«Αθήνα από την αρχή» είναι το κεντρικό προεκλογικό σύνθημα του υποψηφίου για τον δήμο της Αθήνας, Νάσου Ηλιόπουλου, και, περνώντας την πύλη της εισόδου του Εθνικού Κήπου, τον ρωτώ γιατί επέλεξε αυτό το σημείο για να συναντηθούμε.
«Στη μάχη για τον δημόσιο χώρο κάθε εκατοστό μετράει. Η βεβαιότητα ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει πρέπει να αποτελέσει παρελθόν» τονίζει και συμπληρώνει: «Ο Εθνικός Κήπος είναι ένας πανέμορφος τόπος και σηματοδοτεί μια μεγάλη ανάγκη. Μία από τις μεγάλες πληγές που έχει να αντιμετωπίσει ο δήμαρχος Αθηναίων είναι η απουσία πρασίνου. Αναντίρρητα, ζούμε σε μια μη βιώσιμη πόλη, αφού, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, αντιστοιχούν 9 τ.μ. πρασίνου σε κάθε κάτοικο. Επομένως, ο Εθνικός Κήπος είναι το παράδειγμα που πρέπει να μιμηθούμε, αλλά κυρίως να προστατέψουμε».
Όση ώρα περπατάμε στα δρομάκια του κήπου είναι ευδιάθετος, κοινωνικός και με ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ. Λίγο πριν ξεκινήσουμε τη συνέντευξη, υποστηρίζει ότι «για να καταφέρεις να αλλάξεις την εικόνα της πόλης, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η διάθεση για συγκρούσεις. Αλλιώς, το καινούργιο δεν πρόκειται να γεννηθεί. Χρειάζονται προτεραιότητες και υιοθέτηση μια στάσης που να υπερασπίζεται τα δικαιώματα των πολιτών».
Δηλώνει σίγουρος ότι θα μπει στον δεύτερο γύρο και επισημαίνει ότι θα μείνει στο δημοτικό συμβούλιο, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα.
Στη συνέχεια, μεταξύ άλλων, υπογραμμίζει ότι «ήταν πολιτικός λάθος του κ. Μπακογιάννη να πάει στον Άγιο Παντελεήμονα και να μην πει ούτε μισή φράση για τη Χρυσή Αυγή. Μιλάμε για μια γειτονιά που έχει δοκιμαστεί πάρα πολύ. Αντιλαμβάνομαι ότι υιοθετεί μια οπτική που βρίσκεται πιο κοντά στα αστυνομικά δελτία παρά κινείται στην πραγματικότητα».
Με εκπλήσσει δυσάρεστα το πόσο εύκολα η πολιτική κριτική βασίζεται σε fake news και κουτσομπολιά. Είναι θλιβερό. Ας σταματήσουν να σπαταλούν ενέργεια ψάχνοντας να δουν αν μοιάζω ή όχι με τον καθηγητή στο «Casa de papel». Δήμαρχος θα είμαι, όχι ηθοποιός.
— Τι είναι αυτό που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μετάβαση από την κεντρική πολιτική σκηνή στην αυτοδιοίκηση;
Από μικρή ηλικία έχω αναπτύξει συλλογική δράση και, φυσικά, πάντα πρωταγωνιστούσαν τα θέματα της πόλης. Για παράδειγμα, ήμουν παρών στην κατεδάφιση του ιστορικού κτιρίου Κολούμπια, ενός χώρου που σε οποιαδήποτε άλλη πόλη θα είχε μετατραπεί σε μουσείο, αναδεικνύοντας την ιστορία του λαϊκού τραγουδιού.
Επίσης, συμμετείχα στις κινητοποιήσεις για το πάρκο Κύπρου & Πατησίων όπου επί θητείας Κακλαμάνη είχαν μπει μπουλντόζες και είχαν κοπεί δέντρα επειδή ήθελε να το κάνει πάρκινγκ. Τέλος, θεώρησα μεγάλη τιμή να είμαι υποψήφιος, διότι έχω μεγαλώσει στην Αθήνα και την αγαπώ πολύ.
