Γνώρισα τον Mathieu σε ένα μπαρ, αργά το βράδυ, στην παραλία της Βρετάνης στην Γαλλία. Όταν έμαθα ότι ήταν μηχανικός σε καράβια μού ήρθαν αυτόματα ένα σωρό απορίες που είχα σχετικά με το σκάφος μου, το Forlane 6, διότι εκείνο το διάστημα αντιμετώπιζα προβλήματα με τον κινητήρα του. Υποθέτω λοιπόν ότι αυτό που μας έφερε κοντά ήταν η θάλασσα κι η ιστιοπλοΐα. Και τελικά, αυτά είναι τα στοιχεία που μας ενώνουν μέχρι και σήμερα.

Το Forlane 6 είναι ένα παλιό ιστιοφόρο που αγόρασε ο πατέρας της Hortense πριν από τριάντα περίπου χρόνια. Ο Mathieu και η Hortense λοιπόν αποφάσισαν να το ανακαινίσουν και να το χρησιμοποιήσουν για να ταξιδέψουν στη Μεσόγειο, δημιουργώντας καλλιτεχνικά και ζώντας με έναν νομαδικό, θαλάσσιο τρόπο ζωής.

Αφού ζήσαμε σχεδόν δύο χρόνια μέσα στο σκάφος, στο λιμάνι του Ρεθύμνου, το 2013 γυρίσαμε στη Γαλλία για να εργαστούμε. Στην ουσία όμως περιμέναμε την κατάλληλη στιγμή για να επιστρέψουμε στην Ελλάδα. Έβλεπα συχνά τον χάρτη του Αιγαίου, παρατηρώντας τα μετεωγράμματα και κατέληξα πως η περιοχή του Σαρωνικού είναι πολύ πιο προστατευμένη. Κοίταξα τον Πόρο στην δορυφορική άποψη και είδα τη γεωγραφία του φυσικού λιμανιού. Αποφασίσαμε να πάμε εκεί με ένα φορτηγό γεμάτο εργαλεία και προσωπικά αντικείμενα. Φτάσαμε τον Νοέμβριο του 2015 και βρήκαμε αμέσως έναν χώρο για να νοικιάσουμε και να εγκατασταθούμε μόνιμα.

Πώς μας φαίνεται η ζωή στον Πόρο; Πρόκειται για τον παράδεισο των σκαφών με πολλούς προστατευμένους κόλπους και ένα υπέροχο ναυπηγείο. Είναι το ιδανικό μέρος για να ανακαινίσεις και να διατηρήσεις ένα παλιό γιοτ όπως το δικό μας. Οι κάτοικοι είναι πολύ φιλικοί και εξυπηρετικοί και κάναμε πολλούς φίλους. Απολαμβάνουμε πολύ τη ζωή εδώ, είναι το τέλειο μέρος για δημιουργία και πειραματισμό.

Η κατάδυση με μπουκάλες είναι το εργαλείο για να προσεγγίσω και να αλληλοεπιδράσω με έναν κόσμο που αγαπώ: τον βυθό. Και ενώ είναι απίστευτα περίεργος, μεγάλος και θεωρείται ξένος και απρόσιτος ωστόσο το οικοσύστημα του είναι αυτό που ρυθμίζει τα πάντα και είναι η βάση της ζωής στη γη.

Η μετάβαση από την επιφάνεια στον βυθό είναι σαν να πηγαίνεις από το χάος στην γαλήνη. Το φως είναι μαλακότερο, δεν υπάρχει άνεμος, δεν υπάρχει ήχος και δεν υπάρχει η έννοια της βαρύτητας. Όταν δουλεύω κάτω από το νερό είναι σαν να κάνω χρήση κάποιων μυστικών υπερδυνάμεων σε αργή κίνηση: Μπορώ να πετάξω και να μεταφέρω μεγάλα αντικείμενα πάνω από το κεφάλι μου με ελάχιστες προσπάθειες. Τι κι αν δεν τα πάω καλά με την ταχύτητα; Εκεί κάτω απολαμβάνω τη βραδύτητα του βυθού. Μου αρέσει να συντηρώ και αναδιοργανώνω τις εγκαταστάσεις μας κάθε τόσο. Το να δημιουργείς μέσα στο στοιχείο του νερού είναι ένας τρόπος να δείξουμε ότι αυτός ο χώρος δεν είναι απομακρυσμένος από την ανθρώπινη δραστηριότητα ή τα συναισθήματά μας και ότι πρέπει να διερευνηθεί και να προστατευθεί.

