Καλημέρα, είναι καλά η μέρα; Βρίσκομαι στα ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης, ταυτόχρονα είναι και αεροδρόμιο, ταυτόχρονα σιδηροδρομικός σταθμός. Κάπου εκεί συμβαίνει μια πορεία, επιθετική, με πολύ κόσμο να ανάβει φωτιές και να σπάει τζάμια... Αλλά τα μέσα λειτουργούν κανονικά, ελληνικά, πατροπαράδοτα, αποτυχημένα. Εγώ ξέρω ότι κάπου έχω να πάω και ότι από κάπου πρέπει να φύγω. Φέρτε την κάψουλα, είτε με ρόδες είτε με φτερά, εγώ πρέπει να φύγω. Μέσα σε μια αποθήκη ένα γνώριμο πρόσωπο, το αγαπημένο, το τρομακτικό, με τη μορφή του μπαμπά! Το χωρίζω. Ξανά. Βιάζομαι, το τρένο φεύγει στις πέντε, άλλη μια φορά ετοιμάζομαι να χάσω την ταχεία της καρδιάς μου και ξεκινά. Τρέχω ανάμεσα σε πρόσωπα που δεν είναι πια στη ζωή μου. Εγώ, πάντα ανάμεσα σε παρελθόν και μέλλον.

Κουζίνα. Πού είναι το βζου; Χτυπάω τον φραπέ μου μέσα σε χιλιάδες άλφα τέσσερα γραμμένα, σημειωμένα, θέλω φραπέ! Έτσι έπινε η μαμά, το βράδυ μπίρες, το πρωί φραπέ. «Πού να ‘ναι η μαμά;». Για μένα θα 'ναι πάντα στο μπαλκόνι, να μου εξομολογείται τα βράδια ιστορίες της, σαν να θέλει να μου πει «φύγε, μην εγκλωβιστείς, θα σε φάνε», όπως έφαγαν εκείνη, όπως τους βοήθησε να το κάνουν. Είχε μάθει βιωματικά τι καλούμαστε να ζήσουμε ως θηλυκότητες σ’ αυτόν τον κόσμο, ήξερε ότι θα το ζήσω κι εγώ, για άλλους λόγους, με άλλους τρόπους... «Ήμουν θρυλική» γράφω σ’ ένα κομμάτι. Είναι ύμνος προς τη μαμά-τέρας. Φοβάται για μένα, προσπαθεί να με σκληραγωγήσει, αλλά το στομάχι μου εμένα έχει αντέξει, είναι ατσάλινο, έχει μάθει να χωνεύει τα πάντα αλλά όχι εμένα. Δυσφορώ, ανοίγω λάπτοπ...  

Στο άρλεκιν σαλόνι... Αρχίζω να δουλεύω τα κομμάτια του άλμπουμ, δεν μπορώ να σταματήσω να γράφω, παράλληλα ανοιχτό photoshop, παραδίπλα παράθυρο −You Tube: Στέλλα Μπεζαντάκου− «One night stand up», για όταν βαρεθώ με τα μελό που γράφω.

Το άλμπουμ ονομάζεται «Kosta Bota», αναφορά στην εταιρεία παραγωγής γυαλικών ημι-πολυτελείας Kosta Boda, που σημάδεψε κάθε ΠΑΣΟΚ νοικοκυριό κατά τα ελληνικά ‘90s. Το «Bota» χρησιμοποιείται ως υβρίδιο πολλών νοηματοδοτήσεων. Έχουμε την «μπότα» που υπερισχύει στον ήχο του άλμπουμ, τη συντομία της λέξης μπότομ και την «άσχημη γυναίκα» (η σημασία της λέξης στην ελληνική slang). Η αλλαγή του d σε t είναι αναφορά στα μαϊμού προϊόντα που αλλάζουν γράμματα της επωνυμίας που μιμούνται για να καλυφθούν νομικά. Ως DIY pop star, ταυτίζομαι. Ο τίτλος για μένα τα λέει όλα: queer τραύμα στην ελληνική επαρχία, εν μέσω φούσκας, νεοπλουτισμού, αργότερα της παρακμής με την κρίση.