— Η πολιτική σας ταυτότητα θεωρείτε ότι αποτελεί εμπόδιο ή όχι;
Δεν ανήκω σε καμία περίπτωση στους ανθρώπους που κάποιες μέρες επιλέγουν να δηλώνουν ανεξάρτητοι και κάποιες άλλες διατυμπανίζουν την υποστήριξή τους από κάποιο κόμμα. Προφανώς και ανήκω σε έναν συγκεκριμένο πολιτικό χώρο – και το θεωρώ πολύ χρήσιμο να ανήκεις ιδεολογικά κάπου.
Προσωπικά, είμαι πολύ περήφανος για το έργο που έγινε στο υπουργείο Εργασίας, ειδικά για τα θέματα του ωραρίου και της αδήλωτης εργασίας, για τα οποία συγκρουστήκαμε με μεγάλα συμφέροντα.
— Το 2013 είχατε δηλώσει ότι «δεν αρκεί να είσαι υπέρ των φτωχών, πρέπει να είσαι και κατά των πλουσίων». Συμφωνείτε ακόμα με αυτή την άποψη;
Έχει πολύ ενδιαφέρον ότι πρόσφατα οι «Financial Times» φιλοξένησαν ένα άρθρο που αναφερόταν στην όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων αλλά και στον τρόπο που πρέπει να καταπολεμηθούν αυτές. Ξεκινούσε με το παράδειγμα της αμερικανικής πολιτικής σκηνής σχετικά με την υψηλή φορολογία.
Επομένως, δεν υποστηρίζω ότι πρέπει να «κυνηγάμε» τους πλουσίους αλλά ότι πρέπει να μπει ένα φρένο στο ακραίο χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, διότι δημιουργείται δομικό πρόβλημα, τόσο στις κοινωνίες όσο και στη δημοκρατία. Είναι προφανές ότι σε ένα δημοκρατικό πλαίσιο πάντοτε επιλέγεις κάποιους, κόντρα στα συμφέροντα άλλων.
— Τι απαντάτε σε όσα σας καταλογίζουν για το «φτωχό βιογραφικό» και το «νεαρό της ηλικίας»;
Διαβάζω κατά καιρούς τις «εξομολογήσεις» στη LiFO και συχνά-πυκνά υπάρχει κάποιος/-α που διαμαρτύρεται. Πας να ζητήσεις δουλειά και σου λένε «θέλουμε νέους» ή «χρειαζόμαστε δεκαετή εμπειρία». Ε, αυτό είναι αντιφατικό και άδικο.
Εγώ, όταν τελείωσα την ΑΣΟΕΕ, εργάστηκα, όπως πολλοί και πολλές, στην ιδιωτική εκπαίδευση και έκανα το μεταπτυχιακό μου. Στη συνέχεια, ξεκίνησα τη διδακτορική μου διατριβή.
Συγγνώμη, λοιπόν, που μέχρι τα τριάντα μου δεν είχα κάνει περισσότερα. Όταν πήγα στο Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας, άκουγα ότι είμαι νέος και άπειρος.
Όταν υπέγραφα πρόστιμα στις τράπεζες που παράνομα κρατούσαν εργαζομένους πέραν του ωραρίου τους, αυτό το αστείο τελείωσε. Και αυτό προσκομίζω στη διοίκηση του δήμου, ένα τρίπτυχο που στηρίζεται στη γνώση, στην αποτελεσματικότητα και στην αποφασιστικότητα. Αυτά είναι τα όπλα της δικής μας γενιάς.
— Συζητήθηκε έντονα το γεγονός πως, όταν γίνατε μέλος του Συνασπισμού, η μητέρα σας ήταν στέλεχος της αυτοδιοικητικής παράταξης του ΠΑΣΟΚ στην Αθήνα. Τι απαντάτε;
Δεν νομίζω ότι αυτό αποτελεί πολιτικό επιχείρημα. Μάλιστα, ήταν μια συζήτηση που στήθηκε πάνω σε ένα παραπολιτικό σχόλιο ενός δημοσιογράφου, το οποίο βαφτίστηκε ως «βιογραφικό» μου.
Αυτό που έχω να πω, όμως, είναι ότι από τη μητέρα μου έμαθα την αξία της συμμετοχής στα κοινά. Είναι ένας άνθρωπος που εργαζόταν πάντα στον ιδιωτικό τομέα, κουβαλά μια απόλυση για τη συνδικαλιστική της δράση και είναι ένα πρόσωπο που έδειχνε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα προβλήματα της πόλης.