Αντιλαμβάνομαι ότι αυτή μου η υποβρύχια εμμονή είναι κάπως περίεργη. Στην παραλία του Βλυχού στην Ύδρα, όπου έχουμε κάνει την εγκατάσταση φέτος το καλοκαίρι, οι κολυμβητές συχνά καταλήγουν να βλέπουν το έργο χωρίς να γνωρίζουν τί είναι. Κάποια στιγμή άκουσα κάτι νεαρούς Αμερικανούς που έλεγαν, αναφερόμενοι στο έργο μας, ότι είδαν κάποιους φυσικούς σχηματισμούς. Το πήρα ως κομπλιμέντο, αλλά αυτό στα αλήθεια δείχνει πόσο λίγα γνωρίζουμε για τη θάλασσα. Βλέπουμε δηλαδή τεχνητά στοιχεία και τα περνάμε για οργανικά.

Όταν τοποθετούμε τα έργα μας κάτω από το νερό είναι σαν να τους δίνουμε ζωή. Συνήθως πρόκειται για κατασκευές από ξύλο που επιπλέουν μέσα στο νερό στερεωμένες με κάποιο τρόπο με πετονιά. Όταν υπάρχει κυματισμός κινείται μαζί και όλη η εγκατάσταση, με έναν απροσδόκητο τρόπο. Κι αυτό είναι πραγματικά συναρπαστικό διότι δεν μπορούμε πλέον να ελέγξουμε την κατεύθυνση και το σχήμα που θα πάρει.

Χρησιμοποιούμε απλά υλικά όπως το ξύλο και η πετονιά. Τα γλυπτά μας είναι συχνά τεμαχισμένα και συναρμολογούνται μέσα στο νερό επιτρέποντας στο σχήμα να επηρεάζεται από τις κινήσεις του νερού. Στην τελευταία μας εγκατάσταση Disorienrted έχουμε κόψει περισσότερα από χίλια μεμονωμένα φύλλα, τα οποία συνδέονται με ένα κορδόνι σε σχήμα κλαδιού. Το ξύλο που έχουμε χρησιμοποιήσει είναι πολύ λεπτό και κάθε φορά που βουτάω κάτω για να ελέγξω την εγκατάσταση τα βλέπω σε διαφορετικές θέσεις. Κινούνται πάνω-κάτω, σαν πραγματικά φύλλα στον άνεμο.

Το Disoriented χρειάστηκε περίπου 3 -4 μήνες για να κατασκευαστεί, είναι αρκετά λεπτομερές και αντιπροσωπεύει ένα πλασματικό «ζωικό» φυτό, κάτι ανάμεσα σε φοίνικα και αστερία με φτερά. Είναι ένα σχόλιο πάνω στη μετανάστευση σπόρων, την άνοδο της στάθμης της θάλασσας και την ραγδαία αλλαγή των καιρικών φαινομένων. Υπάρχουν βασικά εννιά μεγάλα γλυπτά που περιβάλλονται από πολλά βέλη που δείχνουν σε αμέτρητες κατευθύνσεις. Υπάρχει μια όμορφη φράση στα γαλλικά, που χρησιμοποιείται στην ιστιοπλοΐα, όταν θέλουμε να πούμε ότι ο άνεμος αλλάζει συνεχώς κατεύθυνση. Λέμε: "Le vent se cherche" που σημαίνει ότι ο άνεμος ψάχνει τον εαυτό του, αλλά είναι πολύ λιγότερο ποιητικό στα αγγλικά ή στα ελληνικά. Ήθελα να αναδημιουργήσω αυτή τη χαοτική ατμόσφαιρα, στην οποία δεν γνωρίζουμε προς να πού να κοιτάξουμε ή τί να περιμένουμε.

Το This side of Paradise είναι το πρώτο μας έργο το οποίο είναι προϊόν συνεργασίας. Διοργανώσαμε μια φωτογράφηση μέσα στο εσωτερικό της εγκατάστασης Disoriented με τον Γάλλο φωτογράφο και καταδύτη άπνοιας Alex Voyer και μια νέα γαλλική εταιρεία που κατασκευάζει custom made στολές καταδύσεων και ονομάζεται Kalypse. Μας άρεσε πολύ η δουλειά και η φιλοσοφία και των δύο και θεωρήσαμε ότι θα ήταν μια καλή ιδέα να συνδυάσουμε τις δεξιότητές μας για να δημιουργήσουμε μια μοναδική φωτογραφική σειρά η οποία έχει την αισθητική υποβρύχιας επιστημονικής φαντασίας.