Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην ανατολική Θεσσαλονίκη, σε ένα όμορφο οικογενειακό περιβάλλον. Η μέρα μου ξεκινάει στις 7:40 το πρωί, λόγω σχολείου.

Αυτό είναι το σχολείο μου, όπου περνάω αρκετές ώρες, δυστυχώς. Ωστόσο, οι καθηγητές μου σέβονται τη μουσική μου, κάποιοι τη στηρίζουν κιόλας. Η μητέρα μου έπαιζε πάντα μουσική στο σπίτι, κυρίως ροκ ξένο και ελληνικό, και έντεχνο. Τα άκουγε κι όταν ακόμα ήταν έγκυος, οπότε έχω μεγαλώσει μ’ αυτά.  

Μετά το σχολείο συνηθίζουμε με την παρέα μου να αράζουμε σε μέρη με θέα. Θεωρώ ότι αρχίζω σιγά σιγά να έχω έναν ρυθμό, με βοήθησε σε αυτό ο RAF, ο οποίος έχει πολλές γνώσεις. Μου έμαθε γενικά πώς να δουλεύω σωστά τα κομμάτια μου. Έχω πολλά να δώσω και έχω στο μυαλό μου πολλά projects. Γενικά, φέτος θέλω να το τερματίσω, έχω βάλει υψηλούς στόχους.

Το βράδυ είτε συχνάζουμε στη γειτονιά είτε κάνουμε βόλτες στην πόλη. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει μετανιώσει για κάτι στη ζωή του και όποιος πει το αντίθετο λέει ψέματα. Έχω μετανιώσει για το πόσο καλός και δοτικός ήμουν με κάποιους ανθρώπους, οι οποίοι δεν εκτίμησαν ό,τι έκανα γι’ αυτούς. Πιστεύω πως στη ζωή όλα γίνονται για κάποιον λόγο και απ’ όλα μπορείς στο τέλος να πάρεις κάτι το θετικό.

Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια ζημιά που προκαλεί η μουσική, πιστεύω ότι οποιαδήποτε ζημιά συμβαίνει στη ζωή μας την προκαλούμε οι ίδιοι. Η φωτογραφία είναι από ένα live που είχα διοργανώσει.

Η άποψη των γύρω είναι το πρώτο σοκ, γιατί ο κόσμος είναι σκληρός με το καινούργιο και όλοι έχουν άποψη. Επίσης, το να προσπαθείς να βελτιωθείς και αργότερα να αναβαθμίσεις τον ήχο σου είναι από τις δυσκολίες που έχεις να αντιμετωπίσεις.

Ο πιο μεγάλος μου φόβος είναι μήπως χάσω ανθρώπους που αγαπάω. Δεν έχω κάτι άλλο να φοβηθώ, όλα είναι μέσα στη ζωή, είτε πέσεις είτε χάσεις θα σηκωθείς πιο δυνατός και η επιτυχία θα είναι πιο ευχάριστη.

Μου αρέσει πολύ να περνάω χρόνο με τους φίλους μου, να φτιάχνω μουσική και γενικά να συμμετέχω σε διάφορα μαζέματα που κάνουμε στη γειτονιά μου, το Φάληρο. Γενικά, το έχουμε στάνταρ να κάνουμε κάποιο μάζεμα σαν πάρτι.

Επιλέγω να πηγαίνω σε πιο χαλαρά μαγαζιά. Εδώ είμαι στο Crib του φίλου μου του Maverick. Καλλιτέχνες που ξεχωρίζω είναι ο Bossikan, τον οποίο ακούω από τα πρώτα του βήματα και θεωρώ πολύ ταλαντούχο, ο Roi, που είναι επίσης πολύ ταλαντούχο παιδί, και από παραγωγούς τον Ortiz, που θεωρώ ότι κουβαλάει πολλή μουσική στην πλάτη του και συνεχώς αποδεικνύει πόσο καλός είναι σε αυτό που κάνει με το low profile του και το work ethic του.

Έχουμε πάρει πολλή φόρα είναι η αλήθεια, η φάση «ελληνικό ραπ» πάει τρένο, πρέπει όμως κάπως να σταθεροποιηθεί, να κάνουμε μια δομή για να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε απλώς μια μόδα, για να μείνουμε και να μη σβήσουμε ούτε σε 10 ούτε σε 20 χρόνια.

Εδώ, μαζί με τον Mayjay πριν από session. Big respect σε αυτόν τον άνθρωπο, είμαστε day ones. Στη Θεσσαλονίκη μού αρέσει πολύ η διασκέδαση, η νυχτερινή ζωή, το ότι ενώ είσαι μέσα στα στενά μπορείς να βγεις στην παραλία ή να ανέβεις στο βουνό. Σίγουρα σε επαγγελματικό επίπεδο δεν μπορεί να συγκριθεί με τους ρυθμούς της Αθήνας, οπότε αυτό πιστεύω ότι λείπει.

Τα must για ένα session. Ως χώρα έχουμε άπειρα προβλήματα, όχι μόνο ως πόλη. Προς το παρόν περιμένω να γίνει αυτό το μετρό που πλέον έχει γίνει θρύλος, και γενικά να βελτιωθεί η μετακίνηση μέσα στην πόλη, που υστερεί.

Εδώ προσπαθεί ο Mayjay να βρει το file με τα beats στο homestudio. Τι θα ήθελα να καταφέρω στο άμεσο μέλλον; Να μπορέσει να περάσει η μουσική μου στον κόσμο και σιγά σιγά να αποκτήσω κοινό…

Το τέλος της ημέρας πάντα είναι καλύτερο όταν είσαι στο studio.