Μπορεί να ακολουθήσαμε διαφορετικές πολιτικές πορείες και να είχαμε άλλη θέαση των πραγμάτων, αλλά θα ήταν μεγάλη αδικία να μην της αναγνώριζα ότι χάρη σε αυτήν συνειδητοποίησα πόσο σημαντικό είναι να ενεργοποιείσαι και να μη μένεις αμέτοχος.
— Τι είναι αυτό που σας ενοχλεί περισσότερο στις επιθέσεις που δέχεστε;
Με εκπλήσσει δυσάρεστα το πόσο εύκολα η πολιτική κριτική ‒κάτι που, πιστέψτε με, μπορώ να δεχτώ δίχως να ενοχλούμαι καθόλου‒ βασίζεται σε fake news και κουτσομπολιά. Είναι θλιβερό.
Απλώς, μερικές φορές πιστεύω ότι είναι το τελευταίο καταφύγιο όταν θέλουμε να αποφύγουμε να εστιάσουμε στην ουσιαστική συζήτηση.
Ξέρω ότι έχω εκνευρίσει κάποιους επειδή ενέκρινα τα πρόστιμα για την αδήλωτη και υπερωριακή εργασία στα πολυκαταστήματα και στις τράπεζες.
Ε, ας το πουν αυτό και ας σταματήσουν να σπαταλούν ενέργεια ψάχνοντας να δουν αν μοιάζω ή όχι με τον καθηγητή στο «Casa de papel». Δήμαρχος θα είμαι, όχι ηθοποιός.
— Τι είναι αυτό που σας ξεχωρίζει από τους αντιπάλους σας, Κώστα Μπακογιάννη και Παύλο Γερουλάνο, στην κούρσα για τον δήμο της Αθήνας;
Γνωρίζω την Αθήνα. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, ξέρω την άλλη Αθήνα, τις πίσω γειτονιές της.
Δεν θέλω να αδικήσω τον κ. Μπακογιάννη και τον κ. Γερουλάνο, αλλά, όταν τους ακούω, νιώθω ότι η Αθήνα τους είναι το ιστορικό της κέντρο και μόνο. Και το καταλαβαίνω.
Από την άλλη πλευρά, γεννήθηκα στον Άγιο Νικόλαο και σήμερα ζω στα Πατήσια. Όταν βγαίνω στον δρόμο του σπιτιού μου, βλέπω μια πόλη παρατημένη. Και αυτό θέλω να αλλάξει.
— Όλοι συμφωνούν ότι η Αθήνα είναι μια βρόμικη πόλη. Εσείς τι έχετε σκοπό να κάνετε για να αλλάξει αυτή η εικόνα;
Ακούγεται βαρετό, αλλά για να αλλάξει η εικόνα πρέπει πρώτα να ξέρουμε για ποιο πράγμα μιλάμε. Η Αθήνα δεν έχει σοβαρό σχέδιο διαχείρισης απορριμμάτων. Ξέρετε ποιο είναι το ποσοστό ανακύκλωσης; Μόλις 4%. Ε, με αυτό το νούμερο δεν πάμε μπροστά.
Αν δεν αλλάξουν άμεσα τα πράγματα, όταν το 2020 κλείσει ο ΧΥΤΑ Φυλής, η σημερινή «βρόμικη» πόλη θα φαντάζει παράδεισος μπροστά σε αυτό που θα ακολουθήσει.
Όσον αφορά τη δική μου πρόταση, αυτή προβλέπει: πράσινα σημεία, διαλογή στην πηγή, ανακύκλωση και ενίσχυση των υπηρεσιών του δήμου. Σε κάθε περίπτωση, σύγκρουση με τη λογική της αδράνειας.
— Το Airbnb αποτελεί ευχή ή κατάρα για την πόλη;
Στο χέρι μας είναι. Ήμουν ο πρώτος από τους υποψήφιους δημάρχους που μίλησα γι' αυτό το θέμα και χαίρομαι που τώρα πια περιλαμβάνεται στα βασικά ζητήματα του διαλόγου μας.
Προφανώς, η αύξηση των τουριστών στην πόλη μας και η άνθηση της βραχυχρόνιας μίσθωσης είναι θετικές εξελίξεις. Πρέπει, όμως, να θεσπίσουμε άμεσα όρια.