Ντύνομαι. Θέλω κάτι που να με βλέπεις και να λέει: «Απασχολημένη Γυναίκα». Το αγαπημένο μου γκρι ταγερωτό σετ-κάργκο (για τον πόλεμο που με περιμένει εκεί έξω), δυο πέρλες στο αυτί, παπούτσι κατσαριδοκτόνο, μαύρα γυαλιά γιατί κλαίω σε λεωφορεία και μετρό και τέλος άλλη μια καμπαρντίνα, μέχρι τον αστράγαλο, ν' ανεμίζει όσο τρέχω το queer walk μου στην Πλατεία Αμερικής. Το σινεμά μάς έμαθε ότι η δημόσια κατάρευση είναι πιο καύλα με πανωφόρι, παιδί των 2010s, γκλαμουροποίησε τo τραύμα! Μου έχουν πει ότι μένω Λάνα και Στανίση γωνία. Ντράμα!

Τότε γυρνάω στον εραστή-σπίτι, γιατί αύριο έχω σόου και πρέπει να κοιμηθώ νωρίς... κατά τις πέντε. Στους άδειους δρόμους της Αχαρνών ακούω μουσική στις ψείρες μου.

Αφήνω τον θεό μου, τον υπολογιστή, και ξεκινάω πρόβα. Μπροστά στον καθρέφτη με το τσιγάρο, ντύνομαι, φοράω την περούκα, τα γυαλιά μου, γίνομαι μια y2k νύφη και βάζω το κομμάτι μου. Αγχώνομαι, όχι μήπως δεν βγει καλά η χορογραφία ή η φωνή, μήπως δεν βγει το βάιμπ.

Βγαίνω λίγο στο μπαλκόνι μέχρι το τσάι να κρυώσει... Σκέφτομαι τα παραπάνω. Ασχολούμαι τον τελευταίο χρόνο με αυτήν τη μουσική εξομολόγηση. Έχω βγάλει το στομάχι μου στο ableton. Έχω γράψει για τις πιο τρομακτικές εικόνες του παιδιού που δεν είμαι πια, ποιος ο λόγος; Ορκίστηκα κάποτε να τα πω όλα... Για το κρυφό ντραγκ στο παιδικό δωμάτιο τις νύχτες, όπως αναφέρω στο «Eleni Fountain», το απόλυτο «POV: queer teen στην ελληνική επαρχία»... Self-hate, φόβος, φετιχοποίηση του bullying −έλα τώρα καταλαβαίνεις τι λέω−, βόλτες στη γειτονιά −τρεις το ξημέρωμα− κρυφά, μέσα στο σκοτάδι, τότε ένιωθα ασφαλής, δεν το φοβόμουν το σκοτάδι, τη μέρα φοβόμουν, τότε σε έβλεπαν όλοι και τους άκουγες να κρυφομιλάνε για σένα. Αναρωτιόμουν τι είμαι, οι γύρω απαντούσαν: «λάθος της φύσης», «ανώμαλος», «επικίνδυνος». Αργότερα σταμάτησα να τους ακούω, βρήκα τους λίγους στους οποίους μπορούσα να απευθυνθώ. Ποτέ δεν ήμουν παιδί των πολλών, δεν μου αρκούσαν...

«Μπαίνει στη Σιτροέν και γκαζώνει, την επαρχία γαζώνει, τα κεφάλια τους λιώνει» και στο τέλος σκοτώνεται, γίνεται μνημείο, σε μια βιτρίνα, ως προϊόν, ως αντικείμενο, πάλι! Ήρωας αναλώσιμος, στο πολιτικοκοινωνικό σύστημα που την έβαλε εξαρχής εκεί. Ματαίωση, όλες μας. Κάνω διάλειμμα, κοιτάω πάλι να μάθω για την Τζούλια. Σχετικό. Φίλη μου πολύ, κανείς δεν θα την αποκρυπτογραφήσει, κι όμως νομίζουν ότι το έχουν κάνει.