Οι Idles είναι μία από τις πιο σημαντικές και συζητημένες ροκ μπάντες στον πλανήτη αυτήν τη στιγμή. Το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο Joy As An Act Of Resistance κυκλοφόρησε την τελευταία ημέρα του καλοκαιριού και είναι μία από τις πιο συναρπαστικές δουλειές της φετινής χρονιάς, ανεξαρτήτως είδους.
Υπάρχει ένας δικαιολογημένος ενθουσιασμός, ως ένα σημείο, γύρω από την ύπαρξή τους, καθώς έδωσαν εκ νέου νόημα και δυναμική στον punk rock ήχο, που η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια ακούγεται σαν μία βαριεστημένη αναπαραγωγή όλων των κλισέ του.
Φυσικά έχουν γραφτεί και υπερβολές που δεν ισχύουν, όπως ό,τι είναι οι Nirvana ή οι Clash των millennials, αλλά αν δούμε τα πράγματα λίγο πιο ψύχραιμα, η αξία τους είναι όντως μεγάλη.
Το νέο τους άλμπουμ έφτασε μέχρι το νούμερο 5 των βρετανικών charts, σε μία εποχή όπου το σύγχρονο, εναλλακτικό ροκ έχει σχεδόν μηδενική εκπροσώπηση στα μαζικά ακροατήρια. Αν συνυπολογίσουμε και τους στίχους, ενάντια στην τοξική αρρενωπότητα, στη μάτσο κουλτούρα, στην ομοφοβία, στην ξενοφοβία, στο Brexit και στο συντηρητισμό της βρετανικής κοινωνίας, τότε το επίτευγμα τους μοιάζει ακόμη πιο σπουδαίο.
Αν συνυπολογίσουμε και τους στίχους, που σηκώνουν ένα γερό κωλοδάχτυλο στην τοξική αρρενωπότητα, στη μάτσο κουλτούρα, στην ομοφοβία, στην ξενοφοβία, στο Brexit και στο συντηρητισμό της βρετανικής κοινωνίας, τότε το επίτευγμα τους μοιάζει ακόμη πιο σπουδαίο, ίσως και επαναστατικό.
Ο εμπνευστής, στιχουργός και τραγουδιστής των Idles είναι ο 33χρονος Joe Talbot. Γεννήθηκε στο Bristol, αλλά μεγάλωσε στο κοντινό Exeter μαζί με την μητέρα και τον πατριό του, για τον οποίον νόμιζε μέχρι τα 16, πως ήταν ο βιολογικός του πατέρας.
Ήταν ένα παχύσαρκο παιδί που έπασχε από στρεβλοποδία, αλλά είχε μεγάλη αυτοπεποίθηση και πίστευε πως μία μέρα θα πετύχει κάτι σπουδαίο. Λίγο πριν φύγει για τις σπουδές του στο Bristol, η μητέρα του έπαθε ένα βαρύ εγκεφαλικό και ο πατριός του πέθανε, με αποτέλεσμα να είναι o μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που μπορούσε να την φροντίζει.
Στα φοιτητικά του χρόνια πέρασε μία μακρά περίοδο κατάθλιψης και αν δεν είχε μερικούς πιστούς φίλους στο πλευρό του, θα είχε κυλήσει στον αλκοολισμό και τα ναρκωτικά.
Τότε, γνώρισε τον Adam Devonshire ή Dev, τον σημερινό μπασίστα των Idles, με τον οποίο συγκατοίκησαν στο υπόγειο της pub Golden Lion. «Ο Deb δούλευε και εγώ έπινα στην pub. Αυτό συνέβαινε κάθε μέρα για πέντε χρόνια» όπως εξηγεί σε μία συνέντευξη του ο Talbot, αποτυπώνοντας τη φάση εκείνων των ημερών.
Το Μother από το άλμπουμ τους «Brutalism»
Άρχισαν να τζαμάρουν στον πρώτο όροφο της pub και σύντομα προστέθηκαν στο σχήμα τα υπόλοιπα τρία μέλη, ο Mark Bowen στην πρώτη κιθάρα, o Lie Kiernan στη δεύτερη κιθάρα και ο Jon Beavis στα drums. Κυκλοφόρησαν ανεξάρτητα το πρώτο τους EP ως Idles το 2012, αλλά γρήγορα συνειδητοποίησαν πως περισσότερο προσπαθούσαν να αντιγράψουν μπάντες που θαύμαζαν παρά να βρουν τον δικό τους ήχο. Αυτό άλλαξε, όταν άρχισαν να διοχετεύουν τον θυμό τους στον ήχο του γκρουπ, κάτι που φάνηκε στο αμέσως επόμενο τους EP με τίτλο Meat, το 2015.