Όρια στη δράση επιχειρηματικών ομίλων που αγοράζουν πολυκατοικίες και τις «βαφτίζουν» διαμερίσματα βραχυχρόνιας μίσθωσης, μετατρέποντας, παράλληλα, γειτονιές σε άβατα για όλους όσοι αναζητούμε στέγη για να ζήσουμε και να εργαστούμε στην πόλη.
— Πιστεύετε ότι τα Εξάρχεια είναι μια ελεύθερη περιοχή; Δημιούργησε έντονες συζητήσεις η φράση σας ότι «η αριστερά ποτέ δεν έχει καλύψει μαφίες». Θα ήθελα ένα σχόλιό σας.
Ελεύθερη από ποιους; Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Στα Εξάρχεια υπάρχει ένα διττό πρόβλημα: ο δήμος έχει παρατήσει τη γειτονιά ‒αν πάτε μια βόλτα στο λόφο του Στρέφη θα το διαπιστώσετε στον μέγιστο βαθμό‒ και την ίδια στιγμή διάφορες μικρομαφίες επιδίδονται σε αντικοινωνικές, σεξιστικές και επιθετικές συμπεριφορές.
Αν σε αυτή την εικόνα προσθέσετε και τη δράση των real estate παραγόντων που αγοράζουν διαμερίσματα περιμένοντας το gentrification της γειτονιάς, καταλαβαίνετε τι θέλω να πω. Εμείς θα συγκρουστούμε και με την εγκατάλειψη, και με τις μαφίες, και με τα οργανωμένα συμφέροντα.
— Στο παρελθόν είχατε πει πως ο «Ρουβίκωνας δεν είναι το μεγάλο μας πρόβλημα». Εξακολουθείτε να το πιστεύετε;
Τότε με είχαν ρωτήσει αν θεωρώ ότι η δράση του Ρουβίκωνα αποτελεί το μεγάλο πρόβλημα της πόλης και είχα απαντήσει αρνητικά. Ακόμη, λοιπόν, διατηρώ την ίδια άποψη. Μπορεί κάποιος να διαφωνεί ή να συμφωνεί με τον Ρουβίκωνα.
Προσωπικά, είναι ξεκάθαρη η διαφωνία μου. Μάλιστα, να θυμίσω ότι ήμουν στο υπουργείο Εργασίας όταν είχαν εισβάλει στο κτίριο. Απλώς, δεν θεωρώ ότι η απάντηση στο Ρουβίκωνα είναι να τους πυροβολήσει η αστυνομία, όπως ακούμε να λένε αρκετοί.
Οι άνθρωποι αυτοί κουβαλούν μια πληθώρα δικαστικών εκκρεμοτήτων για παραπτώματα που, αν δεν κάνω λάθος, τα περισσότερα σε βαθμό πλημμελήματος.
Όμως είναι λίγο ενοχλητικό να συζητάμε για αυτοδιοικητικές εκλογές και να εστιάζουμε σε θέματα που κυριαρχούν στην πολιτική σκηνή και κατά συνέπεια να μην αναφερόμαστε στο γεγονός ότι η Αθήνα διαθέτει εβδομήντα παιδικές χαρές, ενώ θα έπρεπε να έχει 120. Και το χειρότερο, απ' αυτές μόνο οι είκοσι έξι είναι πιστοποιημένες. Μάλλον, σ' αυτή την πόλη θα πρέπει να είσαι ατρόμητος για να κάνεις κούνια.
— Γιατί πιστεύετε ότι η συμμετοχή εργολάβων στην καθαριότητα είναι ιδεοληψία και εξυπηρέτηση συμφερόντων και όχι ένα μέσο για να βελτιωθεί η κατάσταση, όπως κρίνουν άλλοι συνυποψήφιοί σας;
Θυμάμαι τον κ. Μπακογιάννη να λέει ότι στην καθαριότητα δεν χωράνε ιδεολογίες και «άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, αρκεί να πιάνει το ποντίκι». Θα μπορούσα μέχρι και να συμφωνήσω, αν δεν υπήρχε μια λεπτομέρεια. Η γάτα που προτείνει ο κ. Μπακογιάννης όχι μόνο δεν πιάνει το ποντίκι αλλά κοστίζει άπειρα χρήματα σε γατοτροφή.
