γιατί κάθε χρόνο είμαι εκεί και τους βλέπω. Μόλις κάτι πάει στραβά, αν π.χ. το ψήσιμο δεν είναι ιδανικό, αν η ποσότητα είναι μικρή, αν ο ψήστης είναι κάπως αργός, τότε οι φίλοι μου αρχίζουν και εκνευρίζονται.
Και η έκρηξη ξεκινάει πάντα δειλά-δειλά και κάπως αθόρυβα. Μερικά δάχτυλα που χτυπούν ανυπόμονα το τραπέζι. Ορισμένα γρυλίσματα που ακούγονται εδώ και εκεί και δεν τα λες και ακριβώς ανθρώπινα. Κεφάλια και πόδια που κουνιούνται νευρικά. Αν δεν σώσεις γρήγορα την κατάσταση είσαι χαμένος από χέρι. Μπροστά σ' ανθρώπους πεινασμένους τα λάθη δεν συγχωρούνται.
Μετά από αρκετά χρόνια, φέτος είναι η σειρά μου. Οι ορδές του Τζένγκις Χαν θα καταλήξουν στο σαλόνι μου. Άγριες, πεινασμένες και έτοιμες για όλα. Ούτε ένας, ούτε δύο. Και οι επτά μαντράχαλοι της παρέας με ειδοποίησαν πως θα δώσουν το παρών. Θα 'ρθουν μέχρι και ο Αντρέας με τον Πέτρο που υποτίθεται ότι ξημεροβραδιάζονται στα γυμναστήρια και κάνουν διατροφή. Α! Και ο Γιάννης που είναι vegetarian και θα τη βγάλει με σαλάτα και πατάτες.
Και 'γω πρέπει να φροντίσω να είναι όλα στην εντέλεια. Να μην ξεχάσω τίποτα. Άγχος και συνεχείς αμφιβολίες θα στριφογυρίζουν στο μυαλό μου. Μου έδωσε ο χασάπης καλά κρέατα; Θα φτάσουν για όλους; Θα χορτάσουν; Θα τα ψήσω ωραία; Μοντερνιές και medium rare δεν περνάνε εδώ πέρα! Να πάρω εκείνα τα κάρβουνα που γίνονται γρήγορα για ευκολία ή τα άλλα που αργούν αλλά κάνουν καλύτερη φωτιά; Α! Το ψυγείο. Τι μπύρες πίνουν; Και χυμό για τον Μάκη που έχει κόψει το αλκοόλ. Να προλάβω να πάω στη λαϊκή για τις πατάτες και τα λαχανικά. Πέφτει καθημερινή και θα δουλεύω οπότε πρέπει να πάω νωρίς. Τι ήταν αυτό που δεν έτρωγε πέρυσι ο Γιώργος στο σπίτι του Αντρέα; Θα φωνάζει η κυρά Σούλα από πάνω για την τσίκνα; Nα θυμηθώ να κοιτάξω αν έχει απλώσει ρούχα γιατί θα βγάλει το άχτι της στα κοινόχρηστα. Να μην ξεχάσω να συγυρίσω το σπίτι. Δεν θα το παρατηρήσει κανείς, αλλά θα το ξέρω εγώ και αυτό αρκεί. Έξτρα πιάτα και πιρούνια χρειάζομαι. Όχι πλαστικά. Τι είμαστε τίποτα 10χρονα; Μα τι λέω, πιρούνια; Εδώ παίζουν μόνο χέρια. Ορεκτικά να βγάλω ή να αρκεστώ στο κρέας μόνο; Το καλό που τους θέλω να φέρουν γλυκά. Δεν θα τα κάνω όλα εγώ. Και το ψήσιμο θα πρέπει να θυμίζει αλυσίδα παραγωγής σε εργοστάσιο. Ψήνεις και δίνεις, ψήνεις και δίνεις, non stop.
Με λίγα λόγια καταλαβαίνω και συμπάσχω απόλυτα με τον τρομαγμένο πρωταγωνιστή του βίντεο «Fearlessgrilling» της Hellmann's. Ναι, τρόμος, αυτή είναι η κατάλληλη λέξη.
Αν δεν το πιστέψω, δεν πρόκειται να τα καταφέρω. Χρειάζομαι μόνο θέληση, μπόλικη τύχη και μία ειλικρινή προσευχή στον καλό θεό του μπάρμπεκιου. Α και φυσικά να μην ξεχάσω να πάρω μέρος στο διαγωνισμό της Hellmann's στο Instagram γιατί πού ξέρεις μπορεί να κερδίσω όλα όσα χρειάζονται για το ψήσιμο της Τσικνοπέμπτης (προϊόντα BBQ sauces Hellmann's, γάντια ψησίματος, μια ποδιά, λαβίδα, κάρβουνα, μια ψηστιέρα) και να μην χρειαστεί να κουνήσω ούτε το μικρό μου δαχτυλάκι!
Αλλιώς με βλέπω να την παθαίνω όπως εκείνος ο πρώτος τύπος που βρέθηκε ανάμεσα στο λιοντάρι και το φαγητό του.