Κατά την διάρκεια της ηχογράφησης του παρθενικού τους δίσκου, η μητέρα του Talbot πέθανε μετά από πολυετή μάχη με ανίατη ασθένεια, γεγονός που έδρασε πάνω του καταλυτικά. Οι στίχοι που έγραψε ο Talbot, μοιάζουν κοινωνικοπολιτικοί στην επιφάνεια, αλλά, όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος, το βαθύτερο τους νόημα σχετίζεται με τη μητέρα του – γι' αυτό άλλωστε και η φωτογραφία της υπάρχει στο εξώφυλλο.
Όταν το άλμπουμ ήταν έτοιμο, καμία δισκογραφική δεν ήθελε να το κυκλοφορήσει, και έτσι το έκαναν μόνοι τους τον περσινό Ιανουάριο, πουλώντας από το πουθενά 10.000 αντίτυπα. Τo Brutalism, τίτλος του άλμπουμ, ήταν μία ισοπεδωτική, post-punk δουλειά, μέσα από την οποία οι Idles τακτοποίησαν τους ανοιχτούς λογαριασμούς με το παρελθόν και έφτιαξαν όνομα ως η πιο εκρηκτική punk μπάντα με στίχο διαμαρτυρίας στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Idles - Colossus
Έχοντας κερδίσει επάξια την προσοχή του μουσικού κόσμου, άρχισαν αμέσως να προετοιμάζουν την επόμενη τους δουλειά. Στην αρχή τα βρήκαν σκούρα, γιατί τους έπιασε το άγχος να φανούν αντάξιοι των προσδοκιών που δημιούργησαν οι ίδιοι και, έτσι, για κάποιους μήνες έγραφαν τα ίδια και τα ίδια.
Τη στιγμή που βρήκαν αυτό που έψαχναν, ένα ακόμη πιο τραγικό γεγονός σημάδεψε την προσωπική ζωή του Talbot: έχασε το μωρό του, τη στιγμή της γέννας. Μετέτρεψε το δράμα του σε τέχνη.
Τα τραγούδια June (με στίχους δανεισμένους από ένα πολύ μικρό διήγημα του Χέμινγουεϊ) και Television σχετίζονται άμεσα με την απώλεια, αλλά και τα υπόλοιπα κομμάτια του Joy As An Act Of Resistance διακρίνονται από μία ευαισθησία που σπάνια συναντάει κανείς σε punk δίσκους. Έννοιες που αγνοούνται στις σημερινές κοινωνίες, όπως η αγάπη για τον συνάνθρωπο, η αλληλεγγύη και η δύναμη της κοινότητας, βρίσκονται στο πυρήνα της μουσικής των Idles, και η αναζωογονητική τους punk, κάνει το μήνυμα ακόμη πιο ισχυρό.
Idles - Great
Μπορεί λοιπόν η επίδραση του σύγχρονου ροκ στα νεότερα ακροατήρια να συρρικνώνεται συνεχώς, αλλά μπάντες όπως οι Idles βρίσκουν τον τρόπο να σπάσουν το φράγμα και να εκφράσουν τις νέες προβληματικές του 21ου αιώνα.
Νομίζω πως τα παρακάτω λόγια του Talbot, τα συμπυκνώνουν όλα: «Θέλουμε να γίνουμε μία πραγματική δύναμη αλλαγής, αλλά με οδηγό την ευτυχία και την χαρά, όχι την αρνητική ενέργεια. Προσπαθούμε να αλλάξουμε το αφήγημα, να βοηθήσουμε τον κόσμο με την τέχνη μας, συμπεριλαμβανόμενων των εαυτών μας. Από τη στιγμή που βρήκαμε το πάτημα, δεν υπάρχει περίπτωση να μην πούμε όλα αυτά που σκεφτόμαστε. Η καλή τέχνη είναι αυτή που αλλάζει ζωές. Είναι μεγάλη ευθύνη και όποιος δεν μπορεί να την αντέξει, καλύτερα να τα παρατήσει».
σχόλια