Δεν μάθαμε τίποτε από τις εργολαβίες καθαριότητας στα νοσοκομεία; Κακή ποιότητα υπηρεσιών και χρήματα πεταμένα από το παράθυρο, για να μη μιλήσω για τις συνθήκες εργασίας των καθαριστών και καθαριστριών. Στο Όσλο δοκίμασαν τη συνταγή του κ. Μπακογιάννη. Πρόσφατα ο δήμος κατήγγειλε τη σύμβαση και πήρε στα χέρια του την υπόθεση.
Στη Νάπολη, που ήταν μια πόλη πνιγμένη στα σκουπίδια και αλώνιζαν οι μαφίες, σήμερα ο δήμος διαχειρίζεται μόνος του την καθαριότητα και η πόλη δεν θυμίζει σε τίποτα το παρελθόν. Αντί, λοιπόν, να φαντασιωνόμαστε ότι θα μας λύσει το πρόβλημα ο εργολάβος, πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.
— Πώς μπορεί ένας δήμαρχος να «σπάσει» τις πιάτσες και την εμπορία ναρκωτικών;
Ας είμαστε ειλικρινείς. Το ζήτημα αυτό αφορά χιλιάδες οικογένειες. Κανένας δεν μπορεί να λύσει από μόνος του ένα σύνθετο θέμα, όπως αυτό της τοξικοεξάρτησης.
Ο δήμαρχος όμως μπορεί να κάνει τα εξής: να επιμείνει σε ένα, αποτυχημένο κατά τη γνώμη μου, μοντέλο καταστολής, σύμφωνα με το οποίο στην ουσία διαστήματα οι πιάτσες ανά τακτά αλλάζουν σημεία στην πόλη, ή να πρωτοστατήσει σε μια αλλαγή πολιτικής.
Σήμερα, ύστερα από απόφαση της Βουλής, μπορούμε να φτιάξουμε χώρους ελεγχόμενης χρήσης. Αυτό σπάει την πιάτσα και δημιουργεί νέους όρους αξιοπρέπειας για τους χρήστες.
Εκεί θα κριθούμε όλοι. Όχι λέγοντας «α, τι κακό πράγμα που είναι τα ναρκωτικά» αλλά βάζοντας πλάτη σε μια νέα πολιτική με έμφαση στην πρόληψη, στην αξιοπρέπεια και στην επανένταξη.
— Πού οφείλεται, κατά τη γνώμη σας, το εντεινόμενο αίσθημα της ανασφάλειας σε πολλές γειτονιές της πόλης; Είστε υπέρ ή κατά της σύμπραξης της ελληνικής με τη δημοτική αστυνομία;
«Μηδέν ευρώ»: αυτή ήταν η εγγραφή στον προϋπολογισμό του 2018 για τα έργα ηλεκτροφωτισμού. Όταν το είδα, δεν το πίστευα. Ε, όταν ισχύει αυτό, για ποια ασφάλεια να μιλήσουμε;
Εγώ πιστεύω ότι η ασφάλεια είναι δικαίωμα. Και για να προασπιστούμε αυτό το δικαίωμα πρέπει να ζωντανέψουμε τις γειτονιές.
Να κατοικηθεί ξανά η παρατημένη Αθήνα, να γίνει προτεραιότητα του δήμου η αξιοποίηση των εγκαταλελειμμένων κτιρίων, ο ηλεκτροφωτισμός, η ζωή και η κίνηση στις πίσω αυλές της πόλης.
Στη σύμπραξη λέω ναι ‒ και δεν ανακαλύπτουμε τον τροχό. Την ορίζει το νομοθετικό πλαίσιο. Στις κοινές περιπολίες που λέει ο κ. Μπακογιάννης, όχι. Είναι σπατάλη δυνάμεων και πόρων.
— Υποστηρίξατε πρόσφατα πως «αν δεν επανέλθει μια δημοκρατική κανονικότητα στην Αθήνα, δεν μπορούμε να πούμε ότι έχουμε ξεπεράσει την κρίση». Την έχουμε χάσει αυτήν τη δημοκρατική κανονικότητα και πώς την εννοείτε;
Η δημοκρατική κανονικότητα μεταφράζεται σε τρεις πυλώνες: εξορίζουμε τον φόβο από τις γειτονιές, ενισχύουμε τη συμμετοχή των κατοίκων στα ζητήματα της πόλης, σπάμε οριστικά τον τσαμπουκά της Χρυσής Αυγής.
Η κρίση έχει κάνει τον κύκλο της και τώρα θα αναμετρηθούμε με την παρακαταθήκη της.
— «Οι γειτονιές μας είναι πολύ πιο ασφαλείς χωρίς την παρουσία και τη δράση των φασιστών» είπατε. Δεν θα θεωρήσετε αποτυχία το ενδεχόμενο να λάβει ο υποψήφιος της Χρυσής Αυγής διψήφια ποσοστά ή το να σας υπερκεράσει;
Δεν θα είναι μια προσωπική αποτυχία αλλά αποτυχία όλων μας αν ο θρασύδειλος Κασιδιάρης πλησιάσει έστω το 16% που είχε συγκεντρώσει το 2014. Θέλω όμως να πω κάτι.
Το ποσοστό της Χ.Α. αποτελεί έναν κίνδυνο. Ακόμη μεγαλύτερος κίνδυνος είναι η ρητορική και η λογική της Χ.Α., η οποία διαποτίζει το πολιτικό φάσμα.
Όταν, για παράδειγμα, ένας νέος άνθρωπος λιντσάρεται στην Ομόνοια και ακούς «καταδικαστέο, αλλά...», σε αυτό το «αλλά» συμπυκνώνεται η επιτυχία της άκρας δεξιάς.
— Σε ένα υποθετικό σενάριο όπου στον δεύτερο γύρο θα βρίσκεται το δίδυμο Μπακογιάννης – Γερουλάνος, ποιον έχετε σκοπό να στηρίξετε; Διότι έχει φανεί ήδη μια «γέφυρα» επικοινωνίας με τον κ. Γερουλάνο.
Αρχίσαμε ήδη τα υποθετικά σενάρια και έχουμε ακόμα δύο μήνες μπροστά μας. Πιστεύω ότι δεν θα έχω τέτοια διλήμματα. Είμαι αισιόδοξος ότι η Αθήνα θα κάνει μια καθαρή επιλογή να ξεκινήσει από την αρχή.
— Ένα ιστορικό κτίριο του δήμου Αθηναίων καταλαμβάνεται από αντιεξουσιαστές. Πώς αντιδρά ο δήμαρχος Νάσος Ηλιόπουλος;
Ωραία ερώτηση. Πρώτα απ' όλα, είναι κρίσιμο να αναφερθεί πως ο δήμος Αθηναίων διαθέτει σημαντικό κτιριακό απόθεμα, το οποίο μένει αναξιοποίητο.
Η δημοτική αρχή έχει την υποχρέωση να μεριμνά για τα δημόσια κτίρια της Αθήνας με κριτήρια κοινωνικής ανταποδοτικότητας που θα αναβαθμίζουν τις γειτονιές της πόλης και τη ζωή των κατοίκων της.
Για την «Ανοιχτή Πόλη», προσωπικά μου είναι σαφές πως ο δημόσιος χώρος πρέπει να είναι προσβάσιμος και ανοιχτός σε όλους και όλες, χωρίς εξαιρέσεις.
Ευρωπαϊκά παραδείγματα όπως αυτά του Βερολίνου και της Νάπολης μάς προσφέρουν χρήσιμες εμπειρίες. Εκεί, πρωτοβουλίες κατοίκων της γειτονιάς ζωντανεύουν εγκαταλελειμμένα κτίρια, οργανώνοντας κοινωνικές δράσεις ανοιχτές σε όλους.
Προφανώς, παραβατικές δραστηριότητες και ενέργειες αποκλεισμών δεν χωράνε σε έναν δημοκρατικό δήμο. Σε αυτή την περίπτωση, εγώ θα είμαι εκεί για να προασπιστώ τα συμφέροντά του, τα συμφέροντα των πολλών.
— Ποια είναι η άποψή σας για τον αντικαπνιστικό νόμο; Σας εκφράζουν οι απόψεις του αναπληρωτή υπουργού Υγείας, Παύλου Πολάκη;
Όπως διαπιστώσατε, δεν καπνίζω, οπότε φαντάζεστε ποια είναι η άποψή μου. Πρέπει να εφαρμόσουμε τον νόμο και ο δήμος οφείλει να εργαστεί σε αυτή την κατεύθυνση. Τελεία.
Πρέπει να σκεφτούμε, καπνιστές και μη, ότι με έναν τρόπο όλοι μας έχουμε συμβάλει σε αυτή την παράξενη κατάσταση της μη εφαρμογής.
Έχω πιάσει τον εαυτό μου να νιώθει αμήχανα αν ένας φίλος πρέπει να βγει έξω για να καπνίσει. Και αυτό με προβληματίζει. Δηλαδή πόσο εντυπωμένη είναι η συνήθεια αυτή στη χώρα μας και πόσο αυτονόητα τη συνδέουμε με την κοινωνικότητά μας.
— Υπάρχει κάποιος δήμαρχος από το παρελθόν που σας αντιπροσωπεύει ως θετικό παράδειγμα;
Μου κάνει εντύπωση που όταν ρωτάω κατοίκους, πολύ συχνά, ειδικά οι μεγαλύτεροι, αναφέρουν τον Δημήτρη Μπέη ο οποίος ήταν δήμαρχος όταν εγώ ήμουν πολύ μικρός για να έχω μνήμες από την πολιτική.
Κάτι λέει αυτό για την πόλη μας και τους περαστικούς δημάρχους που μεταπήδησαν στην κεντρική πολιτική σκηνή. Ξέρετε, υπάρχει μια μορφή που εμένα τουλάχιστον με συγκινεί και με εμπνέει.
Ο Λέων Αυδής, ένας άνθρωπος που ήταν υποψήφιος με το ΚΚΕ στον δήμο Αθηναίων τη δεκαετία του 1990. Ήταν ο άνθρωπος που αγαπούσε την πόλη, που ήξερε πόσο έκανε το εισιτήριο του Ηλεκτρικού, που συνδύαζε τον αριστερό οραματισμό με την καθημερινή πρακτικότητα.
— Τι σηματοδοτεί σήμερα η εκλογή ένας αριστερού δημάρχου;
Έγνοια για τους πολλούς, αποτελεσματικότητα για όλους. Η αριστερά σε μεγάλες πόλεις, όπως η Βαρκελώνη, δείχνει ότι μπορεί να δημιουργήσει ένα νέο υπόδειγμα καθημερινότητας με έμφαση στην οικολογία, στην κοινωνική πολιτική και στη στήριξη όσων έχουν ανάγκη.
Κεντρική πτυχή του προγράμματός μας είναι η κοινωνική κατοικία. Συχνά την ταυτίζουμε με την εξασφάλιση στέγης για όσους είναι κάτω από το όριο της φτώχειας. Μήπως να το δούμε πιο συνολικά;
Ο δήμος θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί τα άδεια και εγκαταλελειμμένα ακίνητά του για να προσφέρει διαμερίσματα σε νέους και νέες που ζορίζονται από την αύξηση των ενοικίων. Όχι όμως απλά διαμερίσματα. Διαμερίσματα με φωτοβολταϊκά στις ταράτσες, μικρούς κήπους, συσκευές κομποστοποίησης και ολοκληρωμένα προγράμματα ανακύκλωσης. Διαμερίσματα-υποδείγματα για ένα ριζικά διαφορετικό μέλλον.
— Ποιους θεωρείτε ήρωες της καθημερινότητας;
Τους ανθρώπους που έχουν κινητικά προβλήματα και παλεύουν για να μετακινηθούν στην πόλη, αντιμετωπίζοντας σημαντικά προβλήματα προσβασιμότητας. Η Αθήνα δεν είναι καθόλου φιλική σε άτομα που έχουν προσωρινό ή μόνιμο κινητικό πρόβλημα.
Επίσης, ήρωες είναι όλοι εκείνοι οι πολίτες που συνεχίζουν να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και δράσεις, εκείνοι που αγωνίζονται καθημερινά προκειμένου να δουν την πόλη τους να γίνεται καλύτερη και όμορφη.
Η Αθήνα έχει συσσωρευμένα αδιέξοδα αλλά και τεράστιες δυνατότητες. Σίγουρα, όμως, δεν είναι μια χαμένη υπόθεση.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
